Η Αλεξάνδρα Ούστα «συναντά» για 2η χρονιά τη «Λεμονιά»

«Νιώθω σα τη λεμονιά. Σαν την λεμονιά την πίσω, που επειδή δεν έκανε λεμόνια την είχατε όλοι σας παρατημένη, χωρίς νερό.  Εκεί στην άλλη άκρη του κήπου να παλεύει μόνη της να μη ξεραθεί, έτσι νιώθω.» 

Η Αλεξάνδρα Ούστα, στην πιο προσωπική παράσταση της πορείας της, συν-σκηνοθετεί με τη Μένη Κωνσταντινίδου και ερμηνεύει το έργο του Γιάννη Κεντρωτά, «Η λεμονιά». Με έμπνευση από τις κασέτες που ηχογραφούσε η μητέρα της, όταν ζούσε στη Σαουδική Αραβία του ‘70, έρχεται στο προσκήνιο μια ιστορία που κινείται ανάμεσα στον μύθο και την πραγματικότητα. Ένα έργο που μιλά για τα ψέματα που λέμε στους άλλους αλλά και στον ίδιο μας τον εαυτό, για την μοναξιά, την καταπίεση και τα ανείπωτα συναισθήματα.

Σε πρώτο πρόσωπο

«Η μητέρα μου έζησε τη δεκαετία του ’70 στη Σαουδική Αραβία ακολουθώντας τον άνδρα της στη δουλειά του, αλλά αντί για γράμματα στην οικογένειά της έγραφε κασέτες. Κασέτες γεμάτες ψέματα για το πόσο ευτυχισμένη ήταν, για το πόσο όμορφα περνούσε στον γάμο της. Σήμερα, 14 χρόνια μετά τον θάνατό της ξανακούω αυτές τις κασέτες προσπαθώντας να ανακαλύψω αν υπάρχει κάποιο θαμμένο μήνυμα στο χρόνο για όσα συνέβησαν εκεί.»

Στις κασέτες αυτές ακούμε μια νέα γυναίκα να προσπαθεί να πείσει την οικογένεια - και τον εαυτό της - ότι όλα πάνε καλά, ενώ η ίδια υποφέρει. Εγκλωβισμένη σ’ έναν ρόλο που της έχει επιβληθεί από την κοινωνία, βρίσκεται σ’ έναν τόπο μακρινό και σε ένα πλαίσιο που δεν της επιτρέπει να εκφράσει τα αληθινά της συναισθήματα.

Η «Λεμονιά» αντιπροσωπεύει αυτή την προσπάθεια επιβίωσης, αυτό το δέντρο που μαραζώνει όταν δεν το ποτίζει κανείς. Μέσα από την αφήγηση της πρωταγωνίστριας, το έργο προσκαλεί τους θεατές να ανακαλύψουν τις αλήθειες που βρίσκονται πίσω από το προσωπείο της ευτυχίας, ενώ παράλληλα φωτίζει τα κοινωνικά εμπόδια που αντιμετώπιζαν οι γυναίκες εκείνης της εποχής αλλά και το κόστος των επιλογών τους στις επόμενες γενιές.