«Και εφύτευσεν ο Θεός παράδεισον» των C. for Circus στο θέατρο Άνεσις

Το γεγονός πως για πρώτη φορά στα δεκαπέντε χρόνια της επιτυχημένης της πορείας η αγαπημένη ομάδα των C. for Circus καταπιάστηκε με ένα “δικό” της πρωτότυπο θεατρικό έργο και έθεσε στο... σανίδι το φλέγον ζήτημα του sex trafficking, δε θα μπορούσε παρά να αγκαλιαστεί με ιδιαίτερη θέρμη από το θεατρόφιλο κοινό. Ο λόγος για το «Καὶ ἐφύτευσεν ὁ Θεὸς παράδεισον», ένα ολοκαίνουριο νεοελληνικό θεατρικό έργο σε κείμενο και σκηνοθεσία της Βαλέριας Δημητριάδου (ηθοποιού, μουσικού και ιδρυτικού μέλους των C for Circus), που σημείωσε μεγάλη επιτυχία όταν πρωτοπαρουσιάστηκε την Άνοιξη του ‘23 και που τώρα επιστρέφει για δεύτερη χρονιά στο Σύγχρονο θέατρο.

Το έργο και η παράσταση

Οι C for Circus (παρέα με νέους και παλαιότερους συνεργάτες) για πρώτη φορά στα δεκαπέντε χρόνια της συμπόρευσής τους, καταπιάνονται με ένα πρωτότυπο θεατρικό έργο, γραμμένο από μέλος της ομάδας.

Το έργο - ο τίτλος του είναι εμπνευσμένος από το 2,8 κεφάλαιο της Γένεσης της Παλαιάς Διαθήκης- πραγματεύεται ένα τραγικά επίκαιρο θέμα, μία από τις ισχυρότερες μορφές έμφυλης βίας, το sex trafficking. Υπερεξουσία ανθρώπων στις ζωές άλλων με μόνο κίνητρο το κέρδος, σωματική και ψυχολογική βία, κυκλώματα, οργανωμένο έγκλημα που επεκτείνει διαρκώς τη δράση του και ζωές που χάνονται, είτε κυριολεκτικά, είτε μεταφορικά - με το να ζουν υπό την σκιά και τον φόβο του θύτη.

Έντεκα ηθοποιοί σε έντεκα ρόλους λειτουργούν σαν ένα σώμα και καταθέτουν ο καθένας από τη σκοπιά του το δικό του κομμάτι συνθέτοντας σταδιακά το παζλ της ιστορίας, ενώ ταυτόχρονα η επί σκηνής ζωντανή μουσική ενισχύει τη δράση και δημιουργεί μία υποβλητική ατμόσφαιρα.

Σημείωμα της Βαλέριας Δημητριάδου

“Δεν ξέρω ποια ήταν η αφορμή για να ξεκινήσω να γράφω αυτό το έργο. Ίσως ήταν η ανάγκη μου να μιλήσω για κάτι που νιώθω πως αποσιωπάται μεθοδευμένα και

συστηματικά από τους «από πάνω».  Ή ίσως η ανάγκη μου να ερευνήσω όσο μπορώ περισσότερο αυτό το άγνωστο μέχρι τώρα για μένα πεδίο. Αυτή η βιαιότητα, με την πλήρη αντικειμενοποίηση του ανθρώπινου σώματος - κατά κύριο λόγο του γυναικείου - είναι κάτι που δεν μπορεί να συλλάβει ο νους μου. Είναι φορές που νιώθω σαν να υπάρχουν παράλληλοι κόσμοι με αυτόν που ζει ένας μέσος άνθρωπος, με μια σχετικά φυσιολογική ζωή.

Οι traffickers, οι μαφίες και τα κυκλώματα, είναι σαν να μην υπάρχουν φαινομενικά. Σαν να μην κυκλοφορούν ανάμεσά μας και να ξετρυπώνουν μόνο τη νύχτα. Πας ας πούμε στο σούπερ μάρκετ, να ψωνίσεις κάτι για το μωρό σου και μπορεί πίσω σου στη σειρά να περιμένει κάποιος σωματέμπορας που αγοράζει κάτι, οτιδήποτε. Ή μπορεί στην διπλανή πολυκατοικία απ’ αυτήν που μένεις να ακούς ένα «ζευγάρι» που μαλώνει, αλλά να πρόκειται για κάτι εκ διαμέτρου αντίθετο. Δε θα πάει ποτέ όμως ο νους σου σε κάτι τέτοιο. Δε θα σκεφτείς ποτέ κάτι τέτοιο, γιατί έχεις την πεποίθηση τρόπον τινά ότι όλα αυτά αποτελούν εξαιρέσεις κι ότι τα βλέπεις μόνο στις ειδήσεις. Κι όμως, χιλιάδες άνθρωποι πέφτουν καθημερινά θύματα του οργανωμένου εγκλήματος της σωματεμπορίας. Χάνουν το παρελθόν τους, τις οικογένειές τους και παλεύουν με τα θηρία για να καταφέρουν να ξεφύγουν.

Τρομάζω όταν συνειδητοποιώ ότι το μέγεθος αυτού του κυκλώματος ξεπερνά κατά πολύ την φαντασία μου, εξυπηρετώντας ακόμη και κρατικά συμφέροντα, και θυμώνω που δεν υπάρχει απόδοση δικαιοσύνης. Οπότε, είπα να διοχετεύσω τον θυμό μου σε κάτι που μου είναι γνώριμο και οικείο, την τέχνη. Και ίσως -ποιος ξέρει;- μ’ αυτόν τον τρόπο να δώσουμε και εμείς λίγη παραπάνω ορατότητα σε όλο αυτό.