Δυο γυναίκες συναντιούνται, ή μάλλον αιωρούνται, σ’ έναν ρευστό χρόνο και σ’ έναν αχαρτογράφητο τόπο που μπορεί να είναι ο Άδης. Η μια γυναίκα υποδέχεται την άλλη, την προσκαλεί και την καθοδηγεί σε ένα επώδυνο αλλά αναγκαίο ταξίδι μνήμης, όσο η δεύτερη αρνείται να αναγνωρίσει την τωρινή κατάστασή της και να ανακαλέσει τον εφιάλτη. Η κάθοδος στον Άδη καταλήγει σε μια κατάφαση: αλληλεγγύη και μνήμη για τα θύματα των γυναικοκτονιών. Εξάλλου, η επίκληση στη μνήμη, ένα επιτακτικό «θυμήσου» ως μόνιμη επωδός, αποτελεί για το Άττις ένα πάγιο αίτημα ενάντια στη λήθη και το εφήμερο.
Μετά το "Alarme", το "Amor" και το "Ανκόρ", με το "Ρέκβιεμ" ολοκληρώνεται το τετράπτυχο που στον πυρήνα του έχει τους μηχανισμούς της σύγκρουσης και της εξουσίας και συνδέεται με μια αόρατη κλωστή με τη "Νόρα" και τη δική της Κάθοδο στον Άδη.
Ρέκβιεμ για τα θύματα των γυναικοκτονιών. Ρέκβιεμ για τρεις βασικούς και αγαπημένους συντελεστές του Θεάτρου Άττις που έφυγαν τον τελευταίο χρόνο. Ρέκβιεμ για τη Σοφία Μιχοπούλου και τη θρυλική Αγαύη της, για την Ανέζα Παπαδοπούλου και τη βακχική Γέρμα της και για τον Χαράλαμπο Τερζόπουλο, τις μαγικές εγκαταστάσεις του οποίου αντικρίζουμε στη σκηνή.
7°
