«Το αίμα των κρίνων» στο 104

Ένας άντρας, σχεδόν περιθωριακός από επιλογή, που αδιαφορεί για την ηθική , ζει απομακρυσμένος απ’ την ομορφιά, την εξουσία, την πατρίδα, τη θρησκεία και ό,τι θεωρείται γενικά αποδεκτό. Υπέρμαχος του απαγορευμένου, της αμαρτίας και της τρέλας έρχεται συχνά αντιμέτωπος με τη δυσχέρεια του περιβάλλοντός του. Παρότι χαμηλών τόνων ο ίδιος, η εξάπλωση της φήμης του αρχίζει να δημιουργεί ένα νέο κίνημα ανθρώπων που υιοθετούν σταδιακά αυτό τον τρόπο ζωής. Η κοινότητα θορυβείται από τις εξελίξεις και ψάχνει περισσότερα για το παρελθόν του. Μετά από σχετική έρευνα ανακαλύπτουν ότι ο άντρας, χρησιμοποιώντας άλλο όνομα, υπήρξε πολεμικός ανταποκριτής, διάσημος για τις φωτογραφίες – πορτρέτα γυναικών λίγο μετά το θάνατό τους που συγκλόνισαν την κοινή γνώμη και συνέβαλαν με έναν τρόπο στη λήξη του πολέμου. Με αφορμή το αδίκημα της πλαστοπροσωπίας, συλλαμβάνεται και οδηγείται για ανάκριση. Τα στοιχεία της ανάκρισης δημοσιοποιούνται παραποιημένα και το κίνημα, που είχε τον πρώην ανταποκριτή ως πρότυπο, αισθάνεται προδομένο. Ο άντρας δολοφονείται από τους υποστηρικτές του για παραδειγματισμό.

Το έργο γράφτηκε στο πλαίσιο της Σχολής Πυροδότησης Θεατρικής Γραφής του Θεάτρου Πορεία (Οκτώβριος 2019 – Μάιος 2020) με εισηγητές τους Θανάση Τριαρίδη και Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη.

Σκηνοθετικό σημείωμα

Ο Χ. Κ. Άντερσεν λέει ότι «Το να ζεις μόνο δεν είναι αρκετό, είπε η πεταλούδα. Πρέπει να έχεις λιακάδα, ελευθερία και ένα μικρό λουλούδι…», αυτή είναι η εισαγωγή που κάνει η ίδια η συγγραφέας στο έργο της και πάνω σε αυτό τον καμβά θα κινηθεί και η σκηνοθεσία. Με μινιμαλιστικό σκηνικό και μεγαλύτερη έμφαση στο λόγο και στις ερμηνείες, αλλά και στην μουσική υπόκρουση θα δημιουργηθεί μια ασφυκτική ατμόσφαιρα που θα κάνει συμμέτοχο και συνένοχο τον θεατή στην ιστορία, φέροντας την ατμόσφαιρα του φιλμ νουάρ.Η παραπλάνηση είναι ο βασικός καμβάς της σκηνοθεσίας, προσπαθώντας να σκιαγραφήσει τον θύτη και το θύμα της ιστορίας. Σε μια περίοδο, όπου ο πόλεμος έχει φτάσει στο κατώφλι της Ευρώπης, επιλέγουμε να ασχοληθούμε με ένα άκρως αντιπολεμικό έργο. Προσπαθώντας να αναδείξουμε την φρίκη του πολέμου, όχι μόνο για τα θύματα, αλλά και για τους ανθρώπους που καταφέρνουν να επιζήσουν και πως αντιμετωπίζουν την ζωή πλέον, αφού έχουν περάσει τόσο κοντά από τον θάνατο. Ένα έργο γραμμένο το 2020, που όμως, απευθύνεται σε όλες τις εποχές και γίνεται διαχρονικό και επίκαιρο όσο ποτέ.
(Κωνσταντίνος Ρόδης)