Ο «Κοριολανός» του Σαίξπηρ από την Ομάδα θεάτρου Σιμουλτανέ στο Reκτιφιέ

Ένα κείμενο που δεν ταξινομείται εύκολα, όπως και ο ίδιος ο Καϊος Μάρκιος Κοριολανός. Δεν μιλάμε για ένα πολιτικό έργο αλλά για μία τραγωδία της αλαζονείας, όχι μόνο του βασικού χαρακτήρα αλλά και όλων των ρόλων που τον πλαισιώνουν. Μια τελετουργία ηρωοποίησης, καθαίρεσης, εξευμενισμού και θανάτου. Στο κείμενο του Σαίξπηρ παρακολουθούμε ολόκληρη την Ρώμη να δεσπόζει φαινομενικά άτρωτη χάρη σ' εναν άντρα που είναι "μάστιγα για τους εχθρούς και μαστίγιο για τον λαό" Η πραγματική του χρησιμότητα φαίνεται μέσα στα πεδία της μάχης, έξω απ τις ματωμένες συράξεις όμως, ο σκύλος του πολέμου έρχεται συχνά σε ρήξη με τον "πεινασμένο" λαό.

Ο πραγματικός εχθρός του Κοριολανού είναι το πλήθος, είτε αυτο είναι το πλήθος των πληβείων της Ρώμης που σαν φαντασματα περιφέρονται πεινασμένοι, οδηγημένοι από τα ένστικτα και τις ανάγκες τους για τροφή, και τελικά καταφέρνουν να τον εξορίσουν απ την πόλη. Είτε το πλήθος των στρατιάς των Βόλσκων που ηγείται ο Τούλος Αουφίδιος, ο μόνος άντρας που μπορεί να ανταγωνιστεί τον Koριολανό στα πεδία της μάχης.

Μέσα απ' αυτή την δυναμική του κειμένου γίνεται ξεκάθαρο το σχήμα των πολλών εναντίον ενός, χωρίς σαφή μομφή προς τον λαό, ή τον Κοριολανό το έργο του Σαίξπηρ παρουσιάζει την εξάρτηση μιας πόλης για την επιβίωση της από έναν άντρα που καλά-καλά δεν την καταλαβαίνει. Με τα εργαλεία του κειμένου η ομάδα χτίζει ένα γκροτέσκο τοπίο.

Ένας κύκλος αίματος που τροφοδοτεί μια ολόκληρη πόλη. Η πόλη ως σώμα που έχει την ανάγκη του ξένου αίματος για να ζήσει. Ο Κοριολανός ως ασταμάτητη μηχανή πόλεμου ως πάροχος του αίματος. Μέσα από μια δοξαστική τελετουργία που δύσκολα διακρίνεται η διαφορά μεταξύ δοξολογίας και κανιβαλισμού.

Η μηχανή πόλεμου που έχει μάθει να κόβει και να καταστρέφει αλλά ποτέ να κολακεύει και να βάζει φρένο, το τέλος είναι προδιαγεγραμμένο. Σαν μια τελετή που έχει ξεκινήσει και εμείς παρακολουθούμε την διαδικασία. Η ιστορία είτε θα επαληθεύσει είτε θα γελοιοποιήσει τον Κοριολανό.