17 Ταπεινά Ρέκβιεμ για το Μέλλον: Η Μαρία Παπαγεωργίου τραγουδά Θάνο Μικρούτσικο

“Ο  Θάνος Μικρούτσικος άνοιξε την πόρτα και σε μένα, μα μόλις έφτασα δεν ήταν εκεί”

H Μαρία Παπαγεωργίου αναφέρει για τον Θάνο Μικρούτσικο και τη συναυλία της 24ης Νοεμβρίου: “Κάθε φορά που έχω την τιμή και την ευθύνη να προσεγγίσω την εργογραφία σπουδαίων δημιουργών μέσα από την δική μου ματιά και ανάγνωση, τίθεται μέσα μου πρωτίστως ένα βασικό ερώτημα: τι έχω να αναδείξω, να μεταλαμπαδεύσω και να ενισχύσω μέσα από κάθε τέτοια ανάγνωση. Ποια δυναμική και ποια τρυφερότητα θα ρεύσει μέσα από τις φλέβες και το μυαλό μου, ποια νοήματα πρέπει να επανακουστούν με τη φωνή μου και ποια από αυτά πρέπει να τα φωνάξω ως σύνθημα ή να τα ψιθυρίσω σαν τρεχούμενο ρυάκι στο αυτί.

Το έργο του Θάνου Μικρούτσικου, πολυσχιδές και άνευ συνόρων, είχε πάντα μια συμπαγή οικογένεια. Μελοποίησε ανθρώπους που κρατούσαν πένες- ξυράφια, τραγουδήθηκε από φωνές που η δόνηση του στήθους τους είχε πιο πολλή  ένταση και από τις συχνότητες της φωνής τους την ώρα που τραγουδούσαν, γίνανε όλοι τους μπουλούκια εξόριστων που βλέπαν τη ζωή σαν ένα χορό πάνω στο φτερό του καρχαρία. Ακόμα και οι επανεκτελέσεις, κάτω από τις καθοδηγήσεις και το κούνημα των χεριών του, μεγάλωναν αυτήν τηνοικογένεια, όπως μεγάλωνε μέσα από την τέχνη τους η πίστη και η ελπίδα σε έναν κόσμο πιο ρομαντικό και πιο δίκαιο.

Ο  Θάνος Μικρούτσικος άνοιξε την πόρτα και σε μένα, μα μόλις έφτασα δεν ήταν εκεί. Έχοντας δίπλα μου τους ανθρώπους του, που με αφήνουν εν λευκώ να φτιάξω το δικό μου αφήγημα μέσα από το έργο του, αρχίζω σιγά σιγά να απαντώ το αρχικό μου ερώτημα: αντλώ 17 «ταπεινά ρέκβιεμ για το μέλλον» από τη δισκογραφία του, που υφαίνουν σαν κλωστή τη συνέχεια του ανθρώπου, με μοναδικό μου κριτήριο την αγάπη μου σε αυτά και την πίστη μου πως αφορούν τη γενιά μου και όλες όσες έπονται.