Σκηνοθέτης, πρωταγωνιστής και το απόλυτα μελετημένο στιλ του «Drive» συναντιούνται και πάλι, σε μια απόπειρα να κάνουν τον κεραυνό που ηλέκτριζε εκείνη την ταινία να χτυπήσει ξανά. Μόνο που οι πιθανότητες είναι εναντίον τους και το «Μόνο ο Θεός συγχωρεί», όσο κι αν προσπαθεί να επαναλάβει το σαγηνευτικά υπνωτικό ταξίδι εκείνης της ταινίας, δεν πετυχαίνει να μοιάζει με τίποτα παραπάνω από μια εντυπωσιακή διαδοχή εικόνων. Η ιστορία προσπαθεί σκληρά να χτίσει κάτι σαν μια σκοτεινή οικογενειακή τραγωδία για τα πνιγηρά δεσμά της μητρικής αγάπης και τη βίαιη τραγική ενηλικίωση του βασικού της ήρωα, όμως κάθε απόπειρα για ένα βαθύ φιλοσοφικό υπόβαθρο, για μια μελέτη πάνω στη βία, την αγάπη, την τιμωρία, το καλό και το κακό, μοιάζει απλά σαν ένα κατασκευασμένο άλλοθι για το μόνο που έχει σημασία: το στιλ των εικόνων. Το οποίο είναι άψογο, αλλά δεν κατορθώνει να σε κερδίσει από μόνο του. Το φιλμ του Ρεφν μοιάζει λιγότερο με ταινία που βλέπεις και περισσότερο με κάτι που ξεφυλλίζεις, χαζεύοντας, με την ίδια έλλειψη αφοσίωσης που αξίζει σε ένα ιλουστρασιόν περιοδικό μόδας, και ούτε ο σιωπηλός Ράιαν Γκόσλινγκ ούτε τα έντονα ξεσπάσματα βίας μοιάζουν ικανά να σε ταρακουνήσουν. Ίσως μόνο η Κρίστιν Σκοτ Τόμας, στο ρόλο της μητέρας που αναζητά εκδίκηση για το θάνατο του έμπορα ναρκωτικών του γιου της στην Ταϊλάνδη και αναγκάζει το μικρότερο αδελφό του να την πάρει, ηλεκτρίζει όσο θα έπρεπε το φιλμ, όμως από μόνη της δεν αρκεί για να δώσει ψυχή ή ουσία σε αυτό το υπέροχο στα μάτια, μα κενό στο κέντρο του φιλμ.
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν
- ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Ράιαν Γκόσλινγκ, Κριστίν Σκοτ Τόμας, Βιτάγια Πάνσρινγκαρμ