Περί Ωραίου: Ο Κώστας Καζαμιάκης συνομιλεί με τον Κυριάκο Μορταράκο

Ο επιμελητής της Αλυσίδας Πολιτισμού IANOS, Κώστας Καζαμιάκης στο πλαίσιο του κύκλου συζητήσεων «Περί Ωραίου» στο Cafe του ΙΑΝΟΥ, συνομιλεί με τον ζωγράφο Κυριάκο Μορταράκο με θέμα συζήτησης μια σειρά έργων με τίτλο «Σιωπηλή Τριλογία» 2001-2008.

Για τον Κυριάκο Μορταράκο θα μιλήσει και η Ελένη Κυπραίου.

Κείμενο του Κυριάκου Μορταράκου
Τα πρώτα έργα του, ήταν ζωγραφική σε επίπεδες επιφάνειες, έχοντας ως μέλημα, τη μία φόρμα δίπλα στην άλλη, σε σχέση πάντα με την αρχιτεκτονική αντίληψη του συνόλου. Το 1989 στο Σπίτι της Κύπρου, εξέθεσε το Ίχνος με κείμενο και εικόνα. Στη συνέχεια αποτέλεσε αφορμή και έμπνευσή του, το έργο με το δωμάτιο του Van Cogh, για μια σειρά έργων με τίτλο «Σιωπηλή τριλογία». Παρουσιάστηκε σε τρεις εκθέσεις, «Δωμάτιο» 2001, «Ηλιοτρόπιο» 2005 και «Νυχτερινό τοπίο» 2008, που αναφέρονται στον ζωγράφο και αφιερώνονται σε φίλους του και σε συγγενείς που δεν ζουν. Περιγράφοντας το δωμάτιο αναφέρεται στον αόριστο, σε πράγματα τα οποία δεν υπάρχουν, όπως πετσέτα, κουφώματα, έπιπλα… και στον ενεστώτα χρόνο, σε πράγματα που υπάρχουν, όπως τα ζωγραφικά έργα στον τοίχο. Εδώ προκύπτει και το τρίτο στοιχείο η μνήμη. Για τον καλλιτέχνη, η ύλη έχει την ιδιότητα να επαναφέρει μνήμες και γεγονότα της ζωής, μαρτυρώντας τα εγγενή όρια πλαστικότητας και σχέσης του ίχνους, αρίστου χρόνου και μνήμης. Η λιχνία που τοποθετεί στο κείμενο είναι η ιεροποίησή του. Τεχνική απομνημόνευσης όπου φαίνεται στη δυναμική εμφάνιση της κειμενικής γραφής ως εικόνα με πλαστικές αξίες. Με την πάροδο του χρόνου το δωμάτιο συμβολοποιήθηκε και αναφέρεται ως εργοστάσιο της ψυχής. Στις κολώνες με τον τίτλο Μετέωρα, εξιδανικεύεται η θεματική και προσομοιώνεται το δωμάτιο με κελί μοναχού,(άλλωστε ο VanCogh ήταν πάστορας), όπου δυνάμει εξελίσσεται το έργο. Για παράδειγμα, «εδώ ήταν το στασίδι του ηγούμενου», το οποίο τώρα δεν υπάρχει, σβήνεται και στη θέση του γράφεται, «εδώ είναι τοιχογραφία του Αγ. Αντωνίου». Αυτόματα, προκύπτει και προστίθεται το τέταρτο στοιχείο που σηματοδοτεί το άμεσο παρελθόν, που είναι η διόρθωση (μουντζούρα) και η διαγραφή, στοιχεία τα οποία διατηρεί και κρατάει, επειδή διεκδικούν την εικονοποίησή τους. Όπως ο ποιητής, ο οποίος πετάει πολύ περισσότερο χαρτί μουντζουρώνοντας και διαγράφοντας, μέχρι να φτάσει σε αυτό που εγκρίνει ως σωστό. Έτσι αρχίζει η σχηματοποίηση μιας νέας πραγματικότητας, που υιοθετεί τα δύο αυτά στοιχεία στη γραφή, νομιμοποιώντας παράλληλα έναν ελεύθερο εξπρεσιονισμό.