Αθανάσιος Αλεξανδρίδης, Παιδικοί φόβοι

Οι εκδόσεις Ίκαρος και το βιβλιοπωλείο Public Συντάγματος παρουσιάζουν το δεύτερο βιβλίο της σειράς «Σχολή ανήσυχων γονέων» του ψυχίατρου-παιδοψυχίατρου και ψυχαναλυτή Αθανάσιου Αλεξανδρίδη, Παιδικοί φόβοι.

Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι:

1. Πόπη Γεωργίου, ψυχολόγος, υπεύθυνη του ιστότοπου “Τα νέα της ειδικής αγωγής και εκπαίδευσης”
2. Νίκος Παπαδόπουλος, εκπαιδευτικός, διευθυντής του Μαρασλείου Πειραματικού Δημοτικού Σχολείου
3. Φωτεινή Τσαλίκογλου, καθηγήτρια Ψυχολογίας, συγγραφέας
4. και ο Αθανάσιος Αλεξανδρίδης

Λίγα λόγια για το βιβλίο
Οι "Παιδικοί φόβοι", το δεύτερο βιβλίο της σειράς ΣΧΟΛΗ ΑΝΗΣΥΧΩΝ ΓΟΝΕΩΝ, προέκυψε, όπως και το πρώτο, οι "Παιδικοί έρωτες", από μαγνητοφωνημένες βραδινές συζητήσεις του συγγραφέα με μια ομάδα γονέων. Ανήσυχων για αυτά που συμβαίνουν στα παιδιά τους, στο σπίτι, στο σχολείο, στην κοινωνία. Ανήσυχων επειδή δεν επαναπαύονται αλλά ζητούν να μάθουν. Ξεκινώντας κάθε φορά από κάποιο συγκεκριμένο ερώτημα γονέα, τοποθετώντας το στο γενικό του πλαίσιο και προσφέροντας θεωρητικά και επιστημονικά κλειδιά, ο διάλογος τότε, το βιβλίο τώρα, προσπαθεί να δώσει απαντήσεις και να δημιουργήσει νέα ερωτήματα. Όλα αυτά μοιάζουν, και είναι, πολύ σοβαρά, αλλά, όπως θα διαπιστώσει ο αναγνώστης που θα αφεθεί στο κλίμα της κάθε «βραδιάς», οι αφηγήσεις, άλλοτε συγκινητικές, άλλοτε κωμικοτραγικές, βρίσκουν στο τέλος ανακούφιση χάρη στη σωκρατική μαιευτική ειρωνεία, εαυτού και αλλήλων, και λύση χάρη στην οργάνωσή τους από τον ψυχαναλυτικό λόγο. Γιατί πώς αλλιώς μπορείς να αντιμετωπίσεις τα άγχη του θανάτου, της απώλειας προσφιλών ανθρώπων και τόπων, της ασθένειας, της αναπηρίας, που από πολύ νωρίς έρχονται και τυραννούν την παιδική ψυχή; Πώς να απαντήσεις σε όλα αυτά, όταν μάλιστα αφορούν όχι φανταστικές καταστάσεις αλλά αληθινές, καταστάσεις αγαπημένων προσώπων ή και του ίδιου του παιδιού; Και πώς να μιλήσεις με τα παιδιά για τη διαρκώς παρούσα βία, κρίση, τρομοκρατία; Ένα βιβλίο που μιλά με ψυχραιμία για το πόσο παρών είναι ο φόβος από την αρχή της ζωής του παιδιού και για το πόσο αποδιοργανωτικός ή οργανωτικός μπορεί να γίνει, ανάλογα με τη στάση της οικογένειας και της κοινωνίας. Απευθύνεται στους γονείς και σε όλους τους επαγγελματίες οι οποίοι θέλουν να βοηθήσουν τα παιδιά να ζήσουν δημιουργικά τη σχέση με τον θάνατο, μαθαίνοντας να τον πλέκουν με τον έρωτα ή, όπως τον έλεγε ο Φρόυντ, την ενόρμηση ζωής.