Χρήστος Μποκόρος, «Τα στοιχειώδη»

Από τις σημειώσεις του Χρήστου Μποκόρου για «Τα στοιχειώδη»

Η ζωγραφική μου άσκηση αυτογνωσίας, αντλούσε επί χρόνια από τη σχέση μου με την καταγωγή και τη βιωμένη Ιστορία. Τελευταία παιδευόμουν με το μέτρο στα ζητούμενα του ανθρώπου. Ονειρευόμουν μια λιτή ευημερία, να απολαμβάνουμε τα απολύτως αναγκαία στη ζωή μας. Τα στοιχειώδη. Να ορθώσουμε το ανάστημά μας απαλλαγμένοι απ’ τα περιττά. Να αναστρέψουμε την κρίση κρινόμενοι. Να κρίνουμε και να προκρίνουμε το ουσιώδες. Παριστώντας μόνο την υλικότητα του απτού κόσμου γύρω μας, φιλοδόξησα να αποδώσω μιαν αίσθηση πνευματικότητας τέτοια ώστε να αναδειχθούν οι θεμελιώδεις αξίες της ζωής μας.

Ζωγράφισα πάνω σε μακρόστενα ξύλα από ορεινές γέφυρες. Καθένα τους μια γέφυρα, ένα κατόρθωμα του ανθρώπου να υπερβαίνει δυσκολίες. Η στενότητα και το μήκος των ξύλων επιλέχηκαν για να υπενθυμίζουν τη στενότητα και το μήκος της οδού που διαβαίνουμε για να φτάσουμε στην άλλη όχθη, απέναντι. Τα πεπατημένα ξύλα, ανακαλούν το πλήθος των αγνώστων που τα περπάτησαν. Πάνω τους η ζωγραφική, επιμελημένο σήμα απ’ το πέρασμά μας, αντιστέκεται στη ζωή που μας δαπανά αδαπάνητη. Ζωγραφισμένοι άνθρωποι σαν κι εμάς αναπαύονται εν μέση οδώ, κοπιώντες και πεφορτισμένοι. Πάνω τους έναστρος ουρανός και κάτω η γη ανθισμένη. Στο βάθος μια πόρτα μισάνοιχτη στο φως, μας καλεί να προχωρήσουμε. Πίσω της τα ελάχιστα απαραίτητα της ζωής, λιτό γεύμα για συντροφιά, ένα στρωμένο κρεββάτι, νερό να ευπρεπιστούμε, λευκή πετσέτα, σαπούνι, ένα καθρεφτάκι να δούμε το πρόσωπό μας καθαρό κι η πόρτα μισάνοιχτη.

Βαθύτερη επιθυμία μου ήταν αυτά τα έργα να μην είναι μόνο θέαμα αισθητικό. Θα ήθελα να απευθύνονται στην καρδιά των μετεχόντων, να ανακουφίζουν το βλέμμα στην οικειότητα της ύλης και την πειστικότητα της ζωγραφικής και να διεγείρουν την έφεσή μας για το υψηλό και το κύριο, αυτή την τάση του ύψους, της ανάτασης που έχουμε βαθειά μέσα μας. Ένιωθα την ανάγκη ν’ απελευθερωθούμε απ’ την τυραννία του εφήμερου που συντηρεί την αφθονία της μετριότητας και του περιττού. Να ανέβουμε σ’ ένα ψηλότερο νόημα ζωής που να αναιρεί τον θάνατο πριν μας καταλύσει, να τον προλάβουμε αναστημένοι εν ζωή. Να μη σερνόμαστε. Κάθε στιγμή μας πάλλεται η αιωνιότητα του άπειρου κόσμου.

INFO: Από 4/4