Αχιλλέας Πιστώνης, Βασίλης Σελιμάς, Αντώνης Τσακίρης

Η παρουσίαση της δουλειάς των Αχιλλέα Πιστώνη, Βασίλη Σελιμά και Αντώνη Τσακίρη, προκύπτει από την εγκατάσταση των καλλιτεχνών στον ίδιο χώρο για δυο χρόνια. Η συγκατοίκηση ξεκίνησε από μια πρωτοβουλία του Γιώργου Βογιατζόγλου. Από χρόνια ήθελε να φιλοξενήσει καλλιτέχνες στον β' όροφο του βιομηχανικού κτιρίου δίπλα στην Πινακοθήκη, κατά το πρότυπο του ''ατελιέ της Καλλιθέας''.

Ο Σελιμάς, ο Τσακίρης και ο Πιστώνης την ίδια εποχή συνέπεσε να ψάχνουν για ατελιέ, ο καθένας χωριστά, και έχοντας πρόσφατα από μια επιτυχημένη έκθεση στο ενεργητικό τους. Η κουβέντα με τον συλλέκτη, με θέμα έναν χώρο που θα μπορούσαν να δουλέψουν, εκτός σπιτιού και χωρίς την αγωνία της καθημερινότητας, βρήκε ανταπόκριση. Οι τρεις καλλιτέχνες, ζωγραφίζουν σε κοινό χώρο, δίχως διαχωριστικά, δίχως τοίχους να προσδιορίζουν το ζωτικό και δημιουργικό περίγραμμα του καθενός τους.

Κοινός παρονομαστής η ζωγραφική, η φιλία και ο αλληλοσεβασμός. Ο καθένας επέλεξε το χώρο του, πάγκοι και καναπέδες χρησίμεψαν σαν άυλοι τοίχοι. Σιγά σιγά, η ζωγραφική ξέφυγε απ' τα τελάρα κι ανέβηκε στα ντουβάρια έτσι ώστε ο όροφος να αποτελεί από μόνος του μια σύγχρονη συλλογική αυτοσχεδιαστική εγκατάσταση. Ενοποιητικό στοιχείο όλων των έργων είναι η σχέση μεταξύ των καλλιτεχνών, ο διάλογος, η αυτονομία στη δουλειά και η ανάπτυξη της τέχνης σε ένα οικείο χώρο, όπου οι δημιουργοί συνδέονται ειλικρινά και η κοινή έκθεση που θα προκύψει είναι αποτέλεσμα της ελεύθερης διαδικασίας και ενδόμυχης προσπάθειας που είναι η παραγωγή τέχνης.

O χώρος θα είναι επισκέψιμος στη διάρκεια της έκθεσης, μια και το κοινό δεν είχε την ευκαιρία να δει την εξέλιξη των έργων στη διάρκεια της διετίας, θα μπορεί όμως να αντιληφθεί το μέγεθος και την εμπειρία του εγχειρήματος. Θα κυκλοφορήσει 4χρωμος κατάλογος με πρόλογο του συλλέκτη Γιώργου Βογιατζόγλου, κείμενα του συγγραφέα Αύγουστου Κορτώ και της επιμελήτριας της έκθεσης Ελένης Κυπραίου.

Μέσα από έργα κυρίως μεγάλων διαστάσεων, ο Αχιλλέας Πιστώνης (1980), με τη χαρακτηριστική διερευνητική ματιά των αποτυπωμένων προσώπων προς τους θεατές, μας προσκαλεί στον κόσμο της εσωστρέφειας. Η εναλλαγή του γκρίζου σε συνδυασμό με τα λεπτά χρωματισένα πορτραίτα, συντονίζουν μια χαμηλόφωνη χρωματική γκάμα που μας προδιαθέτει μελαγχολικά. Κι όμως πρόκειται για μια καθαρή ζωγραφική, χωρίς την ανάγκη της πολυχρωμίας, όπου κάποια σημεία, πολλές φορές αθέατα ή αδιάφορα, εντείνουν τη σύνθεση και τελικά εργάζονται για την ολότητά της. Τα εντασιακά στοιχεία σε μια λεπτομέρεια, όπως το σταυροπόδι της «μάνας» στο έργο «υπομονή» (PISTONIS_photo 1), ή «Το βλέμμα της Ρούλας» από το έργο «συνηθισμένη στην απώλεια» (PISTONIS_photo 2), όπως και το έργο «Μεταμόρφωση» βασισμένο στο βιβλίο του Κάφκα, (Pistonis_photo 3) αυτονομούνται και ταυτόχρονα ενεργοποιούν την απλότητα.

Στα έργα του Βασίλη Σελιμά (1983), κάποια μικρών διαστάσεων στα όρια της μικρογραφίας, ο καλλιτέχνης διακρίνεται για τη «διείσδυση» στον χαρακτήρα και την ανάδειξη προσωπικών χαρακτηριστικών. Κυρίως όμως για τη δυνατή εμφάνιση μιας συγκεκριμένης ανθρώπινης παρουσίας που μας συνδέει με την κατανόηση της ατομικότητας του ανθρώπου, της θεμελιώδους μοναξιάς του.

Στο έργο «Το πορτρέτο του Δ.Π» (SELIMAS_photo 1), στο έργο «Τρεις λύσεις» (SELIMAS_photo 2), καθώς και στο έργο «η Μητέρα των παθών» (SELIMAS_photo 3), οι άνθρωποι που πρωταγωνιστούν δεν προσποιούνται πως γνωρίζουν ώς το βάθος τα θέματά τους. Γι αυτό και έχουν πάντα το βλέμμα στραμμένο αλλού κι έτσι ο ζωγράφος κάνει κάτι πιο ανατρεπτικό και τελικά συγκινητικό. Παρ' όλη την ένταση με την οποία τα μελετάει, ο Σελιμάς τελικά τα δείχνει σαν αδιαπέραστα. Έτσι, τους αποδίδει ένα βάθος ελευθερίας.

Ο Αντώνης Τσακίρης (1970) βλέπει τον άνθρωπο βαθιά μέσα στο περιβάλλον της εποχής μας: στο εσωτερικό αστικό τοπίο, στον έρωτα, στο παράλογο. Η συμπεριφορά αναλύεται, σχολιάζεται και αποδίδεται ζωγραφικά με εμβάθυνση στην ουσία, κριτικό πνεύμα και μια μοναδική ικανότητα να αναδεικνύει τα πιο χαρακτηριστικά και ''εύγλωττα'' στοιχεία μιας ιστορίας, κινητοποιώντας τις αισθήσεις και τη σκέψη. Χρησιμοποιεί συμβολισμούς, όπως τα μανίκια που επιμηκύνονται σε εξωφρενικό βαθμό («Καλεσμένοι και φύλλα που πέφτουν» ΤSAKIRIS_photo 1), κινηματογραφικά φιλμ με «χαμένα καρέ», η θάλασσα («Υποβρύχια Αυτοπροσωπογραφία» TSAKIRIS_photo 2), όλα αποτελούν την υποδομή σ' ένα σύγχρονο κοινωνικό κόμικ («Ο Αλέξανδρος στον κήπο» TSAKIRIS_photo 3), δομημένο με σουρεαλιστικές προεκτάσεις, χιούμορ, εξπρεσιονιστική έκφραση και εκρηκτικό χρώμα.