Κάτια Βαρβάκη: Φυσάει ο χρόνος στα όνειρα στην Γκαλερί Αστρολάβος Δεξαμενή

Η ζωγράφος Κάτια Βαρβάκη παρουσιάζει στην γκαλερί Αστρολάβος τη νέα συναρπαστική ενότητα έργων της με τον αινιγματικό, ανοιχτό σε ενδοσκοπική θέαση και ερμηνεία τίτλο «Φυσάει o Χρόνος στα Όνειρα».

Η Ίρις Κρητικού Αρχαιολόγος, Ιστορικός της Τέχνης και Επιμελήτρια της έκθεσης σημειώνει χαρακτηριστικά: 

“Στις περισσότερες ενότητες της δουλειάς της, η Κάτια Βαρβάκη επανέρχεται στο θέμα της αειφόρου νεότητας, θίγει τον χρόνο που περνά, τις εποχές που αλλάζουν. Ακόμη και εάν οι εικόνες της αφορούν σε ειδυλλιακά φυσικά τοπία, άλλοτε κενά από ανθρώπινη παρουσία και άλλοτε κατοικημένα από παιδιά, νύμφες, νεράιδες και νέα κορίτσια, γνωρίζουμε σε βάθος πόσο την απασχολεί η επερχόμενη μεταβολή της τρυφερής αυτής ώρας, η Άνοιξη ως συνθήκη αιμάσσουσα, πολύτιμη αλλά συχνά ρευστή και τραυματική. 

Το πέρασμα στην Τρίτη ηλικία, που συμπίπτει με το πέρασμα της ζωγράφου στην δεύτερη ενηλικίωση και την εν δυνάμει αυτογνωσία, την έχει επίσης απασχολήσει καθώς μας έχει χαρίσει έναν σπουδαίο σχετικό εικονογραφικό κύκλο. 

Στα έργα της ζωγράφου εικονίζονται παιδιά που δεν θέλουν να μεγαλώσουν, ενήλικες που θα ήθελαν να ξαναγίνουν παιδιά. Μικρά ενορχηστρωμένα θαύματα συντελούνται πίσω από γυάλινους διάφανους τοίχους, δέντρα μπλε θροΐζουν σε κάμπους άγνωστους, ένας μικρούλης κουρασμένος δράκος αποκοιμιέται τρυφερά και μια Αλίκη μας καλεί σε νέα χώρα θαυμάτων. Στα διάστικτα ετούτα από πυκνά επεισόδια παλίμψηστα πεδία με τα μαγικά ιπτάμενα χαλιά-κήπους, τις ευρηματικές καλειδοσκοπικές διαφάνειες και τα τολμηρά αιωρούμενα χρώματα που συνδέονται με επίπονα επάλληλα σχεδιάσματα, εκτοξεύοντας μωβ, γαλανούς και ρόδινους παφλασμούς εναιωρούμενης ύλης, συναντούμε και γευόμαστε απαλά την άλλη διάσταση των πραγμάτων. Το πέρασμα σε ένα λιβάδι ονείρων, κεντημένο με άγνωστα παραμύθια, μυστικούς γρίφους και χειροποίητα παιδικά αθύρματα, σπαρμένο με λεπτή σκόνη εξαίσιας δαντελωτής μνήμης και συντελεσμένου μα ωσεί παρόντος χρόνου. 

Τα έργα της Βαρβάκη, ακολουθούν αόρατα πεφταστέρια, αναστρέφοντας την ειμαρμένη του Χρόνου, αναποδογυρίζοντας την κλεψύδρα της λογικής, ανατρέποντας τη νενομισμένη παραδοχή των πραγμάτων, εισχωρώντας κρυφά στο τούνελ του Ασπροκούνελου, κλιμακώνοντας την παιδική ενηλικιωμένη επιθυμία, αναζωογονώντας την χαμένη εγγενή τρυφερότητα. Η μεταβατική διάφανη ύλη τους, με διαίσθηση σχεδόν μεταφυσική, με απαράμιλλη χάρη και πληθωρικό ζωγραφικό ταλέντο, θωπεύει το ορατό, κελεύει το αόρατο”.