7°
Σ’ ένα ανέμελο στιγμιότυπο καλοκαιρινού δειλινού, δυο κορίτσια γυρίζουν από την παραλία και μόλις μπουν στο σπίτι ανοίγουν την τηλεόραση. Στο από πάνω διαμέρισμα, εκείνο το παλιό ραδιόφωνο που γράφει την ώρα με μεγάλους κόκκινους αριθμούς είναι ανοιχτό από το πρωί, είτε ο πατέρας των εφήβων, που διαρκώς τσακώνονται μεταξύ τους για τους followers, βρίσκεται στο σπίτι είτε όχι. Η ώρα είναι περίπου οκτώ και στο άκουσμα της τραγικής είδησης οι πρωταγωνιστές της μικρής μας ιστορίας θα νιώσουν το ίδιο συναίσθημα. Θα συγκλονιστούν. Στην πορεία όμως των ημερών, με τις έρευνες, τις πανελλήνιας και διακαναλικής εμβέλειας συζητήσεις, τις προσλαμβάνουσες και -γιατί όχι- με βάση το προσωπικό συμφέρον του καθενός, η αναταραχή θα δώσει τη θέση της στην απάθεια, τα συμπεράσματα θα ποικίλουν και η ζωή θα συνεχιστεί, χωρίς η υπόθεση τελικά να λάμψει διθυραμβικά, υπό το φως της αλήθειας.
Οι συγκυρίες που δημιούργησε η τρίτη βιομηχανική επανάσταση στο κοινωνικό, οικονομικό, αισθητικό και επιστημονικό πλαίσιο των ανεπτυγμένων κρατών τοποθέτησαν αυτοματοποιημένα στο επίκεντρο το ζήτημα της γνώσης, η οποία έπαψε να είναι ταυτόσημο της αλήθειας, ως χαρακτηριστικό των μοντέρνων καιρών, και άρχισε να γίνεται ταυτόσημο της αποδοτικότητας, ως μιας σύζευξης της επιστημονικότητας με τις νέες τεχνολογίες και ως χαρακτηριστικό πια αυτού που η φιλοσοφία της εποχής όρισε ως μεταμοντέρνα κατάσταση. Σήμερα, που οι κοινωνίες έχουν πλέον επέλθει στη Βιομηχανία 4.0, το ζήτημα της γνώσης παραμένει, η αλήθεια όμως δεν μας απασχολεί πια. Το ζητούμενο είναι η πληροφόρηση.
Σε μια προσπάθεια εικαστικής αποκέντρωσης, η καλλιτεχνική δημιουργία μάς μεταφέρει πνευματικά σε ακριτικές περιοχές. Η τοποθέτηση της επαρχίας στο κέντρο της έρευνας αναδεικνύει το ζήτημα της μεταβίβασης της πληροφορίας, ανεξάρτητα από το ποιος εκτελεί τους ρόλους στο δίπολο του πομπού και του δέκτη. Η επαρχιακή ζώνη, από τη μία, και δη η συνοριακή πλευρά της, αποτελεί ανεξάντλητη πηγή άγνωστης, ιστορικής και λαογραφικής πληροφορίας, γεγονός που την ανάγει σε εξαιρετικό πομπό οπτικών και διανοητικών ερεθισμάτων. Στον ρόλο του δέκτη, από την άλλη, είναι αναγκασμένη να απορροφά την κατευθυνόμενη από τον δεσποτισμό των μέσων μαζικής ενημέρωσης πληροφορία. Εξίσου δέσμιοι στις ηλεκτρονικές οθόνες, οι πολίτες των γοργών ρυθμών της πρωτεύουσας κατοικούν πλέον τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αντί να τα επισκέπτονται. Η εξάρτηση από τις οθόνες των ηλεκτρονικών μας συσκευών -το τείχος του σπηλαίου του 21ου αιώνα- και η πλασματική πραγματικότητα όπου αυτές προβάλλουν, μας κάνει να αρνούμαστε πεισματικά να απέλθουμε από την πλάνη και την αφροσύνη. Η γλώσσα, βασικό εργαλείο για να ερμηνευθεί η φαντασία και να γίνει σκέψη, είναι πλέον κατά κύριο λόγο χρηστική. Επικοινωνούν άραγε ουσιαστικά οι άνθρωποι ή η πρόσβαση στην πληροφορία έχει γίνει υποκατάστατο της ανάγκης για επικοινωνία; Η κατανόηση του ερωτήματος θα οδηγήσει στη διαφώτιση του ζητήματος, μέσα από τη διαχρονικά μετασχηματιστική διαδικασία προς τη γνώση.
Ως κατεξοχήν είδος που συνδέει ποικίλα υλικά, η παρουσία του κολλάζ εισάγει την έννοια της πληροφορίας στην έκθεση. Οι πολυπολιτισμικές πρωτεύουσες της Δύσης, σύγχρονες μα κυρίως αμετροεπείς Βαβέλ, παλεύουν να ανταποκριθούν ως ξενιστές στον ρόλο που τους επιβάλει η σύγχρονη ιστορία, μοιάζουν όμως να ακούν χωρίς να καταλαβαίνουν τις -μονίμως άλλες- γλώσσες του κόσμου. Ιχνηλατώντας την έννοια της υποκειμενικής αντίληψης και της αντιστροφής της συστημικής οπτικής γωνίας για την πρόσληψη των δεδομένων, αφηρημένα και συμβολικά στοιχεία δημιουργούν έναν νέο κώδικα επικοινωνίας ενώ, παράλληλα, φωσφορίζοντα τοτέμ έρχονται σε πλήρη αντίθεση με αεικίνητα μαύρα μέταλλα, τα οποία, αν και φαινομενικά αντίθετα μεταξύ τους, έχουν απολύτως τον ίδιο σκοπό. Να κατακτήσουν την αλήθεια όσοι αγγελικά κοιμούνται πια, κυριολεκτικά ή μεταφορικά. Την αλήθεια με την έννοια της μη λήθης. Την αλήθεια με την έννοια της ιστορικής και της ψυχογεωγραφικής καταγραφής, μέσω της εικαστικής τέχνης. Αυτήν την αλήθεια που κοιτάζει διεισδυτικά, προς και μέσα στον συλλογικό μας ψυχισμό.
Η έκθεση Sleep with angels, η οποία αντλεί τον τίτλο της από την κινηματογραφική Βαβέλ, σε έναν από τους, ούτως ή άλλως, λίγους διαλόγους της ταινίας όπου αισθάνεσαι ότι οι πρωταγωνιστές επικοινωνούν ουσιαστικά. Δεκαέξι εικαστικοί καλλιτέχνες σχολιάζουν εφευρετικά την υβριδική εποχή της υπερπληροφόρησης στην οποία βαδίζουμε υπνωτισμένοι, αναζητώντας δημιουργικά να βρουν τι είναι αυτό που ζούμε εάν αποδεχθούμε ότι η μεταμοντέρνα εποχή έχει παρέλθει.
Εικαστικοί: Αντώνης Βάθης, Θεανώ Γιαννέζη, Τζένη Δούπη, Κωνσταντίνα Ζόμπολα, Μυρτώ Καλλιγά Γαβρίλη (Kalli), Νίκος Καχριμάνης, Μαρία Κορομπίλη, Φωτεινή Κυτιάνη, Κωνσταντίνα Μπαρμπαρή-Μπέκα, Αγάπη Μυρσοδέλη, Λάζαρος Φίλιππος Παπαδόπουλος, Ορέστης Παπακωνσταντίνου, Θάνος Φούντας, Γιώργος Χατζησπύρου (Looper), Άννα Μαρία Χατζηστεφάνου, Φρειδερίκη Χήρα
Επιμέλεια: Ειρήνη-Μαρία Νανούρη
