Γυναικεία ζητήματα από σύγχρονες γυναίκες καλλιτέχνιδες στην Πινακοθήκη Αθηναίων

17 Ελληνίδες καλλιτέχνιδες από διαφορετικές γενιές, με διαφορετικές εκφράσεις και αναζητήσεις, σε έναν αναστοχασμό του ρόλου και της θέσης της γυναίκας, παρουσιάζονται στην ομαδική έκθεση «Γυναικεία Ζητήματα», που διοργανώνει ο Δήμος Αθηναίων, μέσω του Οργανισμού Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων (ΟΠΑΝΔΑ), στην Πινακοθήκη από τις 6 Ιουνίου έως τις 22 Σεπτεμβρίου 2024, σε επιμέλεια Μπίας Παπαδοπούλου και Χριστόφορου Μαρίνου.

Συμμετέχουν οι καλλιτέχνιδες: Άρτεμις Αλκαλάη | Αννίτα Αργυροηλιοπούλου | Ρία Δάμα | Ελένη Εξάρχου | Μαίρη Ζυγούρη | Ντέμη Κάια | Κατερίνα Κατσιφαράκη | Ναταλία Μαντά | Δέσποινα Μεϊμάρογλου | Χριστίνα Μήτρεντσε | Λίνα Μπέμπη | Λήδα Παπακωνσταντίνου | Ελίζα Σόρογκα |  Σλομποντάνκα Στούπαρ | Ελένη Τζιρτζιλάκη | Κλεοπάτρα Τσαλή | Έφη Φουρίκη

Τα έργα της έκθεσης «Γυναικεία ζητήματα» διαμορφώνουν έναν διάλογο μεταξύ του παρελθόντος και του ενεστώτος χρόνου, επαναδιατυπώνοντας διαγενεακούς προβληματισμούς και θέτοντας επίκαιρα ερωτήματα. Στην ελληνική γλώσσα, η έκφραση γυναικείο ζήτημα είναι σχεδόν ταυτόσημη με το κίνημα του φεμινισμού.
Ο πληθυντικός του τίτλου υποδηλώνει όχι μόνο τη συλλογικότητα του εγχειρήματος αλλά και την εννοιολογική του ευρύτητα. Αποτελεί ταυτόχρονα υποδόρια αναφορά στα διαφορετικά κύματα που διανύει ο φεμινισμός από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα. Υπογραμμίζει επιπλέον την πολλαπλότητα των διαφορετικών, συχνά εκ διαμέτρου αντίθετων, απόψεων που διέπουν τη φεμινιστική σκέψη.

Στόχος της έκθεσης είναι να ενθαρρύνει την αποδοχή της διαφορετικότητας. Να σκιαγραφήσει μια κοινωνία συμπεριληπτική όπου δεν θα υπάρχουν κατασκευασμένες ιεραρχίες φύλων, χρώματος, τάξεων, εθνοτήτων και θρησκειών. Να ιχνογραφήσει έναν κόσμο ουτοπικό, ισότητας, αγάπης, εμπιστοσύνης, ειρήνης, συντροφικότητας και αλληλεγγύης. Τα εκθέματα αποτελούν κωδικοποιημένες ιστορίες γυναικών, ειπωμένες από το στόμα γυναικών, αποδομένες με γυναικεία γραφή. Με πραγματικές και μυθικές ηρωίδες, γνωστές και ανώνυμες, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Έργα εμπνευσμένα από την ύλη αρχείων, από άρθρα και εικόνες εφημερίδων και περιοδικών, από βιβλία και μυθιστορήματα, από στίχους τραγουδιών και κινηματογραφικές ταινίες, από την επίσημη Ιστορία και την Ιστορία της τέχνης αλλά και από τις σκόπιμες αποσιωπήσεις. Ή εικαστικά αποκυήματα του ανεξάντλητου γυναικείου φαντασιακού.

Ζωγραφική, σχέδια, φωτογραφίες, τυπώματα, κολάζ, εγκαταστάσεις, γλυπτά, βίντεο και επιτελέσεις μιλούν πολυφωνικά για τη γυναικεία συνθήκη. Τα οπτικά διηγήματα αναβιώνουν τη συστηματική απαξίωση των γυναικών, την καταπίεση, τη βία, την πληγή, το τραύμα. Σκιαγραφούν το δίπολο εξουσίας και υποτέλειας, τα καταπατημένα όνειρα, τις επιθυμίες και τις ελπίδες, την ευθραυστότητα, την απώλεια, τον θρήνο, το πένθος. Φέρνουν στο επίκεντρο τον τρυφερό αλλά και τον ταραχώδη γυναικείο ψυχισμό, το αρχέγονο άγριο στοιχείο, την υπέρβαση του μέτρου και των ορίων, την τόλμη, το ένστικτο και την τρέλα της οργής και της απόγνωσης. Προβάλουν τη σημασία του θηλυκού σώματος, συσχετίζουν τη γυναίκα με τη φύση και τη μάνα-γη. Ανιχνεύουν τις θηλυκότητες και τη σεξουαλικότητα. Επιζητούν την απελευθέρωση από κατασκευασμένα έμφυλα στερεότυπα και συμβατικούς ρόλους.

Αναπόσπαστο εννοιολογικό τμήμα της έκθεσης είναι οι επιτελέσεις στον εξωτερικό χώρο, όπου ακόμα και σήμερα στην Ελλάδα η θηλυκή παρουσία είναι επισφαλής. Με τη διεκδίκηση του αστικού τοπίου από τις καλλιτέχνιδες, ανατρέπεται συμβολικά ο μύθος ότι ο έξω κόσμος ανήκει στους άνδρες ενώ η ιδιωτική σφαίρα -η οικία- στις γυναίκες. Η πλειονότητα των εκθεμάτων εμπεριέχει ευανάγνωστες ή δυσανάγνωστες γραφές, λόγο σαφή ή/και υπαινικτικό. Αναπαραγωγές ολόκληρων κειμένων, αποδομημένες, κατακερματισμένες φράσεις, θραύσματα λέξεων αλλά και ολόκληρα βιβλία και περιοδικά διεισδύουν στις εικαστικές συνθέσεις. Όπου δεν υπάρχει γραφή, και όχι μόνο, τα έργα απαρτίζονται από πολλές επαναλαμβανόμενες μονάδες, όμοιες και διαφορετικές. Λειτουργούν σαν λέξεις που συγκροτούν φράσεις, σχηματοποιώντας κωδικοποιημένες οπτικές βιογραφίες θηλυκοτήτων. Η ιδέα της συνέχειας και του απείρου επικρατεί δομικά και εννοιολογικά σε αυτά τα έργα ως διττή συμβολική νύξη. Αναφορά στην κατά συρροή έμφυλη κακοποίηση ή στην ιερή ιδιαιτερότητα των γυναικών να δημιουργούν νέα ζωή.

Στοιχειοθετώντας έναν δημιουργικό δημόσιο διάλογο μεταξύ γυναικών από διαφορετικούς χρόνους και τόπους, η έκθεση αντιστέκεται στην καταδίκη της λήθης και της αφάνειας. Ξορκίζει το σκότος και το αντικαθιστά με φως.