5°
Η νέα έκθεση του Μίλτου Μιχαηλίδη είναι μια σειρά έργων, ζωγραφικής και γλυπτικής, που δημιουργούν μία εγκατάσταση με αναφορές στον Μάγο του Οζ.
Ο καλλιτέχνης δεν εικονογραφεί σελίδες από την κοσμαγάπητη ιστορία. Συλλέγει τοπία και εικόνες από βιντεοπαιχνίδια τα οποία επεξεργάζεται και ζωγραφίζοντάς τα, αποκαλύπτονται το παραμύθι και οι ποικίλες ερμηνείες του Μάγου Οζ. Η περιπέτεια της Ντόροθι, του ορφανού κοριτσιού και της ιδιότυπης παρέας του προς τη Σμαραγδένια Πολιτεία, προβάλλεται στο βλέμμα του ως ένας κόσμος με ανατροπές, παγίδες, αβεβαιότητες και κινδύνους.
«Ο λαός μου φοράει πράσινα γυαλιά για τόσο πολύ καιρό, που οι περισσότεροι νομίζουν πως αυτή είναι πραγματικά η Σμαραγδένια Πολιτεία» γράφει ο συγγραφέας του Οζ, Λύμαν Φρανκ Μπάουμ.
Ο Μίλτος Μιχαηλίδης μοιάζει να αναρωτιέται ποια είναι η πραγματικότητα και ποιος ο ψηφιακός μας κόσμος. Αφημένος στην ιστορία του Οζ, βρίσκεται αντιμέτωπος με την ασυμφωνία ανάμεσα σε αυτό που υπάρχει και σε αυτό που πράγματι βλέπουμε. Τον απασχολεί το γεγονός ότι πάντα παρεμβάλλεται ένας φακός, συνήθως η οθόνη ενός κινητού, που διαμορφώνει – παραμορφώνει την αίσθηση που σχηματίζουμε από ένα φυσικό τοπίο έως ένα πολιτικό συμβάν γύρω μας. Οι ψηφιακές εικόνες έχουν γίνει τόσο οικείες, που αποτελούν μέρος της καθημερινότητάς μας. Πρόκειται για αντιστροφή της πραγματικότητας, που, όχι μόνο ανταγωνίζεται την κανονικότητα, αλλά συχνά την αντικαθιστά, όπως η ιστορία από τον Μάγο του Οζ. Ο Μίλτος Μιχαηλίδης, μιλώντας με σύγχρονο τρόπο, είναι σαν να μεταφέρει σκηνές από μια ταινία που δε βρήκε διανομή.
Ακόμη και η ζωγραφική του δεν είναι αυτό που φαίνεται. Χρησιμοποιεί ξυλομπογιές, οι οποίες μέσα από μία διαδικασία, δημιουργούν ένα οπτικό αποτέλεσμα που περισσότερο παραπέμπει στη ματιέρα ακρυλικών παρά στο ταπεινό μέσο των χρωματιστών μολυβιών.
Παρόμοια, οι εγκαταστάσεις του, περίτεχνες μακέτες από παιχνίδια, πλαστικά, αντικείμενα του μοντελισμού και κατασκευές από τσίγκο, του επιτρέπουν με τρόπο θαυμαστό να βγάζει τους πρωταγωνιστές του από το «κάδρο», τις διαστάσεις του τελάρου και να τους προσφέρει άλλη προοπτική, ενώ συγχρόνως παρασύρει τον θεατή μέσα στο χώρο που ο ίδιος ο καλλιτέχνης οραματίζεται. Τα υλικά του, ξυλομπογιές, παιχνίδια κλπ, δεν απηχούν μόνο μια παιδικότητα, αλλ’ υποδεικνύουν και το αφήγημά του: το μύθο του Οζ και την πραγματικότητα, ή πιο σωστά, τις πολλές και διαφορετικές εκδοχές του στην ψηφιακή εποχή.
