7°
Τον τίτλο «Αθώρητα», αυτά που δεν μπορούν να ιδωθούν, έδωσε στη νέα του δουλειά του ο ζωγράφος Γιώργος Παστάκας, η οποία παρουσιάζεται στον χώρο τέχνης artworx, που δημιούργησαν η Μαρία Ξανθάκου και η Ιζαμπέλα Φρανσές στην Κηφισιά. Μια ζωγραφική πάλλουσα, αγέρωχη, γεμάτη μεταφυσικά στοιχεία για τα Αθώρητα, που όμως ο καλλιτέχνης μάς φανερώνει με την τέχνη του, που εφορμάται από έναν ακατανίκητο πόθο για ζωή.
Στο σύνολο των έργων του Γιώργου Παστάκα μια οργιαστική φύση αποκαλύπτεται γεμάτη πλατάνια, κισσούς και κυπαρίσσια η οποία φαίνεται να «καταπίνει» οποιαδήποτε μορφή οικισμού έχει δημιουργηθεί από ανθρώπινο χέρι. Μια φύση νικητής απέναντι στον άνθρωπο, η οποία προβάλλεται σε όλο της το μεγαλείο. Σημείο έμπνευσης αποτέλεσε το τοπίο που περιβάλλει τον Αμβρακικό κόλπο, έναν εκπληκτικό υγροβιότοπο ο οποίος διατηρεί μέχρι σήμερα ατόφια την ομορφιά του. Αυτό το παρθένο – ακόμα – τοπίο της περιοχής ενέπνευσε τον ζωγράφο για να δημιουργήσει μια ζωγραφική ενότητα αφιερωμένη σε ένα περιβάλλον που διατηρείται αναλλοίωτο εδώ και αιώνες.
Όπως σημειώνει η ιστορικός τέχνης Βένια Παστάκα: «Η πινελιά του καλλιτέχνη κινείται στα πλαίσια του εξπρεσιονισμού και του πουαντιγισμού όπου άλλοτε με γρήγορες κινήσεις και άλλοτε με δουλεμένες κουκκίδες χρώματος συνθέτει το πολύχρωμο ψηφιδωτό του τοπίου. Το φως είναι ατμοσφαιρικό καθώς είτε προβάλλει μέσα από πυκνές φυλλωσιές είτε διαχέεται στο περιβάλλον μέσα από τους παστέλ τόνους του καλοκαιρινού ηλιοβασιλέματος. Οι τόνοι των χρωμάτων κυμαίνονται στις διάφορες τονικότητες του πράσινου και του γαλάζιου, των μαβιών, των πορτοκαλί και των ροζ, δημιουργώντας ένα συναίσθημα ηρεμίας και αισοδοξίας. Το σύνολο των έργων πλαισιώνει και μια ομάδα πουλιών που αποτελούν συνέχεια του «Έκτου Άθλου», της έκθεσης που δημιούργησε το 2015 ο καλλιτέχνης για το Μουσείο Περιβάλλοντος Στυμφαλίας του Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς. Πρόκειται για την εξέλιξη της σειράς εκείνης όπου με γρήγορες πινελιές ο καλλιτέχνης αποτυπώνει το πέταγμα των πουλιών πάνω σε μετάξι και χειροποίητο κινέζικο χαρτί. Αυτή η ευθραυστότητα του υλικού συμβολίζει και το εύθραυστο της ισορροπίας που υπάρχει γύρω μας σε μια φύση που είναι διαρκώς υπό απειλή.
Σε αυτό ακριβώς το Αθώρητο τοπίο καλείται να περιηγηθεί ο καλλιτέχνης. Να ανακαλύψει έναν κόσμο καλά κρυμμένο, γεμάτο χρώμα, φως και αυτή την γαλήνη που μόνο η φύση μπορεί να προσφέρει.»
Ο συγγραφέας Γιώργος Ν. Μανιώτης σε ένα διθυραμβικό του κείμενο για τη δουλειά του Γιώργου Παστάκα, σημειώνει ανάμεσα σε άλλα: «Ένας ύμνος στη φύση αυτή η ζωγραφική, μουδιασμένη από γλυκιά ιστορική κούραση και ώριμη γνώση που εισάγει και στον βίο των ανθρώπων τα διδάγματα της γης. Καλοδεχούμενο το έπος της άνοιξης, καλοδεχούμενη η θέρμη του θέρους που ωριμάζει και δένει τους καρπούς, καλοδεχούμενη και η συλλογή των ώριμων φρούτων το φθινόπωρο όταν η μέρα μικραίνει και η νύχτα μεγαλώνει, καλοδεχούμενο το χιόνι και η παύση τους χειμώνα που κατευνάζουν και ημερεύουν τις ψυχές των ανθρώπων πλάι στις αναμμένες φωτιές των σωμάτων και των ονείρων. "Καιρός παντί τω πράγματι!"... "Καιρός παντί τω πράγματι!"..."Καιρός παντί τω πράγματι!". Και όλα αυτά σε ένα απογευματινό περίπατο ψυχής και νου μέσα σε ένα εξημερωμένο κοντινό δάσος με μια πανδαισία χρωμάτων και εμπειριών να ηχεί γεμάτη βαθιά μουσικότητα η οποία πηγάζει από πράξεις και βάσανα αιώνων και αιώνων. Τέτοια ζωγραφική! Σαν ύστατη υπογράμμιση ενός παμπάλαιου και χιλιοβασανισμένου τόπου που όπως πολύ καλά ξέρουμε ότι είναι ο τόπος μας.»
