7°
Δέκα σύγχρονοι καλλιτέχνες, εννέα ζωγράφοι και ένας γλύπτης, εμπνέονται από το υπερβατολογικό σύμβολο του καθρέφτη, με τρόπο αφαιρετικό και εντελώς προσωπικό ο καθένας, στη νέα έκθεση με τίτλο “Broken Mirror” στην γκαλερί Αργώ. Στέκονται απέναντι στον καθρέφτη, και μάλιστα τον σπασμένο, αναμετρούνται με το είδωλο τους, κάνοντας το έργο τους αντανάκλαση του εσώτερου εαυτού τους. Ακόμα και όταν το είδωλο κατακερματίζεται η τέχνη είναι εκεί για να πολλαπλασιάσει τις αντανακλάσεις, να προσφέρει περισσότερα επίπεδα, άλλες διαστάσεις, νέες αναγνώσεις και διαδρομές σε ανεξερεύνητους ορίζοντες.
Στην έκθεση συμμετέχουν οι καλλιτέχνες Αδριανός, Δωροθέα Αμέντα, Κώστας Βαρώτσος, Κρίστι Γρηγορίου, Τζουλιάνο Καγκλής, Εβίτα Κανέλλου, Κατερίνα Μαυρολέων, Βαγγέλης Ρήνας, Κατερίνα Ριμπατσιού, Μάρα Τσαφαντάκη, οι οποίοι δουλεύοντας από "μέσα" προς τα έξω, διερευνούν τα όρια τόσο του προσωπικού τους κόσμου όσο και του κόσμου που τους περιβάλλει, ενός κόσμου απειλητικού, που αλλάζει συνεχώς με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
«Έξι γυναίκες και τέσσερις άντρες, συνεκθέτουν εμπνεόμενοι από το σχεδόν υπερβατολογικό σύμβολο του καθρέφτη. Και μάλιστα του σπασμένου. Αυτού που αντανακλά και αυτού που απορροφά ή διαστρεβλώνει», γράφει ο ιστορικός τέχνης Μάνος Στεφανίδης που προλογίζει την έκθεση. «Δέκα, σύγχρονοι δημιουργοί που εκφράζουν με τις ανησυχίες τους την αμφίσημη όσο και πολύ ενδιαφέρουσα εποχή μας, επιχειρούν να δώσουν, ο καθένας διαφορετικά, τη δική του εκδοχή για τον σπασμένο καθρέφτη, για την ανεστραμμένη πραγματικότητα που βιώνουμε καλλιτέχνες και κοινό. Ισορροπώντας ανάμεσα στην αφαίρεση και την αναπαράσταση, την ελεύθερη χειρονομία και την μικρή, κομψή πινελιά, την κατάδυση στο υποσυνείδητο και το υποψιασμένο βλέμμα σε μία πραγματικότητα που δεν είναι ποτέ μονοδιάστατη.»
Έχοντας κατά νου ότι κάθε έργο τέχνης, ας πούμε ένας ζωγραφικός πίνακας, στις πιο συνηθισμένες περιπτώσεις είναι μία εικόνα, μία "ιστορία" διατυπωμένη σε οπτική γλώσσα. Σε ιδιαίτερες όμως περιπτώσεις γίνεται αποκάλυψη. Επειδή πίσω από κάθε αφήγηση, ακόμη και την πιο απλή, πάντα υποκρύπτεται μια σκέψη, ένας συλλογισμός. Σε πιο σπάνιες, και για αυτό πολύ πιο σπουδαίες, στιγμές το έργο τέχνης λειτουργεί σαν να είναι χρησμός, σαν αίνιγμα ή σαν προφητεία. Και για αυτό επιβάλλεται να το προσεγγίζουμε με ανάλογο τρόπο. Σαν χρησμό ή σαν αίνιγμα. Με ταπείνωση, δέος και αφοσίωση. Με βλέμμα προσκυνητή και με ψυχή πιστού. Να (του) αφεθούμε ώστε να επιτραπεί και στο ίδιο να λειτουργήσει. Να μάς μιλήσει με την άπεφθη του γλώσσα. Να μάς δει όπως και εμείς το βλέπουμε. Να δούμε μέσα από τον πολυσήμαντο, σπασμένο του καθρέφτη...», καταλήγει ο Μάνος Στεφανίδης.
