8°
Κάθε ζωγραφισμένο αντικείμενο ή πρόσωπο γεννάει κατά τη θέαση του όχι μονάχα ποικίλα ερωτήματα κοινωνιολογικού, αισθητικού, ιστορικού, πολιτικού ή πολιτιστικού περιεχομένου αλλά και προκαλεί τους θεατές με το αίνιγμά του. Βεβαίως το ανθρώπινο πρόσωπο παραμένει το πιο μεγάλο αίνιγμα, μια δυνατή πρόκληση για τους θεατές μπροστά σε έναν χείμαρρο από σημασίες και ερμηνευτικές δυνατότητες.
Για την έκθεση «Το αίνιγμα του προσώπου» και τη δουλειά των καλλιτεχνών, γράφει η επιμελήτρια της έκθεσης Ελένη Βαροπούλου: «Με τις ζωγραφικές προτάσεις τους, η Πελαγία Κυριαζή, ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου και ο Giampaolo Russo στοχεύουν σε μιαν ακραία ανατομία του προσώπου. Στα έργα τους, λάδια, ακρυλικά, παστέλ, σχέδια, μικτή τεχνική, η ανθρώπινη φιγούρα διαλύεται, σβήνεται, διαγράφεται, παραμορφώνεται, αποπροσωποποιείται ή αναδύεται μέσα από όγκους χρώματος ως ένα ασαφές πλάσμα που γεννιέται την στιγμή κατά την οποία το εντοπίζει το βλέμμα του θεατή».
Τα έργα είναι επικεντρωμένα γύρω από την ιδέα της σκιάς, της μνήμης που παλεύει να επιστρέψει και της επινοημένης εικόνας ανθρώπων με μυστηριακή, φαντασματική, αρχετυπική υπόσταση. Έτσι καθώς οι ζωγράφοι βρίσκονται μακριά από την περιγραφική απόδοση των χαρακτηριστικών του προσώπου ή έτσι καθώς αγνοούν τις συνήθεις υποχρεώσεις του πορτραίτου για μια κάποια ομοιότητα με το φυσικό πρόσωπο, τα έργα της έκθεσης εκφράζουν στιγμές του εξπρεσιονιστικού εφιάλτη αλλά και της συμβολιστικής ενδοσκόπησης. Είναι έργα καθαρά ιδιοσυγκρασιακά με αισθησιακή και συναισθηματική υπερβολή ενώ κινούνται προς την περιοχή του αινίγματος. «Το αίνιγμα του προσώπου» όπως δηλώνεται στον τίτλο της έκθεσης, υπηρετούν ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου με τις άγριες, οργισμένες και άναρχες χρωματικές πινελιές του. Ο Giampaolo Russo μέσα από την γλυπτική πάλη του με την materia nuda του χρώματος. Και η Πελαγία Κυριαζή με τους ευαίσθητους χρωματικούς ιριδισμούς της που στεγάζουν το παράλογο, την αίσθηση απουσίας και απώλειας.
