8°
Πενήντα ζωγραφικά έργα των Δημοσθένη Σκουλάκη και Θανάση Μακρή περιλαμβάνει η έκθεση Αντιθέσεις και Διάλογοι Φίλων που εγκαινιάζεται στο Μητροπολιτικό Πάρκο Αντώνης Τρίτσης, στο πλαίσιο της συνεργασίας της Περιφέρειας Αττικής και του Μητροπολιτικού Πάρκου με την ιστορικό τέχνης Ελένη Αθανασίου, με στόχο την ανάδειξη του έργου σύγχρονων Ελλήνων καλλιτεχνών.
Η έκθεση αφορά την εικαστική διαδρομή δύο φίλων-καλλιτεχνών με πολλές αντιθέσεις αλλά και κοινή ματιά στην ουσία των εικαστικών τους αναζητήσεων. Η θεματολογία του Δημοσθένη Σκουλάκη συμπεριλαμβάνει αντιπροσωπευτικά δείγματα από το ευρύ φάσμα της καλλιτεχνικής του πορείας. Στην παρουσίαση αυτή, περιλαμβάνεται ένας αρκετά μεγάλος αριθμός από σημαντικά έργα του δημιουργού, πολλά εκ των οποίων δεν είχαν εκτεθεί στην μεγάλη αναδρομική έκθεση που είχε παρουσιαστεί στο Μουσείο Μπενάκη το 2019. Ενδεικτικά αναφέρονται η περίοδος της πολιτικής του ζωγραφικής (1960-1967), η σουρεαλιστική περίοδος(1980-1984), τα πορτρέτα (1985-1996), οι υπόγειες διαδρομές (1993-1998) και οι επανεγγραφές (1997-2009).
Λίγα λόγια για το έργο του Δημοσθένη Σκουλάκη
Ο Δημοσθένης Σκουλάκης υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους εκπροσώπους της γενιάς του ’70. Επίκεντρο της έρευνάς του υπήρξε ο Άνθρωπος, ιδωμένος μέσα από μια κριτική ρεαλιστική κοινωνικοπολιτική προσέγγιση. Η θεματολογία του απαρτίζεται από πρόσωπα της δημοσιότητας, πρόσωπα φίλων καλλιτεχνών αλλά και πρόσωπα του οικείου περιβάλλοντός του, αυτοπροσωπογραφίες, διαδρομές στον υπόγειο, επανεγγραφές σημαντικών έργων της ιστορίας της τέχνης κ.ά., αποτυπωμένα μέσα από μια κριτική κοινωνικοπολιτική ματιά, ενίοτε μεταφυσική και σαρκαστική. Η τέχνη του, χαρακτηρίζεται από την έλλειψη καλλωπισμού, την μεταφυσική ατμόσφαιρα, τη σάτιρα των ηθών και το ανεπιτήδευτο ύφος. Η ζωγραφική του, αναμετράται με διαχρονικά ερωτήματα όπως η υπαρξιακή συνείδηση της ζωγραφικής, η ρευστότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, ο ρόλος της μνήμης, η επικοινωνιακή νοητική συγκίνηση του έργου τέχνης, η αυτογνωσία του δημιουργού, η αναζήτηση ταυτότητας αλλά και η σχέση του ίδιου του εικαστικού έργου με την παράδοση και την πρωτοπορία.
Λίγα λόγια για το έργο του Θανάση Μακρή
Η θεματολογία του Θανάση Μακρή πραγματεύεται τα ιστορικά πλοία Liberty (πλοία της Ελευθερίας), τα οποία διαδραμάτισαν τον σημαντικότερο ρόλο στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, διότι σήκωσαν όλο το βάρος των μεταφορών. Ο καλλιτέχνης μέσα από τα θαλασσινά του τοπία κυριολεκτικά και μεταφορικά, προτείνει την δική του εκδοχή που δεν αποσκοπεί στην αναπαράσταση της οπτικής πραγματικότητας αλλά στη προσέγγιση της τραγικής μοίρας του ανθρώπου η οποία είναι συνυφασμένη με το θάνατο. Με εμμονή ως προς την θεματολογία και την χρήση του χρώματος, προσπαθεί να εκφράσει μέσα από τα πλοία Liberty πνευματικές αλήθειες. Χρησιμοποιεί μια βαριά και ψυχρή χρωματική παλέτα από μικρές, κοφτερές πινελιές μέσα στο πλαίσιο του παραστατικού εξπρεσιονισμού για να εντείνει τη συναισθηματική φόρτιση και να αποδώσει ψυχογραφικές ερμηνείες. Με αφαιρετικές προθέσεις, έντονη χειρονομιακή γραφή, ενιαίες χρωματικές ατμόσφαιρες και παχύρευστο χρώμα, που γίνεται τελείως ανάγλυφο στο εικαστικό πεδίο, σκάβει και δημιουργεί εικόνες σκληρές με πλούσιες εκφραστικές δυνατότητες.
Η επιμελήτρια Ελένη Αθανασίου για την έκθεση «Δημοσθένης Σκουλάκης - Θανάσης Μακρής: Αντιθέσεις και Διάλογοι Φίλων»
«(…) ο Δημοσθένης Σκουλάκης….. με άξονα την ανθρώπινη μορφή, υιοθετεί ένα ρεαλιστικό ιδίωμα το οποίο δεν σηματοδοτεί επιστροφή σε μια παλιά τάξη πραγμάτων και σε παρωχημένα πρότυπα, αλλά επιδιώκει να διαμορφώσει μια μοντέρνα εκδοχή παραστατικότητας, που προτείνει νέες ρητορικές της εικόνας και ένα καινούριο αφηγηματικό και θεματολογικό προσανατολισμό στο πραγματικό, (…). Βαθιά ανθρωποκεντρικός με στοιχεία ρεαλισμού στη γραφή του, δόμησε την δική του εικαστική γλώσσα και εκπροσώπησε τη γενιά του με ροκ διάθεση και πολύ χιούμορ, χαράσσοντας ανεξίτηλα το στίγμα του στην εξέλιξη της ελληνικής ζωγραφικής. (…) ενώ ο Θανάσης Μακρής …..με λιγοστά χρώματα στη σύνθεση οδηγείται σε μια εκφραστική δωρική λιτότητα.
Αντιμετωπίζει το τοπίο με τελείως διαφορετική ματιά. Με εσωτερική όραση και όχι οπτική, εξαφανίζει συνειδητά την περιγραφική λεπτομέρεια, την γραφικότητα, την τοπογραφική ταύτιση, την εντυπωσιακή φυσική διαμόρφωση, την προοπτική απόδοση του χώρου και τις φωτοσκιάσεις, (...)»
