7°
Στην τέταρτη ατομική της έκθεση στην Αθήνα η καλλιτέχνης δημιουργεί συνθέσεις αφαιρετικές με έμφαση στο χρώμα, τις τονικότητες και τις υφές του που θα μπορούσαν κάλλιστα να θεωρηθούν ως μία σύγχρονη έκφανση της ζωγραφικής του Χρωματικού Πεδίου ( Color Field ). Ανεικονικοί χώροι που παρουσιάζουν μια ανοίκεια γοητεία με έμφαση στην διαφάνεια και τις άλλοτε ηπιότερες και άλλοτε πιο εξπρεσσιονιστικά έντονες χρωματικές μεταβάσεις. Οι συνθέσεις αποκτούν μια υπόσταση βάθους μέσω της χρήσης πολλών στρωμάτων χρώματος. Η τελική οπτική επιφάνεια υφίσταται προσλαμβάνοντας μια νέα ποιότητα δια μέσου όλης αυτής της κρυφής ζωής της στρωματογραφίας της. Δημιουργείται έτσι μια έννοια ζωγραφικού παλίμψηστου μέσα από τα σβησίματα, τις επικαλύψεις και την ανάδυση του ενός χρώματος μέσα από το άλλο. Οι χαρακτήρας της διαφάνειας που συνηθέστερα απαντάται στην ακουαρέλα, εδώ επιτυγχάνεται άριστα στον καμβά σαν ένα διάφανο πέπλο που συγχρόνως καλύπτει και αποκαλύπτει τις διαφορετικές στοιβάδες χρώματος.
Έργα μεγάλων κυρίως διαστάσεων, επιβάλλονται, όχι με την ένταση της γραφής τους καθώς είναι άκρως μινιμαλιστικά ιμπρεσιονιστικά σαν γραφή, όσο με την ησυχία, την ηρεμία και την ατμοσφαιρικότητα που αποπνέουν. Οι φόρμες ρέουσες, οι τονικότητες επίσης, σε κάποια έργα διακόπτεται μόνο η αέναη ροή τους από κάποιες απειροελάχιστες λεπτές γραμμούλες σαν σημεία στίξης του χώρου – τόπου – χρόνου.
Οι τίτλοι των έργων χαρακτηριστικοί της ποιητικής των εικόνων.. “ Tα σύννεφα είναι ακατοίκητα”, “ Ο ρυθμός του ποταμού”, “ Μπλε χορογραφία”, ‘ Ακούω το νερό να ονειρεύεται”, “ Ιδέες για μια πόλη”, “ Ήχοι σιωπής”, “ Μέσα απ’ το φως” κ.α. Η συγγένεια της δουλειάς της με την ζωγραφική καλλιτεχνών όπως ο Mark Rothko, ο Θεόδωρος Στάμος, o Gerhard Richter στις αφηρημένες ζωγραφικές συνθέσεις του και ο Luc Tuymans, έγκειται στην προσπάθεια να αποδοθεί μια αίσθηση, μια ιδέα, περισσότερο κάτι πνευματικό και λιγότερο μια απτή πραγματικότητα.
H επιμελήτρια της έκθεσης Ασημένια Γαλάνη αναφέρει σε σχέση με αυτή τη σειρά έργων της καλλιτέχνιδας: “ Ρυθμός, μελαγχολία, ποίηση. Τρεις λέξεις οι οποίες χαρακτηρίζουν απόλυτα τη δουλειά της Ευρυδίκης Καλλιμάχου, «Χαρτογραφώντας το κενό». Μια δουλειά που φανερά συνομιλεί με την ποίηση και την μουσική. Αφού και η ίδια παραδέχεται πως επιρροή και έμπνευση για την συγκεκριμένη ενότητα βρήκε στην μουσική του Tōru Takemitsu. Κάθε έργο ένα νέο ποίημα, ένα καινούριο κομμάτι· ένας ήχος αυτόνομος και χαρακτηριστικός του κάθε τόπου που ανακαλύπτει. Η ενότητα «Χαρτογραφώντας το κενό» έρχεται να δώσει συνέχεια στην δουλειά του 2012 «Μια κίνηση απ’ το όνειρο...». Το θέμα παραμένει ίδιο, αλλά η εξέλιξη είναι διακριτή. Η καλλιτέχνης προσπερνάει τον ονειρικό τόπο και μπαίνει στην διαδικασία να κτίσει η ίδια τον τόπο της. Το κενό του τελάρου συνδέεται με το εσωτερικό κενό που νιώθει για τον τόπο που δεν γνώρισε ή ένιωσε ποτέ. Έναν τόπο - ιδέα, που σε κάθε δουλειά προσπαθεί να ανακαλύψει με μια άλλη ματιά. Με αυτήν την ενότητα η καλλιτέχνης αλλάζει προσέγγιση. Κτίζει τον τόπο που φαντάζεται δικό της, τον χαρτογραφεί και μας προσκαλεί να τον ανακαλύψουμε και να την συναντήσουμε σε αυτόν. Αυτή είναι άλλωστε και η ουσία του κάθε χάρτη. ”
