7°
«Και να ‘μαστε πάλι εδώ, σε μια συνέχεια αυτών των ανθρώπινων δέντρων, των δενδρινών ανθρώπων… Αυτή τη φορά τα σχέδια της Αμαλίας Σταυρουλάκη είναι ακόμη πιο λεπτοδουλεμένα, κάθε γραμμή, κάθε χρώμα, λες και δημιουργούν ανάγλυφα – στη μνήμη, στο τώρα.
Είναι ιδέα μου, αλλά νομίζω πως τα πιο μοναχικά, τα ανεμοδαρμένα, τα μόνα, λυγίζουν από τον δυνατό άνεμο, πασχίζουν να επιβιώσουν, όχι δεν πέφτουν, δεν ξεριζώνονται, ωστόσο σαν κάπου να απευθύνονται…
Προσπαθούν να καλέσουν έναν άνθρωπο; Κάτι; Να πιάσουν, να αγκαλιάσουν; Ή μήπως απλώς θέλουν να ταξιδέψουν, να «πετάξουν»,
να απαλλαγούν από το βάρος των ριζών; Κι εκείνα τα «πολλά», που είναι σε μικρές συστάδες; Στέκουν όρθια, καθρεφτίζονται με καμάρι, προφυλάσσουν το ένα τ’ άλλο; Ζουν μέσα στην ομορφιά της παρέας;
Είναι απομονωμένα από τον γύρω κόσμο;
21 έργα με έγχρωμες ξυλομπογιές μιλούν με τη γλώσσα τους στη γλώσσα σου. Στην καρδιά. Πανανθρώπινα. Εξάλλου, τι κάνει ένα έργο να είναι τέχνη;». - Ντόση Ιορδανίδου
Επιμέλεια έκθεσης: Αικ. Κανακάκι
