7°
Σε αυτή την ενότητα έργων η ζωγράφος παρουσιάζει έργα σε σχεδιαστικό ύφος και διερευνά τη σχέση σώματος - χώρου και τις επιμέρους σχέσεις εξουσίας που αναπτύσσονται μεταξύ των σωμάτων.
Με αφορμή τα αλλεπάλληλα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας και γυναικοκτονιών που καταγράφονται στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, η Λιβιτσάνου συνθέτει σκηνές που συνδυάζουν μυθικά στιγμιότυπα και σουρεαλιστικά στοιχεία σε ένα κυνηγητό γύρω από αυστηρές αρχιτεκτονικές δομές, θίγοντας έτσι το ζήτημα τη έμφυλης βίας.
«Επεξεργάζομαι κλασικά μυθολογικά θέματα όπου η γυναίκα παρουσιάζεται ως θύμα καταδιωκόμενο από ένα αρσενικό θύτη και για να προστατευτεί, μεταμορφώνεται σε κάποιο φυτό ή ζώο. Η εξιδανικευμένη παρουσία αυτών των γυναικών στην κλασική τέχνη αντανακλά την κοινωνική της θέση στις πατριαρχικές κοινωνίες και αναπαράγει τα στερεότυπα του παθητικού θηλυκού που κολακεύουν την αρσενική κυριαρχία. Σήμερα, ο θάνατός των γυναικών εμπνέει εξεγέρσεις σε μια εποχή που ο μύθος έχει εκπέσει», αναλύει η καλλιτέχνιδα.
Τα λεπτομερή σχέδια της ΛΙβιτσάνου ενσωματώνουν αγκάθια, παπαρούνες και το ίδιο το αίμα της καλλιτέχνιδας, συμβολίζοντας ότι η ιστορία των σύγχρονων γυναικών γράφεται με αίμα.
Επιμέλεια έκθεσης: Αλεξία Παππά
