3°
Στην νέα έκθεσή του ο Ανδρέας Νικολάου παρουσιάζει ένα θέμα το οποίο γνωρίζει καλά και υπηρετεί με συνέπεια για πολλά χρόνια: Την ανθρώπινη φιγούρα. Τα «Στοχαστικά είδωλα» του Ανδρέα Νικολάου παρουσιάζονται γυμνά και απαλλαγμένα από οποιοδήποτε φόντο.
«Το σώμα είναι για να βγάζει σκέψεις όπως το δάσος πουλιά κι ανθισμένους κλώνους» – Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ
Τα έργα καθοδηγούν το βλέμμα του θεατή εκεί που πρέπει να εστιάσει –στην ουσία της ανθρώπινης φύσης – και τον μυούν στον κόσμο τους με την πρώτη ματιά.
Αυτή η δωρική λιτότητα στο φόντο και στο κυρίως θέμα των έργων καθορίζει το εικαστικό λεξιλόγιο του Ανδρέα Νικολάου και θέτει μεμιάς φιλοσοφικά και υπαρξιακά ερωτήματα στον φιλότεχνο που στέκεται μπροστά τους.
Ο Δρ. Σάββας Χριστοδουλίδης, Εικαστικός – Επίκουρος Καθηγητής Πανεπιστημίου Frederick σημειώνει για τα έργα του Ανδρέα Νικολάου:
Τα «Στοχαστικά είδωλα», αυτή η νέα ενότητα έργων του ζωγράφου, λάδια σε καμβά και σχέδια, αμφότερα μικρής κλίμακας πραγματεύονται ιδιάζουσες πιθανές θέσεις του σώματος σε περιοχές κενότητας.
Ο καλλιτέχνης δανείζεται γυμνά από εμβληματικά έργα ζωγραφικής τα οποία επανεξεργάζεται και στη συνέχεια τα τοποθετεί σε πλασματικούς χώρους, κενούς περιεχομένου. Τα σώματα μοιάζουν έτσι να απολαμβάνουν μιαν αιώρηση που άλλοτε αγγίζει τα όρια της στατικότητας και άλλοτε το βαθμό ενός κραυγαλέου ελιγμού ή επιτηδευμένου λικνίσματος. Η απουσία στοιχείων στον περιβάλλοντα χώρο αποτελεί βασικό συστατικό για την αποδέσμευση της γυμνής φιγούρας από κάθε τύπου κοινωνικό ή ιστορική συνειρμό.
Σε μερικά έργα μάλιστα, δίνεται η εντύπωση ότι κάτι που υποβάσταζε, υποστήριζε ή συνόδευε τη φιγούρα έχει αποσβηστεί προκειμένου αυτή, ως οντότητα, να αποκτήσει την επιθυμητή από μέρους του καλλιτέχνη αυτονομία. Ο Νικολάου επιχειρεί και κατορθώνει, να οδηγήσει τη φιγούρα σε καθεστώς μόνωσης με τον τρόπο που ο Αλμπέρτο Τζακομέττι το αντιλαμβανόταν και το σχολίαζε στον Ζαν Ζενέ. Με αφορμή ζωγραφικά και σχεδιαστικά του έργα με κεντρικό μοτίβο τον άνθρωπο, έλεγε: “ Αυτή η ικανότητα να απομονώνεις ένα αντικείμενο και να κάνεις να συρρέουν σ’ αυτό οι αποκλειστικά δικές του, οι μόνες σημασίες του, δεν είναι εφικτή παρά μόνο μέσω της ιστορικής ακύρωσης του ανθρώπου που κοιτάζει”.
Ο Ανδρέας Νικολάου επιχειρεί την απέκδυση της φιγούρας από στοιχεία που θα την καθιστούσαν κοινωνικο-ιστορική έκδηλη μαρτυρία (ένδυση, διάκοσμος, χώρος κ.λπ.) αποκλείοντας συνάμα ο ίδιος προσωπικούς συσχετισμούς, ανακλήσεις ή προβολές που θα προσέδιδαν στο μοτίβο του αλλότρια γνωρίσματα ταυτότητας. Και ενώ παλαιότερα διαβουλευόταν την ηθική στάση ή αποστολή που όριζε ως στόχο το σεβασμό στην ανθρώπινη φύση και το πλαισίωμά της από κάθε τι υπαρκτό, τώρα μοιάζει να κεντρίζεται από μεταφυσικές συλλήψεις και την αμέτρητη ανάγκη για υπέρβαση της ανθρωπινότητας.
