«Ἀσέληνον ὄρος - Το βουνό χωρίς φεγγάρι» στη Callirrhoë

Ανακαλώντας τον ορισμό της μνήμης ως τον ορισμό της ανάμνησης - η συνθήκη που δεν ξεχνάς, η πράξη του να θυμάσαι, η περίοδος κατά την οποία η μνήμη του καθενός επεκτείνεται - ερχόμαστε αντιμέτωποι με έναν αναμνηστικό πολιτισμό. Αυτή η επιδίωξη διατήρησης της ανάμνησης κάποιου γεγονότος πηγάζει από την αλληλεπίδραση είτε του ατόμου – του σώματος – είτε της κοινωνίας – το συλλογικού – με το παρελθόν τους και τη δοθείσα ιστορία.

Αν τεμαχίσουμε τους ορισμούς της μνήμης, της προφορικής ιστορίας, του φωτός και της κίνησης, συνειδητοποιούμε ότι βρισκόμαστε σε μια κατάσταση, στην οποία όλα είναι αλληλένδετα. Η μνήμη ως η διαδικασία αναπαραγωγής ή ανάκλησης αυτού που έχουμε μάθει και έχει διατηρηθεί ως δεδομένο ανά τα χρόνια, η προφορική ιστορία ως η πράξη συλλογής πληροφοριών για ένα ιστορικό γεγονός ή μια χρονική περίοδο μέσω κάποιου που το βίωσε, το φως ως ένας τύπος ηλεκτρομαγνητικού κύματος που επιτρέπει στο ανθρώπινο μάτι να βλέπει ή να κάνει ορατά αντικείμενα, η κίνηση ως η πράξη αλλαγής τοποθεσιών και θέσεων και τέλος ο χρόνος ως μια αόριστη συνεχιζόμενη πρόοδος της ύπαρξης και των γεγονότων στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον λειτουργούν σαν ένα σύνολο και θεωρούνται εργαλεία για τη διαρκή κίνηση, για την αποκάλυψη ενός παρόντος κόσμου και την επανεξέταση ενός παλαιότερου.

Η ατομική έκθεση της Βαλίνιας Σβορώνου με τίτλο «Ἀσέληνον ὄρος - Το βουνό χωρίς φεγγάρι» στη Callirrhoë είναι μια προσπάθεια εξερεύνησης και μια προσπάθεια να δωθεί μορφή στην έννοια της μνήμης και της μετάδοση της προφορικής ιστορίας. Μέσα από την παρατήρηση των έργων δημιουργείται μια εμπειρία τόπου και κίνησης σε ένα συγκινησιακό τοπίο του παρελθόντος, που αποτελείται από παραπλανητικές ιστορίες και παραπέμπει σε αρχιτεκτονικά θραύσματα. Η έκθεση είναι μια προσπάθεια εμβάθυνσης της σχέσης μεταξύ μνήμης και προφορικής ιστορίας, φύσης και απώλειας, μετανάστευσης από και προς, πηγάζοντας μέσα από το πλαίσιο μιας ιστορικής στιγμής. Καθώς η κίνηση δεν μπορεί να υθίσταται χωρίς χρόνο και ο χρόνος περνά συνεχώς, έτσι η μνήμη είναι ένα συνεχές φαινόμενο.Θα μπορούσαμε να συλλάβουμε τους εαυτούς να προσπαθούμε να «πιάσουμε ένα παλαιότερο φως»; Πώς μπορεί μια σειρά από «αναμνήσεις» να είναι απτή;