6°
Στη νέα της έκθεση η καλλιτέχνης πιστή στις αξίες της ζωγραφικής αναπαράστασης για τις οποίες έχει ήδη δώσει τα διαπιστευτήρια της από την πρώτη κιόλας ατομική της έκθεση, παρουσιάζει έργα μεγάλων και μεσαίων διαστάσεων, με θεματολογία της εφορμάται από το τοπίο της πόλης. Με έμφαση σε μια ελεύθερη αναπαράσταση - καταγραφή τόσο του αστικού ιστού όσο και των στοιχείων της φύσης, με την έντονη οργιώδη βλάστηση και το ουράνιο στερέωμα, η καλλιτέχνης απεικονίζει απλά ενσταντανέ από γειτονιές της πόλης σε διαφορετικές ώρες της μέρας. Στις άκρως ενδιαφέρουσες χρωματικές εναλλαγές του φωτός στα νέα αυτά έργα κυριαρχεί μια αισιόδοξη, φωτεινή προσέγγιση της αγαπημένης στην καλλιτέχνιδα θεματογραφίας.
Σαν μέσα από όνειρο οι ουρανοί γίνονται αλλού γαλάζιοι, αλλού κοκκινοπορτοκαλίμωβ, και αλλού εκεί όπου πέφτει το σούρουπο πιο σκούροι μπλε που όμως φωτίζονται από το ζεστό κίτρινο φως από τα φώτα της πόλης. Η προοπτική με την οποία αποδίδονται τα κτήρια της πόλης και τα σύννεφα στον ουρανό, είναι έντονη δημιουργώντας μια δραματική ρυθμολογία τόσο των δομικών όσο και των φυσικών στοιχείων του τοπίου. Ακόμα και στα έργα που η καλλιτέχνης εστιάζει σε κάποια close-up στα στοιχεία μιας οργιώδους βλάστησης ο χαρακτήρας της μεγέθυνσης της αίσθησης του φυσικού τοπίου είναι χαρακτηριστικός. Πρόκειται για μια απεικόνιση ιδιαίτερης εκφραστικότητας όπου το φυσικό με το αστικό τοπίο μοιάζει να συνδιαλέγονται χορογραφικά σε εικόνες που παραπέμπουν στο όνειρο ή την φαντασία.
Ο Ιστορικός της Τέχνης Μάνος Στεφανίδης αναφέρει για τη νέα δουλειά της καλλιτέχνιδας:
« Κοιτάζοντας ψηλά...
Σε αυτή την ενότητα των τελευταίων της πινάκων η Ιωάννα Πούλιου αποσπά το τόσο αφοσιωμένο - πειθαρχημένο βλέμμα της από τον γνώριμο και αγαπημένο της ακάλυπτο, την σταθερή διαφυγή της και σιγά-σιγά στρέφει τα μάτια της προς τον ουρανό. Σαν να απελευθερώνεται από τα χρόνια του επιβεβλημένου εγκλεισμού. Ψάχνει τον ορίζοντα. Η κίνηση αυτή των ματιών και της ψυχής είναι τόσο συμβολική όσο και ουσιαστική. Τόσο συναισθηματική - ονειρική όσο και απόλυτα υλική - πραγματική.
Και όλα αυτά με την δεδομένη της τεχνική άνεση, την σχεδιαστική τιμιότητα και την συνθετική μαεστρία. Τώρα η παλέτα της ξεπερνάει τα γκριζοπράσινα και τα βιολέ και γεμίζει με φωτεινά κόκκινα και γαλάζια. Τα γκρίζα όμως περιμένουν πάντα κάπου στην άκρη σαν σουρντίνα. Τελείωσε μήπως η περίοδος της μοναξιάς και της μελαγχολίας; Όχι, απλώς εμπλουτίστηκε με μία καινούργια, πιο αισιόδοξη διάθεση. Το βλέμμα γίνεται πιο μεστό και ουσιαστικό. Αφού η μοναξιά πλέον αποδεικνύεται και εικαστικά πώς εκτός από τρόπος ζωής μπορεί να είναι και ένας πολύ καλός φίλος. Ένας αόρατος σύντροφος που περιμένει να καλωσορίσει τον ορατό, όποτε αυτός εμφανιστεί.
Εξάλλου και ο ουρανός εκεί επάνω μόνος του είναι. Αλλά δεν είναι μοναχικός...»
Στις εικόνες των νέων έργων της καλλιτέχνιδας, ο κόσμος που μας περιβάλλει στον οποίο κινούμαστε καθημερινά, αποκτά μια ιδιαίτερη ποιητική χροιά παραλλάσσει τις όποιες δυσμορφίες και κρατά μόνο την γλυκύτητα, τη θαλπωρή του αστικού τοπίου, που μοιάζει να μας σιγοψιθυρίζει κατανυκτικά στο μεταίχμιο της Γης και του Ουρανού .
