5°
Στη δεύτερη ατομική έκθεσή του στην Kalfayan Galleries, ο Adrian Paci εστιάζει στη δύναμη και τον κοινωνικοπολιτικό ρόλο της «γλώσσας». Παρουσιάζει μια νέα σειρά κεραμικών γλυπτών καθώς και νέα υφαντά μάλλινα χαλιά. Τα τελευταία έχουν υφανθεί σε χειροποίητους αργαλειούς από μια κοινότητα χειροτεχνίας γυναικών που δημιουργήθηκε τη δεκαετία του 1990 στη Σκόδρα. Η έκθεση σηματοδοτεί επίσης την πρώτη παρουσίαση ενός έργου από ξύλο που αντλεί από την παράδοση της εικονοποιίας. Το έργο αυτό έρχεται να προστεθεί στην πολυεπίπεδη σειρά έργων βασισμένων στη γλώσσα, τα οποία έχουν δημιουργηθεί για την έκθεση στην Αθήνα. Το κυρίαρχο μοτίβο στα γλυπτά και τα χαλιά παραπέμπει σε σχέδια του καλλιτέχνη που βασίζονται σε σελίδες από σημειωματάρια που ανήκαν στον Μαουρίτσιο (Maurizio), έναν άνδρα με σύνδρομο Άσπεργκερ, ο οποίος κρατούσε αδιάκοπα και συστηματικά χειρόγραφες σημειώσεις σε μια δική του «αινιγματική» γλώσσα. Όταν κάποτε ρωτήθηκε «γιατί γράφεις;», ο Μαουρίτσιο απάντησε: «Γράφω γιατί αυτό είναι το καθήκον μου» («Scrivo perché questo è il mio compito»). Τα έργα του Adrian Paci παρουσιάζουν ένα παλίμψηστο γραφής και δεξιοτεχνίας, μια συναρμογή σημαίνοντος και σημαινόμενου, αντικατοπτρίζοντας έναν δονούμενο χώρο γεμάτο προκλήσεις, έναν χώρο μεταξύ αυτού που λέγεται, αυτού που υπονοείται και αυτού που μερικές φορές σκοπίμως παραλείπεται. Η πολύπλευρη εικαστική του πρακτική προσφέρει μια οπτική έκφραση που αγκαλιάζει το ανοιχτό νόημα των λέξεων, των κωδίκων και των σημείων, της επικοινωνίας και της αλληλεπίδρασης μεταξύ ανθρώπων με διαφορετικές «φωνές».
Ο καλλιτέχνης γράφει για τα έργα που παρουσιάζονται στην ατομική του έκθεση στην Kalfayan Galleries: «Πάντα με ενδιέφερε να διερευνήσω τον χώρο ανάμεσα σε αυτό που θα μπορούσαμε να βιώσουμε και σε αυτό που θα μπορούσαμε να σκεφτούμε, σε αυτό που θα μπορούσαμε να σκεφτούμε και σε αυτό που θα μπορούσε να ειπωθεί προφορικά, σε αυτό που θα μπορούσε να ειπωθεί και σε αυτό που θα μπορούσε να γραφτεί. Υπάρχει πάντα μια ένταση σε αυτόν τον χώρο που διέπεται από σημεία έλξης και κενά, φορτισμένος με δυνατότητες και αδυναμίες. Δουλεύοντας με τη ζωγραφική εδώ και αρκετό καιρό, έχω εξερευνήσει αυτόν τον χώρο δόνησης μεταξύ του ρητού και αυτού που παραμένει άρρητο. Υπάρχει όμως και χώρος για το άγραφο, για το ανείπωτο ακόμα και για το αδιανόητο. Ίσως η ορθολογική σκέψη έχει τα όριά της και εκεί είναι που ενεργοποιούνται η διαίσθηση και η φαντασία. Ταυτόχρονα υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι έκφρασης, όπου το αδιανόητο και το ανείπωτο αφήνουν ενδεχομένως τα ίχνη τους. Το ανθρώπινο σώμα, για παράδειγμα, έχει τον δικό του τρόπο έκφρασης χωρίς λόγια. Στην περίπτωση του πίνακα, η έκφραση δημιουργείται μέσα από μια πινελιά, ένα βερνίκι, μια σκιά, έναν ρυθμό. Είναι αδύνατο να κωδικοποιηθεί αυτό το είδος έκφρασης. Δεν μπορείς να το ορίσεις αλλά νιώθεις την παρουσία του».
