«Τα παιδιά της Ριτσώνας» στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης

Το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης σε συνεργασία με δυο ευαισθητοποιημένους κοινωνικά καλλιτέχνες, την Έφη Μουρίκη και τον Βλαδίμηρο Κυριακίδη, διοργανώνουν μια ιδιαίτερη έκθεση ζωγραφικής με θέμα «Τα παιδιά της Ριτσώνας».

Οι έφηβες από το Κέντρο Φιλοξενίας Προσφύγων της Ριτσώνας δίνουν χρώμα στη ζωή τους μέσω της τέχνης και  διέξοδο στους πόνους, τους φόβους και τις αγωνίες τους αποτυπώνοντας τα στους καμβάδες. Εκφράζονται, δημιουργούν κι υψώνουν τη φωνή τους, έχοντας πάντα στραμμένο το βλέμμα προς τον ανοιχτό ορίζοντα ενώ δίνουν στις ελπίδες τους φτερά για να πετούν πάνω από τους τοίχους, τα όρια και τα σύνορα και να ξεχνούν έτσι τον εγκλεισμό και τα βάσανα τους.

Η τέχνη άλλωστε δεν έχει σύνορα. Μόνο πρόσφορα εδάφη έχει.

Ο καμβάς γίνεται και δρόμος γι’ αυτές. Δρόμος προς την ελευθερία, το όνειρο, τη γη της Επαγγελίας. Μα και δρόμος μακριά από τον πόνο, το φόβο, την αβεβαιότητα, την απελπισία. Όποιον δρόμο δεν μπορούν να τον βαδίσουν τον ζωγραφίζουν.

Τα τελάρα μετατρέπονται σε παράθυρα. Προς άλλους κόσμους. Καλύτερους, ομορφότερους, πιο φωτεινούς.

Κάποια έργα πάλι είναι κραυγές. Αγωνίας, φρίκης, απόγνωσης. Είναι σαν τα πινέλα να γίνονται πένες αιχμηρές, που χαράζουν ανεξίτηλα τις ιστορίες τους, και που τις  βουτάνε πρώτα στο μελάνι της καρδιάς και του μυαλού τους κι ύστερα στο χρώμα.

Ότι εμπόδια θα μπορούσαν να υψωθούν ανάμεσα σ’ εκείνες και σ’ εμάς εξαιτίας της διαφορετικής μας γλώσσας γκρεμίζονται την στιγμή που το πινέλο τους αγγίζει τον καμβά.

Γι’ αυτές η τέχνη είναι απόδραση από την σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν καθημερινά και ο σκοπός τους είναι να γίνουν επιτέλους ορατές, οι ίδιες, οι εμπειρίες τους, οι κακουχίες τους, οι σκέψεις τους, οι ελπίδες και οι προσδοκίες τους. Αλλά μέσω αυτής επιτυγχάνουν και κάτι άλλο παράλληλα. Να αφυπνίσουν τις συνειδήσεις μας και να στρέψουν το βλέμμα μας προς εκείνη την πλευρά του κόσμου μας που κάποιοι θέλουν να κρατάνε στη σκιά.