7°
Ο φιλότεχνος υπουργός δικαιοσύνης κ. Κώστας Τσιάρας εγκαινιάζει την ατομική έκθεση του Χρίστου Καρά με τίτλο «Χρίστος Καράς, Ο μεγάλος ονειρικός» παράλληλα με το ομότιτλο βιβλίο από τις εκδόσεις Νίκας. Ένας από τους ταλαντούχους εκπροσώπους της γενιάς του ΄60 με πηγαία ζωγραφικότητα παρουσιάζει ένα μέρος της πρωτοπόρας εικαστικής του πορείας από το 2000 εως το 2018. Ταυτόχρονα, στην αίθουσα Β η αναδρομική του έκθεση αποδεικνύει ότι ο εμβληματικός καλλιτέχνης-θρύλος εισχωρεί στην ψυχή της εκάστοτε εποχής για να την καταγράψει συμβολικά. Τόσο που παραπέμπει σε κόσμους ονειρικούς.
Αυτή την ιδέα της μεταφυσικής σχεδόν προβολής της καθημερινότητας επιμελείται ο ιστορικός τέχνης Μάνος Στεφανίδης. Ο ίδιος χαρακτηριστικά γράφει: «Ονομάζουμε ζωγραφική εκείνη την διαδικασία που χρησιμοποιώντας ιδιοτελώς το φως, δημιουργεί εικόνες μίας ανιδιοτελούς αθανασίας. Και είναι τότε που η ζωγραφική μπορεί να λειτουργεί κατευναστικά - παρηγορητικά και να ταξιδεύει τον θεατή με την ψευδαισθητική της ικανότητα σε τόπους και χρόνους ονειρικούς. Σε τόπους και χρόνους ελευθερίας. Να υπερασπίζεται, δηλαδή, έναν άλλο κόσμο πιο γοητευτικό από τον ισχύοντα και άρα, έστω και sotto voce, να διαμορφώνει μια συνθήκη επαναστατική.
Ήδη στη μία μόλις παράγραφο που διαβάσατε, για να μιλήσω για την τέχνη του Χρίστου Καρά χρησιμοποίησα τις μαγικές λέξεις «ελευθερία» και «επανάσταση». Άρα, αν προσθέσετε και τη λέξη «όνειρο», έχετε το τρίπτυχο διαμορφωμένο: Χωρίς τις αναγκαίες δύο, καμιά από τις υπόλοιπες δεν μπορεί να ισχύσει πραγματικά. Ενώ αντίθετα και οι τρεις μαγικά αλληλοσυμπληρώνονται. Πολύ απλά μπορούμε να υποστηρίξουμε πως η τέχνη (οφείλει να) ανανεώνει ή και να καταργεί παλιότερες μορφές έκφρασης που έχουν εξαντλήσει το περιεχόμενό τους, να εφευρίσκει καινούριες και να ονειρεύεται το μέλλον της. Αυτό κι αν είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη».
Ο Χρίστος Καράς δημιουργούσε εικόνες που πηγάζουν από την αντικειμενική πραγματικότητα και μεταπλάθονταν σε ευαίσθητες μνήμες. Όπως ο ίδιος σημειώνει το τραγικό αποδίδεται και με αθώα πράγματα, νεκρές φύσεις με λουλούδια ή ακόμα και με ιπτάμενα αντικείμενα. Αναλόγως σε μία προσπάθεια να επικοινωνήσει με το κοινό αποτυπώνει τραγικές φιγούρες. Μία όμορφη ξαπλωμένη γυναίκα μπορεί να εκφράζει ό,τι το τραγικότερο μέσα από μία αβίαστη πραότητα. Είναι αυτή που μαγνητίζει τον θεατή όταν αντικρίζει σε κάθε έργο την πληρότητα του απλού, της ίδιας της ζωής.
Γι’ αυτό άλλωστε ο Στεφανίδης υπερασπίζεται με θέρμη αυτή την εκλέπτυνση στην ζωγραφική του Καρά : «Ειδικά για τον Καρά θα πρόσθετα οπωσδήποτε και τη λέξη «κομψότητα». Επειδή αυτή η κομψότητα δεν είναι μόνο βασικό χαρακτηριστικό της λυρικής όσο και μελαγχολικής ζωγραφικής του, του συγκαλυμμένου ή απροκάλυπτου ερωτισμού που διακρίνουν τα σώματα ή τα αντικείμενα των εικόνων του αλλά και η γενικότερη στάση της ζωής του. Αισθητική, πολιτική και κοινωνική - συμβιωτική...».
Επιμέλεια Έκθεσης: Μάνος Στεφανίδης
