9°
Ο θεατής θα παρατηρήσει φόρμες γεωμετρικές. Καμπύλες και τμήματα του κύκλου συνδιαλέγονται -αντιπαρατίθενται με ορθές γωνίες και τρίγωνα ανακαλώντας την θηλυκότητα και την αρρενωπότητα. Σε πολλά από τα έργα κυριαρχεί ένα ελλειπτικό σχήμα, που σχηματίζεται από την συνάντηση δυο κύκλων mandorla (ιταλικά αμύγδαλο). Είναι ένα σχήμα που ο Χατζηπατέρας χρησιμοποιεί επανειλημμένως στην γλυπτική και στην ζωγραφική του. Η ομοιότητα του με φύλλο ελιάς, μάτι ,σκαρί βάρκας, ψάρι, αιδοίο παραπέμπει σε πολλαπλές έννοιες όπως την σοδειά, την καλλιέργεια, την γονιμότητα, την θάλασσα και την γνώση.
Όπως σημειώνει ο Χριστόφορος Μαρίνος «η δουλειά του Μαρκ Χατζηπατέρα φανερώνει το αδιάλειπτο ενδιαφέρον του για την τέχνη του χρώματος. Σε αυτή τη νέα ζωγραφική ενότητα ο καλλιτέχνης οικειοποιείται ανοιχτά τη χρωματική γκάμα αφαιρετικών μοντερνιστικών έργων.
Δουλεμένοι ταυτόχρονα κατά τη διάρκεια των τελευταίων δυο χρόνων, οι πίνακές του αποτίνουν φόρο τιμής σε εξέχοντες εκφραστές της αμερικανικής αφαίρεσης, μεταξύ των οποίων οι Stuart Davis, Balcomb Greene, Carl Holty και Charles Houghton Howard, αλλά και σε διάσημους πρεσβευτές του ευρωπαϊκού μοντερνισμού όπως ο Max Ernst, o Fernand Léger, o Joan Miró και ο Pablo Picasso. Η επινοητική χρήση του χρώματος και η συναισθηματική ευφορία που προσφέρουν τα έργα αυτών των καλλιτεχνών εξηγούν το σκεπτικό της τολμηρής οικειοποίησης που επιχειρεί ο Χατζηπατέρας και τη διαμόρφωση μιας νέας, εντελώς προσωπικής εικονογραφίας.
Η συγκεκριμένη ενότητα αποτελεί προϊόν μακροχρόνιας έρευνας και εκφράζει την επίμονη ενασχόληση του Χατζηπατέρα με τη συμβολή του χρώματος στην καθιέρωση, επιβίωση και αναγνωσιμότητα του μοντέρνου. Τα χρώματα των μοντερνιστών ζωγράφων καθίστανται ιδιαίτερα ελκυστικά γιατί περικλείουν μέσα τους τη δυνατότητα μεταμόρφωσης. Η ρευστότητα και η μεταλλαγή που τα χρώματα προκαλούν στις μορφές, η ικανότητά τους να δημιουργούν χώρους, όγκους και πολλαπλά επίπεδα, και, κυρίως, η συμβολική υπόσταση του χρώματος και η επιρροή του στην ανθρώπινη ψυχολογία, αποτελούν τα βασικά πεδία διερεύνησης για τον καταξιωμένο Ελληνοαμερικανό καλλιτέχνη.
Σε αντίθεση με την χρωμοφοβική παρόρμηση (chromophobic impulse) που χαρακτηρίζει μεγάλο μέρος της δυτικής σκέψης και κουλτούρας (όπως μας υπενθυμίζει ο David Batchelor στη γνωστή μελέτη του), η ζωγραφική του Μαρκ Χατζηπατέρα εξυμνεί το χρώμα προβάλλοντας τη θετική αξία του και αποπνέουν ένα αίσθημα χαράς, αλλά και τη βασική ανάγκη της οπτικής απόλαυσης».
