«Déjà Visité / Αυτό το έχω ξαναεπισκεφθεί» του Περικλή Πραβήτα

Οι νέες γλυπτικές συνθέσεις του Περικλή Πραβήτα χρησιμοποιούν ως πρώτη ύλη εικόνες και αντικείμενα οικεία και βιωμένα, που βρίσκονται πλέον παρατημένα και αφημένα σε αχρησία, με σκοπό να ενεργοποιήσουν μέσα από τη συνεχή αίσθηση του εύθραυστου, της ματαιότητας και του κινδύνου, τον μηχανισμό του Déjà Visité. Μιας ανερμήνευτης διαδικασίας του νου να νιώθει πως έχει ξαναβρεθεί σε έναν χώρο, χωρίς να υπάρχει καμία μαρτυρία που να το πιστοποιεί.

Ατομική έκθεση του Περικλή Πραβήτα

Déjà Visité. Μία διαδικασία του νου η οποία σχετίζεται με την αίσθηση του ατόμου όταν αυτό βρίσκεται σε έναν χώρο στον οποίο νιώθει πως έχει ξαναβρεθεί, χωρίς ωστόσο να υπάρχει καμία επίσημη μαρτυρία που να το επιβεβαιώνει. Αυτό που νιώθει είναι πως μπορεί να προσανατολιστεί και να περιηγηθεί στον χώρο σαν να ξέρει προς τα που θέλει να πάει και κυρίως πως.

Οι γλυπτικές συνθέσεις του Περικλή Πραβήτα επιχειρούν να ενεργοποιήσουν αυτόν τον μηχανισμό χρησιμοποιώντας, ως πρώτη ύλη, εικόνες και αντικείμενα οικεία και βιωμένα, αλλά πλέον παρατημένα και αφημένα σε αχρησία. Τα υλικά γίνονται το έναυσμα για να ανακληθούν χώροι, χρονικές περίοδοι και χειρονομίες που προηγήθηκαν και πλέον ξεχάστηκαν. Ο καλλιτέχνης δεν στέκεται απλά στην επίκληση της συλλογικής μας μνήμης, αλλά δίνει νέες δυνατότητες στα αντικείμενα, αλλάζοντας τη γεωμετρία και τη χρήση τους. Έτσι, καταφέρνει να ξεφύγει από μια απλή άσκηση αναγνώρισης, δημιουργώντας γλυπτά που αποπνέουν τελικά μια οριακή αίσθηση μεταξύ οικείου και παράδοξου. Επίσης, η φθορά, η διάβρωση, το ράγισμα, ακόμα και το λάθος είναι παρόντα στοιχεία στο έργο του, τα οποία συχνά ο καλλιτέχνης υπερθεματίζει με αποτέλεσμα να αποκτούν δυναμικό ρόλο στη σύνθεση.

Την ίδια στιγμή έρχονται στο προσκήνιο και τα ζητήματα της προστασίας και της φύλαξης που φαίνεται να καταλαμβάνουν μια κεντρική θέση στα γλυπτά του Περικλή Πραβήτα. Η απομόνωση και το κλείσιμο των αντικειμένων μέσα σε γυάλες-ως μέσο προστασίας- υπονομεύει την ίδια την διαδικασία. Καθώς το ήδη εύθραυστο αντικείμενο, φυλάσσεται μέσα σε κάτι εξίσου εύθραυστο το οποίο συχνά ισορροπεί οριακά στην βάση του, αφήνοντας έτσι μια αίσθηση ματαιότητας και συνεχούς κινδύνου.

Ο Περικλής Πραβήτας μέσα από το ιδιαίτερο και προσωπικό λεξιλόγιό του, καταφέρνει να δημιουργήσει μια νέα ιεράρχηση μεταξύ του σημαντικού και του ασήμαντου. Τοποθετώντας συχνά τα έργα του σε βάθρα και βάζοντας τα μέσα σε προθήκες, μεταμορφώνει το καθημερινό αντικείμενο σε έργο τέχνης επιτυγχάνοντας έτσι την εις βάθος διαφύλαξη και προστασία του. Το έργο, και φυσικά το σύνολο των σημείων του- περνάει στην αντιπέρα όχθη και διασώζεται εν τέλει στο χρόνο και τη μνήμη μας, ως πολύτιμο.

Επιμέλεια έκθεσης: Δήμητρα Λιάκουρα