«Ο κόσμος μαζεί ή συκωταριά» της Έλλης Γρίβα στην Art Zone 42

O Eρωτας.
Η Λαχταρα για Εσενα.
Η Δονηση. Το Μεσα μας. Το Κελυφος.
Τα αναντικαταστατα ματια. Τα χερια που γυμνωνουν.
Η μυρωδια που στιγματιζει.
Ο Tροπος. Η Μεγαλη Λεξη.
Ο οργασμος και το σαγαπαω.
Το σε θελω, μου δειχνει τα δοντια του.
Αδηφαγο. Εσυ.
Αχορταγο. Εγω.
Τα σωθικα μας.
Αγαπαω τη σπληνα σου. Το συκωτι σου. Τα εντερα σου.
Αγαπω το Μικρο Αγορι που το χεις κλειδωμενο πισω απο τον τοιχο. Πηγαινω τα βραδια και το αγκαλιαζω.
Οταν κοιμασαι.
Οι μνημες.
Που δεν ειναι κοινες. Και που τις βιωνω.
Ζηλευω το μεγαλωμα σου.
Με στεναχωρει που δεν σε ηξερα οταν ησουν νηπιο.
Δημοτικο. Εφηβος. Νεος.
Ειχα παρει ενα τετραδιο να γραφω τα ομορφα.
Τελικα, εγραψα τα δυσκολα.
Ηθελα να στα δειχνω, παππουδες.
Η Ουτοπια.
Το Δερμα.
Η Απωλεια.
Η Συναντηση.
Οι Τρυπες.
Σε διαφορετικο μερος του σωματος καθε φορα.
Κοιμομαστε με πλεγμενα δαχτυλα.
Παριστανεις τον σκιερ οταν σηκωνεσαι για κατουρημα.
Γελαω στον υπνο μου.
Το αερακι. Η δυσκολια μας. Οι αποστασεις. Τα χιλιομετρα.
Ο Χρονος-Μπετο.
Τα Xρονια-Kυματοθραυστης.
Πανω του σκαμε εμεις.
Αγαπαω το αιμα σου.
Τα τσουλουφια.
Το παιδικο χαμογελο.
Που εισαι πολυ δυνατος.
Που δειχνεις Sουπερμαν.
Που εισαι χνουδωτος. Αλλα το κρυβεις.
Που εχεις ενα μπλε πουλι στην καρδια σου.
Και καμια φορα μ αφηνεις να το τα’ι’ζω.
Που τραγουδας οταν νυσταζεις.
Που εισαι αγριμι και με τρως. Που μου αγοραζεις παστελια.
Ο ουρανος. Τα φυτα εσωτερικου χωρου. Σε σκια. Εμεις.
Αγαπαω τη φωνη σου. Τα δαχτυλα.
Που στεκεσαι στο ενα αυτι! Κυριολεκτικα!
Και μου λες, πως δεν το χει προσεξει κανεις!
Που γελαμε σαν τρελοι, μεσα στο αυτοκινητο-Σιβηρια.
Που οταν σε πηγαινω σπιτι, στεναχωριεμαι που ολα τα φαναρια ειναι πρασινα.
Ειμαστε συμμορια!
Σουτ! Να ενα μυστικο περασμα!
Ειμαστε εξωγηινοι!
Βλεπουμε sci-fi ταινιες, τρεμοντας απο χαρα και ποπ κορν!
Η Ζεστη.
Ο χειμωνας, που Δεν κρυωνω.
Τα φουλαρια. Που φορας τα πουλοβερ μου.
Εγω, τα οβερσαιζ σακακια σου.
Αγαπαω τον φαρυγγα σου. Τα δαχτυλα. Τα πελματα.
Ημιφως. Λαμπατερ. Παιζουμε τον ψυχαναλυτη.
Ξαπλωστε εδω! Παρακαλω, ξεκινηστε.
Κρατας σημειωσεις.
Τηλεφωνα. Κενα. Αλλοι ανθρωποι. Ξενα κρεβατια.
Καναπεδες που αγαπαμε.
Πεδιο προσγειωσης, οχι σταθερο.
Σημα αδυναμο.
Δεν σ ακουω! Παρε το μηδεν!
Επαναληψη. Αποσταση. Γεμισμα. Σπορακια. Αλκοολ.
Ο Τροπος ξεχειλωνει.
Μονοι μας. Μονοι μας.
Χωρις υποτιτλους.
Νοηματικη.
Τακουνια.
Με αλλους. Που δεν ειναι Εμεις.
Η Ζωη.
Εχω μακρυνει τα νυχια μου.
Και προσπαθω.
Να μεγαλωσω.
Να σε συναντησω.
Να με βρω.
Να μπορεσω να σ ακουσω.
Να μην ειμαι τυφλη.
Να μπορεσω να σε δω.
Να δω και εμενα.
Να γινουμε υπαρκτοι.
Να μην πεθανουμε.
Μονοι μας.
Ο Κοσμος Μαζει ή Συκωταρια.
Εγω θελω την καρδια σου. Και την ψυχη σου.
Μετα, το δερμα. Μετα, τα δαχτυλα. Μετα, τα χειλη.
Μ αυτη τη σειρα.
Και θελω να ειμαστε Χαιλαντερ!
Ενας Eντερικος κοσμος, δεν χωραει στο ημερολογιο, στα ετη.
Προπονηση. Βαρη, κωπηλασια, κρικοι! Δεκαθλο.
Τι να μας κανει μια ενσαρκωση?
Για αυτο σου λεω!
Την επομενη φορα, να μπορεσουμε να Συναντηθουμε.
Για να Υπαρξουμε.
Για να βαλουμε μεσα τα συκωτια μας.
Και να μας παρηγορησουμε.
Αλλον τροπο δεν βρισκω.
Αγκαλιτσα. Α γ κ α λ ι τ σ α.

Και με έναν, άλλο, τρόπο…

Οι εκθέσεις διακρίνονται σε δύο κατηγορίες: σε αυτές της επιδίωξης και σε αυτές της προβολής. Όμως, με ένα τίτλο, όπως: «O KOΣΜΟΣ ΜΑΖΕΙ ή ΣΥΚΩΤΑΡΙΑ*», είναι μάλλον προφανές ότι η Έλλη Γρίβα αποσκοπεί να διατυπώσει και να καταγγείλει, με την εξαιρετικά ιδιότυπη εκφραστική της ικανότητα, όλα όσα θεωρεί ότι θα είναι δυνατό να συμβούν και -εν τέλει να καταστούν- μια μόνιμη φάση πραγμάτων.

Ο πρώτος αιφνιδιασμός: Για την Έλλη, κάθε διατύπωση, μπορεί να είναι δισυπόστατη. Μπορεί να είναι εικόνα, αλλά μπορεί να είναι και κείμενο. Εξ ου και η έκθεση δεν είναι μόνο εικονοκεντρική, αλλά και κειμενοκεντρική. Δεν θα υπήρχε περίπτωση να μην μετέλθει του λόγου, προκειμένου να καταστήσει σαφές το τι ακριβώς θέλει να πει.

Ο δεύτερος αιφνιδιασμός: Και ενώ, με την έκθεση, εδώ, αποδεικνύεται ότι η καλλιτέχνις, δοκίμως μετέχει των δυο γλωσσών, τόσο των γραμμάτων, όσο και των εικόνων και των χρωμάτων, την ίδια ακριβώς στιγμή, και στα σχήματα και στις μορφές, που είτε δισδιάστατα -που είναι επάνω σε ένα καμβά-είτε τρισδιάστατα -ως γλυπτική εκδοχή- αποδίδονται, αποσκοπεί στην υπαρξιοποίηση, των όσων θέλει να μετουσιώσει.

Η Γρίβα επιδιώκει να υπογραμμίσει/να επισημάνει/να τονίσει/ όλα αυτά τα κενά ενσυναίσθησης (τυπικά, ουσιαστικά, σημασιολογικά αλλά και σημειολογικά) που μάς έχουν περιβάλλει και κατακλύσει στο πλαίσιο μιας ιδιαιτέρως προβληματικής, αν όχι και αδιέξοδης -κοινωνικά μιλώντας- συνθήκης. Με όχημα το συναίσθημα και την απτότητα, αλλά κυρίως τις αρνήσεις, τις απουσίες και τις απαξιώσεις τους, η δημιουργός [όλου αυτού του μικρόκοσμου σε αυτήν την αίθουσα τέχνης] μάς εγκαλεί για το αδιέξοδο και το πραγματικό ατελέσφορο αυτής της παρανοϊκής μη-ύπαρξης, και μάς ‘αποδεικνύει’, στην κυριολεξία, κατά τρόπο, πολλαπλό ότι η αποκρυστάλλωσή της, με βάση τους κώδικες της εικονογραφίας, δεν θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά.

Οι προειδοποιήσεις του εξπρεσιονισμού, ιστορικά, απεδείχθησαν, καίριες. Αν όμως, εντάξετε, ό,τι βλέπετε στην προαναφερθείσα ταξινόμηση, σκεφθείτε, όμως, τι μπορεί να σημαίνεται από τη δουλειά αυτή, όταν η ειλικρίνεια τής εκφραστικότητας μετατρέπεται σε μια σωματικότητα και, εν γένει, σε μια οργανικότητα, τόση και τέτοια, που να επανακαθορίζει διαφορετικά τα σχήματα και τις μορφές και εν τέλει τα, από κοινού, συμφωνηθέντα νοήματα και να προτείνει άγνωστα ‘γλωσσήματα’;

από τον Κωνσταντίνο Μπάσιο
μέλος της A.I.C.A.