Spring Formula: Η Εβίτα Κανέλλου στην gallery genesis

Στην ενότητα «Spring Formula» της Εβίτας Κανέλλου, η αναζήτηση της ζωγραφικής και της φύσης απομακρύνεται από τον ελληνικό χωροχρόνο, ανασκάπτει και επανασυνθέτει τις στέρεες προφανείς και αφανείς τοπιογραφικές διεθνείς καταβολές της. Αναζητώντας το εναιωρούμενο πνεύμα των καιρών και ιχνογραφώντας τα αδρά περιγράμματα μιας μητρόπολης, ανασυντάσσοντας σιωπηλές διαδρομές δρόμων, περιπάτους σε απαλούς λόφους και χαμηλά βαρομετρικά, αναπλάθοντας τη μελαγχολία της όρασης, συναντώντας ανακουφιστικά διάκενα οριζόντων, ενσκύπτοντας σε περιρρέουσες στιγμές και αναπάντεχες συνευρέσεις.

Περιηγούμενοι σε αυτό το νέο-νατουραλιστικό απέριττο σύμπαν της Εβίτας Κανέλλου με τη λιτή μα εύγλωττη πλαστική χρωματική ρευστή αποτύπωση, τη διακριτική ένθετη άρθρωση των man-made δομικών αξόνων του και το διαθλούμενο υπαινικτικό φως, γευόμαστε τη λιτή συμπαντική του αυτοτέλεια. Εισερχόμαστε σε μια προσεκτικά αποσταγμένη ακολουθία εικόνων, όπου οι αύρες του φαιού, του εντατικού ρόδινου, του απαλού μενεξελί και του ζωηρού πορτοκαλί ανθισμένου χρώματος, υφαίνουν εποχές και υπαινικτικούς τόπους, επινοούν νοητικά πεδία, κελεύουν φυσικά φαινόμενα. Επιτυγχάνοντας χωρίς επιτήδευση, με τη βοήθεια επιπρόσθετων μικρών τρισδιάστατων δομικών στοιχείων, έναν δυναμικά οπτικοποιημένο ορίζοντα οικείας αφαίρεσης με λιτά μητροπολιτικά στοιχεία, που εξέρχεται από τις οριακά νατουραλιστικές συντεταγμένες της εικόνας, θυμίζοντας αδρά τα πρωταγωνιστικά στην αμερικανική ιστορία τοπίου χέρσα που επικράτησαν στη μοντερνιστική ζωγραφική του πρώιμου 20ου αιώνα, με πρωτεργάτες ρηξικέλευθους για την εποχή τους εικαστικούς όπως η Georgia O’Keeffe.

Επιστρέφοντας μέσω αυτής της ζωγραφικής στη χαμένη Άνοιξη της Dickinson και -εντέλει- και της Αθήνας, γευόμαστε την απώλεια με μια καινούρια σοφία. Συνειδητοποιώντας ότι το σύμπαν της ύλης μας είναι το ίδιο ακριβώς με εκείνο του κόσμου που μας περιβάλλει. Και ότι το βλέμμα μας, ως μοναχικός και επίμονος περιπατητής θα εξακολουθήσει να εξερευνά μα και να ανήκει στη μουσική του τοπίου, θα εξακολουθήσει να εφορμά στον πυρακτωμένο ορίζοντα και να ακουμπά τρυφερά στις ρόδινες εκρήξεις των δέντρων, αγνοώντας τον εγκλεισμό. Επιστρατεύοντας τα απτικά συστατικά του οικείου ορίζοντα, ανακαλώντας την πρωθύστερη εμπειρία του κόσμου και τη συγκίνηση της τέχνης και επινοώντας την άνοιξη από την αρχή.   

Επιμέλεια έκθεσης: Ίρις Κρητικού

Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Γιώργος Τζάνερης