«Η επέτειος»: Διαδικτυακή Ομαδική Έκθεση στην ArteVisione

Επέτειος, θηλυκό: «η μέρα που συμπληρώνεται ένα ή περισσότερα έτη από την ημέρα ενός αξιόλογου ή αξιομνημόνευτου γεγονότος ή συμβάντος»

«Γιορτάζουμε, με άλλα λόγια, στην κάθε επέτειο, τη σημασία του αρχικού γεγονότος για εμάς σήμερα, όχι την ημερολογιακή του θέση στον χρόνο. Αυτή η σημασία μάς ζητεί να το αναλογιστούμε και να προχωρήσουμε απομακρυνόμενοι από το ίδιο το χρονικό γεγονός ανεπιστρεπτί…» - Στέλιος Ράμφος, Ιανουάριος 2021

Κανονικά, σε λίγες ημέρες, θα γιορτάζαμε με τη δέουσα μεγαλοπρέπεια την Επέτειο από τα 200 χρόνια της Εθνικής Παλιγγενεσίας.

Κανονικά, όλα τα μουσειακά, εικαστικά, θεατρικά. μουσικά, χορευτικά, σχεδιαστικά Ελληνικά αφιερώματα του 2021, θα μπορούσαν και ενδεχομένως θα αναμέναμε, να είναι αφιερωμένα μόνον στο μείζον αυτό γεγονός.

Αλλά να που τα γεγονότα μας ξεπερνούν και οι χώροι πολιτισμού παραμένουν κλειστοί και καταδικάζονται στη σιωπή.

Αρχές Μαρτίου της περασμένης χρονιάς, ξεκίνησε και στην Ελλάδα η ίδια περιπέτεια στην οποία εξακολουθεί να υπόκειται και ο υπόλοιπος πλανήτης. Και κανείς μας δεν θα μπορούσε να έχει προβλέψει τις εξελίξεις.

Η παρούσα έκθεση αποτελεί τη νοητή συνέχεια ενός εν πολλοίς αθηναϊκού αυτοαναφορικού χωρο-χρονικού αφηγήματος που συστήθηκε στο κοινό με τη θεματική της πρώτης εναρκτήριας έκθεσης της γκαλερί με τίτλο «Παγκράτι - Κολιάτσου» τον Φεβρουάριο του 2018 και της δεύτερης, έναν χρόνο μετά, με τίτλο «The Way we were» / («Τα καλύτερά μας χρόνια»). Ενεργοποιώντας, στο πλαίσιο και των δυο διοργανώσεων, την οικεία κινστέρνα των αναμνήσεων ενός άλλοτε εύρωστου αστικού αθηναϊκού ιστού.

Αναζητώντας και φέτος μια ικανή θεματική, για μια εξ ανάγκης διαδικτυακή ομαδική έκθεση φίλων που διεκδικεί το δικό της μέρισμα συνέργειας και εξωστρέφειας και έχοντας φέρει στο μυαλό πολλές διαφορετικές δυνητικές προτροπές περισυλλογής και δημιουργίας, άλλες αισιόδοξες και άλλες όχι, επέστρεφα ολοένα στην ίδια λέξη: «Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ».

Τι σημαίνει ο ηρωικός Μάρτιος του 1821 για εμάς, τους Έλληνες του δυστοπικού Μαρτίου του 2021, καθώς τα πρόσφατα συμβάντα της ιστορίας επιδρούν στη μνήμη των προγενέστερων;

Τι σημαίνει ακριβώς για εμάς η λέξη «Επέτειος» υπό το πρίσμα του παρόντος;

Τα σπαράγματα της εθνικής και της αθηναϊκής ιστορικής μνήμης μας, οι οπτικές, ιστορικές ή οι ψυχικές σημειώσεις μας, αν και ενδεχομένως λίγο κλισέ, αποτελούν ανεξίτηλα ενσταλαγμένα και ενσυναισθητικά σύμβολα: η κυματιστή γαλανόλευκη, ο Εθνικός Ύμνος και οι στίχοι των ποιητών μας, οι απαγγελίες, οι στολές και οι αφίσες μιας ξεχασμένης σχολικής γιορτής, τα όπλα και τα φιλελληνικά συλλεκτικά αντικείμενα που δεν μας αφήνουν ποτέ ασυγκίνητους, οι δάφνες και οι πικροδάφνες για γνωστούς και άγνωστους ήρωες και τις αξιομνημόνευτες πράξεις της γενναιότητάς τους, πώς άραγε εφορμούν και εγκαθίστανται στο οικιακό μας έγκλειστο εγώ και εδώ;

Η ομαδική εικαστική έκθεση της ARTEVISONE σχεδιάστηκε και θα τρέξει με συνθήκες ρευστές ετούτον τον παράδοξο Μάρτιο. Συμπεριλαμβάνοντας και μνημονεύοντας τρεις διαφορετικές επετείους: την γενέθλια Επέτειο των 200 ετών από την Εθνεγερσία του 1821, την επέτειο του ενός έτους από την έναρξη του lockdown των χώρων πολιτισμού που προηγήθηκε κατά λίγες ημέρες του γενικού, ξεκινώντας  στις 13 Μαρτίου του 2020, την ίδια ακριβώς ημερομηνία με τα εγκαίνια της δικής μας φετινής έκθεσης, αλλά, ακόμη, τα τρία χρόνια λειτουργίας του έγκλειστου εκθεσιακού αθηναϊκού χώρου του Νίκου Χιωτίνη, που επίμονα και δίκαια, όπως εξάλλου και όλοι οι χώροι πολιτισμού, διεκδικεί τη φωνή και τη συνέχιση της λειτουργίας του.

Τα έργα της έκθεσης που αρθρώνουν ένα είδος προσωπικού ημερολογίου αντιηρωικού ατομικού εγκλεισμού, κάτω από τη σκιά μιας απολύτως ηρωικής πανελλήνιας επετείου που εκούσα άκουσα ακουμπά ενσυναισθητικά το αβέβαιο παρόν του καθενός μας, αποτελούν κι αυτά τη φωνή των δημιουργών τους. Που αναζητούν με τη δική τους σειρά τον βηματισμό τους αλλά και το δικαίωμα στο ανεμπόδιστο βλέμμα, την απρόσκοπτη θέαση και την επανασύνδεση της ζωοποιού επικοινωνίας.

Και είναι έργα που πλέον δεν πηγάζουν από την εκτάκτως προσπερασμένη ανάγκη μιας μνημειακής διαπραγμάτευσης, αλλά αναβλύζουν ως εύφλεκτη και ειλικρινής απομαγεμένη καθημερινότητα.

Προτείνοντας έτσι το πιο σημαντικό: μια εκ βαθέων εξομολόγηση και συνομιλία, μέσα από την τέχνη και για την τέχνη. Με τρόπο γήινο και ουσιαστικό.

Αποκαλύπτοντας εντέλει αυτό που επιχειρεί το κλονισμένο σινάφι μας τον καιρό ετούτο, άλλοτε νηφάλια κι άλλοτε εναγώνια, να διατυπώσει: το στοιχειώδες «είμαστε όλοι, μαζί, εδώ, για όσο η τέχνη θα μας αντέχει».     

Στην έκθεση συμμετέχουν: Χριστίνα Αθανάσουλα - Μαντζαβίνου, Χρήστος Αλατσάκης, Νεκτάριος Αποσπόρης, Άννα Αχιλλέως, Νίκος Βατόπουλος, Κική Βουλγαρέλη, Μαίρη Γαλάνη - Κρητικού, Μαρία Γέρουλα, Κατερίνα Γραφανάκη, Δικαία Δεσποτάκη, Μαρία Διακοδημητρίου, Φραγκίσκος Δουκάκης, Αλεξία Ευσταθοπούλου, Δέσποινα Καλλιγά, Μηνάς Καμπιτάκης, Εβίτα Κανέλλου, Κατερίνα Κιπενή - Θαλασσινού, Γεωργία Κοκκίνη, Νίκος Κόνιαρης, Σοφία - Ρόζα Κοσμίδου, Νίκος Κρανάκης, Μιχαήλ Κρητικός, Ίρις Κρητικού, Ελένη Κυριαζοπούλου, Νίκος Λεοντόπουλος, Βασίλης Λιαούρης, Jan Λιοδάκη, Λίλα Μαδούρου, Παναγιώτης Μαρίνης, Λυδία Μαργαρώνη, Σίσσυ Μαρίνου, Μηνάς Μαυρικάκης, ατερίνα Μαυρολέων, Αθηνά Μπίκου, Γεωργία Μπλιάτσου, Ρούλη Μπούα, Ισαβέλλα Ντάσση, Γεύσω Παπαδάκη, Χριστίνα Παρασκευοπούλου, Μαρία Πάστρα, Λίζα Πενθερουδάκη, Ελένη Πεχλιβάνη, Βαγγέλης Πουλής, Νίκη Πρόκου, Σπύρος Ρωμάνος, Αντωνία Σιμάτου, Χρήστος Στανίσης, Μαρίνα Στελλάτου, Κωνσταντίνα Τζαβιδοπούλου, Κατερίνα Τσεμπελή, Βάσω Τρίγκα, Κλαίρη Τσαλουχίδη - Χατζημηνά, Αγάπη Φεσατίδου - Ψαράκη, Φιλίππα Φλώρακα, Μαρία Χαλκιά, Μαρία Χάνιου, Αθηνά Χατζή, Νίκος Χιωτίνης, Πένυ Χονδρογιάννη, Νικόλας Χριστοφοράκης.

Επιμέλεια: Ίρις Κρητικού

Τον σχεδιασμό του λογοτύπου και του καταλόγου της έκθεσης υπογράφει ο Νίκος Λεοντόπουλος.

Διαδικτυακά εγκαίνια: Σάββατο 13 Μαρτίου 2021, στις 11.00 π.μ.