Botanical Rhapsody: Ομαδική έκθεση στο Παλαιοπωλείο ΜΑΡΤΙΝΟΣ

Μία επίσκεψη στο Παλαιοπωλείο ΜΑΡΤΙΝΟΣ αρκεί για να παρατηρήσει κανείς ότι ο φυτικός διάκοσμος είναι ένα θέμα που συναντάται πολύ συχνά σε πράγματα διαφορετικών προελεύσεων και εποχών. Βότανα χαραγμένα σε γυάλινα βάζα, χρωματιστά λουλούδια σε κεραμικά δοχεία και πιάτα, κυπαρίσσια σε ξυλόγλυπτες κασέλες, άνθη και φυτά σε πορσελάνες, ενώ τα εντυπωσιακά aιγαιοπελαγίτικα κεντήματα στολίζονται με άνθινες συνθέσεις κεντημένες με φυτικά χρώματα. Εμπνεόμενες από την πλούσια συλλογή του παλαιοπωλείου, τέσσερις σύγχρονες καλλιτέχνιδες οργανώνουν την ομαδική έκθεση με τίτλο «Botanical Rhapsody», στην οποία παρουσιάζουν διαφορετικές προσεγγίσεις του φυτικού μοτίβου ως απεικόνιση, σύμβολο, παράδοση, αφήγηση.

Η Judith Allen χαρτογραφεί ένα αρχαίο μονοπάτι στην Κέα αποτυπώνοντας με λεπτεπίλεπτα σχέδια τον κύκλο της εφήμερης ζωής των φυτών που συναντά στον καθημερινό της περίπατο τα τελευταία 9 χρόνια. Με τον τρόπο αυτό τιμά το μονοπάτι μέσω της λεπτομερούς αναπαράστασης της χλωρίδας. Η ενότητα “Mapping the Walk” αποτελείται από σχέδια με γραφίτη, ακουαρέλες αλλά και κυανοτυπίες κ λιθογραφίες με μοτίβα που καθρεπτίζονται ή επαναλαμβάνονται.

Η Ειρήνη Ευσταθίου παρουσιάζει το εν εξελίξει αρχείο της με την καταγραφή του αποδεκατισμού των φοινικών στην Αθήνα από το κόκκινο σκαθάρι. Τα έργα της σειράς «Red Weevil Blues» αποτελούνται από σχέδια, λιθογραφίες και χαλκογραφίες που προκύπτουν από τις φωτογραφίες που έπαιρνε στις αστικές περιπλανήσεις της, απαθανατίζοντας τους φοίνικες σαν σύμβολο ισχύος σε ένα περιβάλλοντα χώρο που κι αυτός αποδομείται λόγω  των αστικών εξεγέρσεων και  δημόσιων ταραχών. Η ίδια παρομοιάζει τον εαυτό της με τους flâneurs του 19ου αιώνα, που αυτοαποκαλούνται βοτανολόγοι του πεζοδρομίου.

Η Μυρτώ Ξανθοπούλου εμπνέεται από αντικείμενα του παλαιοπωλείου όπως ρόκες, υφαντά και έργα ανώνυμων καλλιτεχνών και δημιουργεί μια σειρά αντικειμένων και σχεδίων από ευτελή υλικά, χαρτιά, σελοτέιπ, καρμπόν, καλάμια. Εντοπίζει το φυτικό στοιχείο στην λαϊκή τέχνη καθώς και στη γλώσσα, την οποία χρησιμοποιεί ως μοτίβο και ως περιεχόμενο. Αναζητά το νόημα αυτών των σύγχρονων εργόχειρων, απουσία κάθε χρηστικότητας. Αυτό που βρίσκει είναι μια βαθιά ριζωμένη σχέση με το μοτίβο, την επανάληψη, τα χέρια, τον χρόνο και την ύλη.

Η Ίρις Πλαϊτάκη εκθέτει έργα με άξονα τα χαρακτηριστικά της μοτίβα. Τα μικρής κλίμακας σχέδιά της με μελάνι και ενσωματωμένα αποκόμματα χαρτιών -συχνά φλοράλ- αποτελούν αφηρημένες βιομορφικές συνθέσεις, οι οποίες εμπεριέχουν τόσο το ζωικό όσο και το φυτικό στοιχείο τονίζοντας την αλληλεξάρτησή τους. Μέσα από μικρές εγκαταστάσεις, τα “studio vignettes”, μας χαρίζει, επιπλέον, ματιές στον φυσικό χώρο του εργαστηρίου της και στη δημιουργική της πρακτική, όπως και στον ψυχικό της μικρόκοσμο.