Ένας κι ένας: Ατομική έκθεση του Απόστολου Γεωργίου

Σε αυτή τη νέα σειρά έργων, ερχόμαστε αντιμέτωποι με μία πληθώρα καταστάσεων που συμβαίνουν στους οικείους, απροσδιόριστους εσωτερικούς χώρους του Απόστολου Γεωργίου. Αλλά, αυτή τη φορά, για αλλαγή, κάποιες καταστάσεις γίνονται σε εξωτερικό χώρο.

Η φύση του ανθρώπου ξετυλίγεται σε διάφορα έργα. Απομόνωση, αποτυχία και φαινομενικός παραλογισμός, είναι επαναλαμβανόμενες συνθήκες, τις οποίες υφίστανται τα υποκείμενα του Γεωργίου. Ωστόσο, ποτέ δεν είναι μη ρεαλιστικές μη πραγματοποιήσιμες. Το κύριο υλικό του καλλιτέχνη είναι η ανθρώπινη φύση και η άβυσσός της.

Ως συγγραφέας μικρών ιστοριών, ο καλλιτέχνης συνθέτει πίνακες μεγάλης κλίμακας, στους οποίους οι λέξεις έχουν αντικατασταθεί με γρήγορες πινελιές. Μία προέκταση του σώματός του που εμπεριέχει τα αφηγήματα που υφίστανται οι ήρωές του. Γίνονται μία σειρά από πράξεις, που ορισμένοι μπορούν ακόμη και να τις αποκαλέσουν περφόρμανς: η ιστορία στο μυαλό του καλλιτέχνη, η ιστορία στο σώμα του καλλιτέχνη, καθώς ξεδιπλώνει την ιστορία στον καμβά, ο θεατής που έρχεται αντιμέτωπος με τον πίνακα. Όπως υποδηλώνει και ο τίτλος της έκθεσης, σε μία στιγμή που το συλλογικό βρίσκεται απέναντι σε μία πρόκληση, μετατρεπόμαστε σε μονάδες και ως οντότητες και ως θεατές. Δεν υπάρχει τίποτε αρχαιότερο από την αφήγηση. Αλλά ο Γεωργίου δεν είναι ένας πλανόδιος τροβαδούρος. Κρύβεται κάτω από το έδαφος, ξετυλίγει τις ανέκδοτες ιστορίες του με ακρυλικά στον καμβά. Πολύ τραγικό για να είναι κωμικό. Πολύ κωμικό για να είναι τραγικό.

Άραγε, η περιπλανώμενη μορφή φοράει τον μανδύα του τρελού ή του σοφού;

Τι σκέφτονται οι κατσίκες για τους γυμνούς άντρες που καταβροχθίζουν το φαγητό τους, και τι είδους πράξη είναι αυτή;

Είμαστε ηδονοβλεψίες ή επίτιμοι καλεσμένοι;

Τι συζητούν όταν τα ανθρώπινα μέλη ξεθάβονται μαζί με τις αρχαιότητες;

Συμβολισμός, αλλά και πάλι, όχι. Μεταφορά, αλλά όχι ακριβώς. Ούτε πραγματικότητα. Όμως, όλα τα παραπάνω ισχύουν και μπορούμε να τα επικαλεστούμε όταν περιγράφουμε τι είναι μπροστά μας.

Αν υπάρχει ο τύπος του “macho φεμινιστή”, τότε σίγουρα ο Γεωργίου είναι αυτός. Αν δεν υπάρχει, και πάλι αυτός είναι.

Ένας άντρας που πουλάει ένα ψάρι σε μια γυναίκα. Μία γυμνή κυρία με την πλάτη της στραμμένη στον σκεπτόμενο βιομήχανο. Ένα ζευγάρι σε ερωτικές περιπτύξεις, ενώ σκέφτεται άλλους. Ένας άντρας που ζουλάει το στήθος μίας κυρίας σε πόζα γοργόνας στην παραλία, με το ηβικό της περίγραμμα να τονίζεται κάτω από το μπικίνι της. Μία ξαπλωμένη γυναίκα πάνω στην άμμο δέχεται προτάσεις από τρεις ακέφαλους άντρες. Μία γυναίκα που μαζεύει μαύρα λουλούδια στον γκρίζο ορίζοντα, ενώ ένας άντρας κρυφοκοιτάζει κάτω από τη φούστα της. Τρεις άντρες απορημένοι και ανίκανοι να συνθέσουν ένα κάθετο τρίπτυχο στον ορίζοντα, το έργο ενός γυναικείου γυμνού. Και μία γονατιστή γυναίκα που βοηθάει έναν ντυμένο άντρα, ξαπλωμένο στο κρεβάτι.

Ενοχλητική εικονογραφία σε ουδέτερο φόντο. Τα χρώματα είναι αχνά και θυμόμαστε τον καλλιτέχνη που είπε κάποτε για την τονικότητα της παλέτας του, ότι οφείλεται στην ένταση του φυσικού φωτός. Μία ενδιαφέρουσα παρατήρηση για τη ζωγραφική που γεννιέται σε ένα υπόγειο, με μάτια εξασκημένα στο πολύ έντονο φως του ήλιου.

Βιογραφικό του καλλιτέχνη
Ο Απόστολος Γεωργίου (1952, Ελλάδα). Ζει και εργάζεται στην Αθήνα και στη Σκόπελο. Προηγούμενες ατομικές και ομαδικές εκθέσεις περιλαμβάνουν: AGAINandAGAINandAGAINand, MAMbo, Μπολόνια (2019); From My Heart, Rodeo, Λονδίνο (2018); Situations, You Space and Extra Space, Shenzhen (2018); Documenta 14, Αθήνα και Κάσελ (2017); Shut Up and Paint, National Gallery of Victoria, Μελβούρνη (2016); Cher(e)s Ami(e)s, Centre Pompidou, Παρίσι (2016); The Same Old Fucking Story, Rodeo, Λονδίνο (2016); Tightrope Walk: Painted Images After Abstraction, White Cube, Λονδίνο (2015);  Unrealism, The Moore Building, Μαϊάμι (2015); Burning Down the House, 10th Gwangju Biennale, Gwangju (2014); This is Not my Beautiful House, Kunsthalle Athena, Αθήνα (2014); Everyday a Stage, Rodeo, Κωνσταντινούπολη (2014); Sys-tem of Objects, DESTE Foundation, Αθήνα (2013); Apostolos Georgiou. Painting, EMST, Αθήνα (2011). Geor-giou’s work is included in the following public collections: Centre Pompidou, Παρίσι; Nouveau Musée National de Monaco, Μονακό; National Gallery of Victoria, Μελβούρνη; National Museum of Contemporary Art, Αθήνα. Αυτή είναι η πρώτη έκθεση του καλλιτέχνη στην Αθήνα μετά την Documenta 14 (2017).