Έφη Χαλιoρή, Transformations

Από την αρχή του πολιτισμού οι άνθρωποι επέλεξαν να κατασκευάζουν τα μνημεία, τις επιγραφές, τα αγάλματα, τα σημαντικά ή ιερά κτίρια έως και τα κοιμητήρια από μάρμαρο. Διάλεξαν το υλικό αυτό λόγω της ικανότητας του να ακτινοβολεί το φως (μάρμαρο < μαρμαίρω = σπινθηροβολώ, λάμπω, ακτινοβολώ) και να αντιστέκεται στον χρόνο, ώστε κι εκείνοι με τη σειρά τους να αντισταθούν στη λήθη, τη λησμονιά, την κατάσταση όπου κανείς δεν σε θυμάται. Το μάρμαρο λειτούργησε έτσι σαν ένα εργαλείο ενθύμησης, επανενεργοποίησης της γνώσης, καταγραφής της κουλτούρας, του πλούτου και της ομορφιάς. Έτσι το πέτρωμα αυτό ταυτίστηκε με την ανάγκη των προγόνων μας να πολεμήσουν τον θάνατο με όχημα τους τη μνήμη και σταδιακά έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας μας, της ταυτότητας μας και σε πολλές περιπτώσεις συνώνυμο με την ίδια την Ελλάδα.

Η γοητεία που ασκεί το μάρμαρο οδήγησαν την Έφη Χαλιορή να ξεκινήσει το 2018 μία φωτογραφική περιπλάνηση σε διάφορα σημεία της χώρας. Τα τελευταία δύο χρόνια επισκέφθηκε μία σειρά από λατομεία στο Διόνυσο, την Πεντέλη, τη Δράμα, την Πάρο, την Τήνο και τη Θάσο όπου ξεκίνησε να αποτυπώνει με τον φακό της εικόνες από λατομεία ενεργά αλλά και ξεχασμένα, εγκαταλελειμμένα ή πολύβοα, λατομεία όπου η εξόρυξη γίνεται μέσα από στοές και τούνελ στο κέντρο τεράστιων ορεινών όγκων και άλλα όπου οι λίθινοι κύβοι-μαμούθ αφαιρούνται εξωτερικά, σμιλεύοντας το βουνό σαν ένα είδος γιγάντιας γλυπτικής που μεταμορφώνει το τοπίο αφήνοντας πίσω της τα οικολογικά της σημάδια.

Η ιδέα της μεταμόρφωσης αποτέλεσε πυξίδα και κινητήρια δύναμη σε αυτό το ταξίδι μιας και στόχος της καλλιτέχνιδας δεν υπήρξε ποτέ η αποτύπωση ή η απλή καταγραφή ενός οδοιπορικού από το ένα μέρος στο άλλο, αλλά η μεταφορά μιας συμπυκνωμένης εμπειρίας γεμάτης αντιθέσεις που αφηγείται μέσα από εικόνες τη μεταμόρφωση ενός γεωφυσικού όγκου σε κέλυφος και ενός γεωλογικού φαινομένου σε τέχνη, αρχιτεκτονική και ιστορία. Στην εξερεύνηση αυτή βρέθηκε αντιμέτωπη με μία σειρά από δίπολα, έννοιες απρόσμενα συνδεδεμένες όπως το κάλος με τον μόχθο, η δημιουργία με την καταστροφή, το μεγαλείο με την αφαίρεση, η αρμονία με τον πόνο και η ομορφιά με τον κίνδυνο. Η φωτογραφική έρευνα της Χαλιορή γύρω από την μεταμόρφωση της πέτρας σε μνημείο μας αποκαλύπτει τελικά τη σχέση της με τον χρόνο ο οποίος -όπως έγραψε ο Διονύσης Καρατζάς- και σαν το μάρμαρο «ούτε παλιώνει, ούτε […] γερνάει. Παίζει μόνο, αλλάζοντας σχήματα και μορφές.»

Bio. Η Έφη Χαλιορή (γ. 1969) ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων και Marketing στο Αμερικάνικο Κολλέγιο Ελλάδος και φωτογραφία στον Φωτογραφικό Κύκλο με δάσκαλο τον Πλάτωνα Ριβέλλη. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια και workshops με τους Michael Ackerman, Antoine Dagata, Anders Petersen, Simon Norfolk, Oliver Chanarin-Adam Broomberg, Arno Gisinger, Παύλο Φυσάκη και Κώστα Αντωνιάδη. Από το 2008 εργάζεται ως επαγγελματίας φωτογράφος. To 2018 έκανε ατομική έκθεση στη γκαλερί CAN με τον τίτλο Into the Dark. Έργα της έχουν εκτεθεί στην Ελληνοαμερικανική Ένωση, στο μουσείο Μπενάκη, στη γκαλερί Ζουμπουλάκη, στη γκαλερί Μορφές στο πλαίσιο του Med Photo Festival και στο Salon D’ Automne στο Παρίσι και την Κύπρο. Το πρώτο της φωτογραφικό λεύκωμα κυκλοφόρησε το 2013 από τις εκδόσεις Κίχλη. Φωτογραφίες της έχουν δημοσιευθεί σε διάφορα έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά, ενώ έργα της βρίσκονται στη συλλογή των ξενοδοχείων Four Seasons, Grand Hyatt και σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα, τη Γαλλία, την Ιταλία και τις ΗΠΑ.