Ηρώ Νικολοπούλου

…«Η ζω­γρα­φι­κή της Η­ρώς Νι­κο­πού­λου ι­σορ­ρο­πεί, με τη σει­ρά της, α­νά­με­σα στην α­φή­γη­ση και την ε­ξο­μο­λό­γη­ση, στην τρυ­φερό­τη­τα και τον εν­διά­θε­το τρό­μο, στις προ­σωπι­κές α­να­φο­ρές και στον α­πρό­σω­πο χρό­νο που άλλο­τε ευ­λο­γεί κι άλ­λο­τε κα­τα­ριέ­ται τις πρά­ξεις των αν­θρώ­πων. Κι η ζω­γραφι­κή γε­νι­κό­τε­ρα; Αυ­τή πα­ρα­μέ­νει μαρ­τυ­ρί­α και μαρ­τύ­ριο∙ η πρώ­τη γρα­φή και η πιο αρ­χέ­γο­νη κα­τα­γρα­φή...»

«Η Η­ρώ Νι­κο­πού­λου ως σκε­πτό­με­νη δη­μιουρ­γός ε­πι­χει­ρεί μια φόρ­μα που αρ­δεύε­ται α­πό χθό­νια χρώ­μα­τα, που ορ­γα­νώ­νε­ται μέ­σα α­πό σκιά­σεις και γαιώ­δεις ποιό­τητες ώ­στε το φως, ό­πο­τε κι αν εκ­πέ­μπει, να εμ­φα­νί­ζε­ται και ως λύ­τρω­ση και ως τι­μω­ρί­α. Γνω­ρί­ζει πως αυ­τό που ε­πι­διώ­κει με τα ζω­γρα­φι­κά της μέ­σα δεν εί­ναι εύ­κο­λο, ό­σο κι αν το διεκ­δι­κεί με ε­πιμο­νή και με συ­νέ­πεια. Δη­λα­δή το να κα­ταβυ­θι­στεί στην παι­δι­κή Ε­δέμ και να συμ­φι­λιω­θεί σή­με­ρα, στην ω­ρι­μό­τη­τά της, με τους τό­τε αγ­γέ­λους και τα τό­τε φα­ντά­σμα­τα. Μ' ε­πι­θυ­μί­ες και έ­ρω­τες, σαν νε­ο­γνά που δεν ε­πέ­ζη­σαν, σαν βρέ­φη που κά­ποιος τι­μώ­ρη­σε την α­θω­ό­τη­τά τους, σαν παι­χνίδια που έ­σπα­σαν πριν α­κό­μη βγουν απ' τα κου­τιά τους, σαν χαρ­τα­ε­τοί κατα­δι­κα­σμέ­νοι να πε­τούν μέ­σα σε κε­λιά. Πώς γί­νο­νται ό­λα αυ­τά ει­κό­να, δη­λα­δή μορ­φο­ποιη­μέ­νος λό­γος;»

(Από τον κατάλογο της έκθεσης, που προλογίζει ο Μάνος Στεφανίδης).

INFO: 13/3-5/4. Τρί.,Πέμ.,Παρ.: 11.00-20.00, Τετ.& Σάβ. 11.00-14.30