Ανδρέας Μαράτος, Προσωπικό Ημερολόγιο

Η ανάγνωση ενός προσωπικού ημερολογίου μοιάζει σαν την κλεφτή ματιά μέσα από μια κλειδαρότρυπα. Όμως δεν είναι. Μοιάζει περισσότερο με εκείνο το άλμα της Αλίκης στη λαγότρυπα των θαυμάτων. Σε ένα κενό που οδηγεί στο άγνωστο. Κι όμως σ’ αυτή την παράξενη και συχνά προκλητική διαδρομή υπάρχει κάπου το νήμα της ζωής και των σκέψεων του κτήτορα του ημερολογίου. Και το νήμα σε οδηγεί από τα σκοτάδια στο φως, στους φόβους, στις αγάπες και στις λύπες, ως συμμέτοχο και όχι ως περίεργο.

Τα έργα του Ανδρέα Μαράτου, κάρβουνα και λάδια, με ποιητική και ρεαλιστική διάθεση, αντλώντας έμπνευση από μνήμες, αγαπημένα πρόσωπα, τραγούδια, ποιήματα και άλλα κείμενα,  έχουν τη δύναμη να σε παρασύρουν σε μία ανάλογη εσωτερική διαδρομή που τη συνέχει ένα νήμα. Κόκκινο. Κι όταν νομίσεις πως κόβεται, κι αν ακόμη δεν το βλέπεις, εκείνο είναι εκεί και σε οδηγεί. Με έναν τρόπο μοιραίο και βραδύ.