3°
Πώς μπορεί η αυτοβιογραφία να διαχωριστεί από τα απομνημονεύματα; Ποια είναι η ουσία της στιγμής που πραγματικά επιθυμούμε να αιχμαλωτίσουμε όταν αισθανόμαστε την παρόρμηση να καταγράψουμε μια σκέψη ή ένα συναίσθημα που έρχεται και παρέρχεται μέσα σε δευτερόλεπτα; Θέλουμε όντως να αποθησαυρίσουμε αυτή τη στιγμή ή είναι απλά μια υποσυνείδητη δύναμη που μας ωθεί να θέλουμε να διατηρήσουμε και να περισώσουμε το παρελθόν;
Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που οι τέσσερις συμμετέχοντες εικαστικοί της ομαδικής έκθεσης Memoirs are the pixels of my life διερευνούν μέσα από το προσωπικό τους οπτικό λεξιλόγιο και την ετερογένεια των μέσων που ο καθένας χρησιμοποιεί ως αγωγό καλλιτεχνικής έκφρασης.
Μια βιογραφία αφηγείται την ιστορία μιας ζωής ενώ η έννοια του απομνημονεύματος που διαχειρίζεται το εννοιολογικό πλαίσιο αυτής της έκθεσης διηγείται μια ιστορία μέσα από μια ζωή. Πρόκειται για ένα στιγμιότυπο από μια εφήμερη εικόνα και ένα θραύσμα μιας ημιτελούς και αδημοσίευτης γραφής, στην οποία ο συγγραφέας της ίσως επανέλθει στο μέλλον για να σχηματίσει μια πιο ολοκληρωμένη εκδοχή ή απλά να το αφήσει στην πρωταρχική του μορφή.
Από τα δυσνόητα δείγματα γραφής της αρχαιότητας επάνω σε πέτρα, τοίχους και κεραμική μέχρι τις σύγχρονες σημειώσεις που αποθηκεύονται στις ηλεκτρονικές συσκευές, ο καθένας από εμάς αναπτύσσει και προβάλλει κάποια στιγμή την ανάγκη να συμπεριλάβει και να συμπυκνώσει ένα συναίσθημα ή μια ιδέα σε γραπτό λόγο. Πρόκειται για μια αναγκαία προϋπόθεση εσωτερικής έκφρασης, αρχικά σε ένα αυστηρά προσωπικό και έπειτα, πολλές φορές, σε διαπροσωπικό επίπεδο.
Η κωδικοποιημένη γλώσσα αντικατοπτρίζει ένα σημαντικό στοιχείο καταγραφής της καθημερινής ζωής. Εξασκώντας μια αισθητικά περίεργη και αποξενωτική μέθοδο καταχώρησης πληροφοριών μπορεί συχνά να οδηγήσει σε μια αφαιρετική διέξοδο μη αποκωδικοποιημένων απομνημονευμάτων. Προκαλώντας μια σύγχυση με την απατηλή ποιότητα της μνήμης, τέτοια κρυπτοθετημένα θραύσματα προσωπικής σημειογραφίας προορίζονται να μετατραπούν –μεταξύ άλλων– και σε έργα τέχνης, επιτρέποντάς μας την πρόσβαση σε ένα βαθύτερο επίπεδο της πραγματικότητας πέρα από την αντικειμενική κωδικοποιημένη ερμηνεία του κάθε συμβόλου. Δίχως να είμαστε ικανοί να αντιληφθούμε το συνονθύλευμα των πληροφοριών που αναπτύσσονται μπροστά στα μάτια μας, στρεφόμαστε προς την οπτική υφή η οποία τελικά χαλιναγωγεί τη δύναμη του κρυμμένου νοήματος.
Ο επιμελητής Κώστας Πράπογλου καλεί τον καθένα από τους τέσσερις εικαστικούς (Γιώργος Γιώτσας, Ελένη Ζούνη, Βάνα Ντατσούλη, Ευάγγελος Χατζής) να μετατραπεί σε συγγραφέα απομνημονευμάτων και να παρουσιάσει τη δική του πτυχή της μεταμορφωτικής και στοχαστικής δύναμης της γραφής, ενορχηστρώνοντας παράλληλα μια νοητική διαστρωμάτωση εμπειριών και συναισθημάτων. Όλα τα έργα της έκθεσης έρχονται σε μια συνθήκη συμβιβασμού με το ίδιο μας το παρελθόν και βρίσκουν τη θέση τους στον σύγχρονο κόσμο.
Εγκαίνια: Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2019, 19.30 - 22.30
