Not a straight line

Η Μυρσίνη Αρτακιανού και ο Stéphane Clor συμπλέκουν τη δουλειά τους ώστε να δημιουργήσουν περιβάλλοντα που μοιάζουν αβαρή, συνδυάζοντας εύθραυστα και συμπαγή υλικά. Οργανικές φόρμες, διακριτά σχήματα και ελαφριές συνθέσεις, συνθέτουν μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, η οποία μπορεί να αποπνέει μια ελκυστική, αλλά και ενίοτε αλλόκοτη αίσθηση.

Η επιρροή του μινιμαλισμού είναι εμφανής στο έργο και των δύο εικαστικών, όπως και ο κυρίαρχος ρόλος της φύσης. Η απλότητα είναι πρωταρχικής σημασίας, με τα περισσότερα έργα να φέρουν λίγα συγκεκριμένα χρώματα, προκαλώντας μια αίσθηση κομψότητας. Δεν υπάρχουν εξεζητημένες η φλύαρες αφηγήσεις, ούτε κάτι περισσότερο από αυτό που χρειάζεται. Τα υλικά ποικίλουν, αλλά δεν παύουν να παρουσιάζονται απλά και ξεκάθαρα. Ο τρόπος τοποθέτησης των

έργων παρόλα αυτά, δημιουργεί ενδιαφέρουσες ψευδαισθήσεις σχετικά με τις υφές τους ορισμένες φορές, οι οποίες μπορεί να μεταλλάσσονται ανάλογα με την οπτική γωνία του θεατή. Ανάλαφρα, μαλακά ή εύθραυστα αντικείμενα συνθέτουν συνεκτικές δομές μεγαλύτερων διαστάσεων, μετατρέποντας μεμονωμένα θραύσματα σε ευδιάκριτα σχήματα ικανά να ορίσουν τον χώρο.

Οι δύο εικαστικοί μοιράζονται κοινές αισθητικές αξίες, οι ρίζες των οποίων μπορούν να εντοπιστούν στο έργο της Eva Hesse. Η Αρτακιανού ενσωματώνει επίσης ιδέες της Louis Bourgeois, καθώς και δικές της παρατηρήσεις σχετικά με το ζήτημα του φύλου, ενώ ο Clor εμπνέεται επιπλέον και από καλλιτέχνες της land art, όπως ο Richard Serra, εξερευνώντας παράλληλα τις δυνατότητες του ήχου. Έτσι, τα έργα τους συχνά δημιουργούν ροές, όπο φανταστικές (ή και πραγματικές) γραμμές οριοθετούν νέους σχηματισμούς ή περιοχές.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της κλωστής ή του λεπτού σύρματος που χρησιμοποιείται και

από τους δύο καλλιτέχνες, αλλά με διαφορετικούς τρόπους και αντίστροφα αποτελέσματα. Από τη μια πλευρά, η Αρτακιανού επιδιώκει την δημιουργία μιας αδιάλειπτης φόρμας (ή μερών αυτής) χρησιμοποιώντας μεγάλες ποσότητες κλωστής, άλλοτε καθαυτής και άλλοτε μιμούμενη γραφικά την υφή της. Ο Clor από την άλλη πλευρά, προσπαθεί να ορίσει τον χώρο με λίγες γραμμές, διαχειριζόμενος το λεπτό σύρμα σαν δομικό υλικό για οπτικές κατασκευές με ηχητικές προεκτάσεις.

Παρά τον πολυσχιδή αυτόν συνδυασμό, στο τελικό αποτέλεσμα υπερισχύει η αίσθηση της ελαφρότητας της ύλης. Τα έργα διατηρούν την αυτονομία τους, ενώ ταυτόχρονα μπορούν να ειδωθούν σαν μια ολότητα. Ποικίλες φόρμες καταλαμβάνουν ολόκληρο τον χώρο, δίνοντας ένα ρευστό, απροσδόκητο, αλλά δυναμικό αποτέλεσμα.

Eπιμέλεια: Έλλη Λεβεντάκη