9°
Το βιομηχανικού χαρακτήρα και με χρήση ως μουσική σκηνή κτίριο επί της Ιεράς Οδού 18-20 εντάσσεται στον ευρύτερο γεωγραφικό ιστό του αρχαίου νεκροταφείου του Κεραμεικού (1100 π.Χ. - 500 μ.Χ.). Εννέα μέτρα κάτω από τη σύγχρονη επιφάνεια της πόλης και τόνους επιχωματώσεων, ανασκαφές αποκάλυψαν από το 1863 τμήματα του έσω (εργαστήρια κεραμικής και οικιστικά σύνολα) και του έξω (νεκροταφείο - Δημόσιο Σήμα) Κεραμεικού.
Η περιοχή του κτιρίου της έκθεσης στέκεται εννέα μέτρα πάνω από τα ταφικά μνημεία των επιφανών Αθηναίων, επάνω στην Ιερά Οδό που συνέδεε την Αθήνα με την Ελευσίνα, δυτικά της κοίτης του Ηριδανού ποταμού και του Δρόμου που οδηγούσε προς την Ακαδημία Πλάτωνος αλλά και τον –μετέπειτα– χριστιανικό ναό της Αγίας Τριάδας• όλα αυτά υπό τη σκιά της οδού Πειραιώς και των όμορων οικοδομημάτων του τελευταίου αιώνα.
Η έκθεση θα διαχειριστεί έννοιες με σαφείς αναφορές στην αρχαιότητα απαλλασσόμενες όμως από εμμονική αρχαιολατρία και αρχαιολαγνεία. Θα λάβει υπόψη κάθε ένα από τα εννιά μέτρα εξέλιξης και θα βολιδοσκοπήσει τα πιθανά εννιά μέτρα που έπονται.
Το τι μπορεί να υπάρχει εννιά μέτρα κάτω από τα πόδια μας δίχως να έχουμε τη δυνατότητα να το ανακαλύψουμε είναι ισοδύναμο με το τι θα μπορούσε να υπάρξει μελλοντικά εννιά μέτρα πάνω. Αναδύεται λοιπόν μια ουτοπική σύμβαση που ενισχύει μεν το φαντασιακό, όμως παράλληλα ερωτοτροπεί ως συνδετικός κρίκος με την ιδέα του περάσματος και της μετάβασης.
Δημιουργείται μια ‘Περσεφόνη’ της οποίας ο διάλογος μεταξύ πραγματικοτήτων ενεργοποιείται διαμέσου μιας σχισμής στο χωροχρόνο, μιας ρωγμής που [δια]συνδέει τους κόσμους μέσα από την ίδια ανάσα.
Η μετατροπή του αστικού τοπίου εν μέσω κυριολεκτικών και μεταφορικών επιχωματώσεων ενσωματώνει νοήματα [συν]κάλυψης, αναίρεσης, απαξίωσης, διάβρωσης της μνήμης και ενίσχυσης μιας [δια]προσωπικής μυθολογίας και μυθοπλασίας καθώς και συγκρότησης μιας εν εξελίξει ταυτότητας. Το ρεπερτόριο μιας μεταβαλλόμενης πολιτικής, θρησκευτικής και πολιτισ[μ/τ]ικής τροχιάς αποτυπώνεται και εγγράφεται όχι μόνο στην ιστορική αλληλουχία του τόπου αυτού αλλά και σε μια ροή συνειδησιακής δόμησης, αποδόμησης και σύγκρουσης.
Η χορογραφία του σύγχρονου αστικού τοπίου επαναπροσδιορίζει την αρχιτεκτονική της ίδιας της ζωής. Γεννά μια ταξινόμηση πιθανοτήτων με πρωταγωνιστή την ανθρώπινη ύπαρξη και υπόσταση σε αδιάλειπτη πάλη με τον χρόνο αλλά και τον ίδιο τους τον εαυτό.
Ο επιμελητής της έκθεσης δρ Κώστας Πράπογλου καλεί 16 εικαστικούς τριών γενεών μέσω του πολυμεσικού λεξιλογίου τους (περιλαμβάνοντας εγκαταστάσεις, βίντεο, γλυπτική, ζωγραφική και κεραμική) να εγκαθιδρύσουν μια σχέση χωροχρονική (site+time-specific), να δουν μέσα στο χώμα και πάνω από το τσιμέντο τον εαυτό τους και τον κόσμο όλο, να δημιουργήσουν στον θεατή την ανάγκη να σκάψει με τα μάτια και να χτίσει με τα όνειρα.
Συμμετέχοντες εικαστικοί: Λυδία Ανδριώτη, Αντώνης Βολανάκης, Κλειώ Γκιζελή, Λυδία Δαμπασίνα, Διοχάντη, Ελένη Ζούνη, Γιάννης Κονταράτος, James M. Lane, Δέσποινα Μεϊμάρογλου, Ευσεβία Μιχαηλίδου, Μανώλης Μπαμπούσης, Εύη Σαββαΐδη, Νίκος Τρανός, Δέσποινα Χαριτωνίδη, Ζωή Χατζηγιαννάκη, Ευάγγελος Χατζής.
Φωτογραφία: Ζωή Χατζηγιαννάκη, Electric Dreams (2019), οθόνη υπολογιστή και εκτυπωτής, περιφερειακές συσκευές, χαρτί, ψηφιακή εκτύπωση, μπάζα, διαστάσεις μεταβλητές © Κώστας Πράπογλου
