Γιάννης Τζομάκας, Cagey Psycho-dynamics

Εξερευνώντας τα τελευταία χρόνια το θέμα του κοινωνικού κανιβαλισμού στην σύγχρονη κοινωνία, κατέληξα στην άβολη θέση της ατομικότητας, και στο κατά πόσο μπορεί ο καθένας μας να διαχειριστεί ορισμένες συνθήκες στην καθημερινότητά του και όχι μόνο.

Έτσι, παρά τον κίνδυνο που ελοχεύει στις προσωπικές μας πεποιθήσεις, κατέστησα σαφές στον εαυτό μου, πως η μελέτη περιορισμένων, στα όρια της ασφυξίας χώρων, είναι ικανή συνθήκη ώστε ο καθένας μας να υποδουλωθεί στις προτροπές των άλλων, και κατά μια έννοια να αλλοτριωθεί άμεσα, απ’ όλα όσα ενδεχομένως προσπαθεί να αποφύγει για μια ζωή δίχως να το συνειδητοποιήσει, οδηγούμενος σε κάποιο εφιαλτικό, ή και υπαρξιακό αδιέξοδο. Παράλληλα, αντιλήφθηκα, πως αυτό δεν είναι απαραίτητα η μοναδική πλευρά του νομίσματος, παρά μόνο το ήμισυ.

Έτσι, συγχρόνως με τον προσωπικό πειραματισμό, ήρθα σε επαφή και με το γόνιμο έδαφος που μπορεί να αποδώσει ο περιορισμένος χώρος αναπνοής. Τότε αποφάσισα να διευρύνω την σχέση μεταξύ θετικού κι αρνητικού, ως δυο απλών σημείων αναφοράς στην ανθρώπινη συμπεριφορά, και κατά μια έννοια να αναγνωρίσω μια προσωπική δυναμική μεταξύ αυτών, όπου τα δυο άκρα, όχι μόνο συνυπάρχουν αρμονικά, αλλά και θέτουν τις βάσεις της ίδιας μας της σκέψης, κι εντέλει της συμπεριφοράς μας.

Κάπου εκεί, ο Κωνσταντίνος Μπάσιος, πρότεινε τον τίτλο της έκθεσης, «Cagey Psycho – Dynamics» , υπογραμμίζοντας: «διότι η πρώτη λέξη, ενώ έχει την ετυμολογική της ρίζα στο cage, εν τούτοις με τα χρόνια αυτονομήθηκε και απέκτησε μια χροιά, που όντως περιγράφει το επικοινωνιακό αδιέξοδο», κι έτσι η ενότητα που ασυναίσθητα εξερευνούσα, πήρε την τωρινή της μορφή με σάρκα και οστά, έτοιμη πια να εκτεθεί σε άλλους χώρους πλην του προσωπικού μου • του εαυτού μου.