Μιχάλης Μαδένης, Το ελάχιστο, το ανείπωτο, το ίχνος

Είκοσι τέσσερις μεγάλου μεγέθους πίνακες της τελευταίας (2017-2019) διετίας, οι οποίοι συνοδεύονται από τέσσερις παλαιότερους μαζί με σειρά 85 σχεδίων, που αποδεικνύουν πως η ίδια θεματική απασχολεί τον καλλιτέχνη, με διαφορετικό κάθε φορά αποτέλεσμα, τα τελευταία τριάντα χρόνια.

Μετά από επίνευση της Νάσιας και του Κώστα Ευριπίδη (στη συλλογή τους ανήκει μεγάλο μέρος αυτής της πρόσφατης, αλλά και της παλαιότερης δουλειάς του ζωγράφου), ο Μιχάλης Μαδένης ενώνει πολλές παλαιότερες θεματικές του, με κυρίαρχη εκείνη του μοτίβου της βροχής, και με κάθετες κατακόρυφες και οριζόντιες λωρίδες, επιτίθεται πάνω στον καμβά με «τρεξίματα» ή «ροές» καθαρού ρευστού χρώματος, και με φαρδιές, αυτοσχέδιες σπάτουλες, που τις κινεί οριζοντίως, επικαλύπτει με χρωματικές επιστρώσεις την επιφάνεια του μουσαμά, και φτάνει ενίοτε μέχρι και να αποκαλύψει τμήματα πρότερων χρωματικών στρωμάτων.

Στους πρόσφατους πίνακες του Μαδένη, θα διακρίνουμε λεπτότατες αναφορές – στον Tàpies, τον Cy Twombly, τον Gerhardt Richter,  τον Leonardo Cremonini, τον Francis Bacon. Αυτές οι αναφορές μας διδάσκουν πως μέσα από την υλική υπόσταση ενός έργου τέχνης, μέσα από τις αδιόρατες διαφοροποιήσεις της πυκνότητας του χρώματος και του τρόπου επίθεσής του στην επιφάνεια του καμβά,  μπορούμε να φτάσουμε σε μια εξόχως ευαίσθητη και οξυδερκή παρατήρηση, κατανόηση και αντιμετώπιση γεγονότων και καταστάσεων. Είναι η τέχνη του ελάχιστου, του ανείπωτου, του ίχνους.