​Αχιλλέας Χρηστίδης - Ατομική έκθεση ζωγραφικής

Για να έχει σημασία η δουλειά σου, πρέπει, πρωτίστως, να έχεις κάτι να πεις - "αναπαλλοτρίωτα δικό σου, πιεστικό, απειλητικό, θελκτικό, που να αναδιατυπώνεται διαρκώς" , ακριβώς επειδή είναι "μορφοποιημένο ήδη, κατ' ανάγκην, και έμμονο σαν το βουητό του Αχέροντα". Εφόσον έχεις κάτι να πεις, "γίνεται ακαριαία αντιληπτό, όπως αντιλαμβάνεσαι οτι κάποιος στο τρένο σε κοιτάει και στρέφεσαι... Απλώς όταν πρόκειται για έργο τέχνης, στρέφεσαι σπάνια" πια.

Τα "τοπία" (υπάρχει άλλος όρος;) που βλέπω, δεν τα βλέπω στην πραγματικότητα εγώ, τα κοιτάζει πιασμένη στο παλιό εκείνο ενεργειακό πεδίο, μια μοναχική φιγούρα. Αυτά τα –αστικά τώρα πια, σχεδόν πάντα– τοπία τα πότε πότε αιματόστιχτα και πάντοτε κλονισμένα, σαν ν' αποτυπώνεται μια εσωτερική ταραχή, κόβουνε, όπως στην ταινία του Μπουνιουέλ, σαν ξυράφι το βλέμμα – γιατί είναι ζωγραφισμένα επί ξυρού ακμής: συναιρούν την απόσταση του παρατηρητή, του flaneur, και την εμπλοκή του αυτοβιογραφούμενου. Μας ζητάνε, για να δούμε καθαρά, να πάμε πολύ πίσω, εκεί που "δεν είχαμε ακόμα δει τον ουρανό να σκοτεινιάζει, τα δένδρα δεν είχαν πεθάνει από ασφυξία και τα αστέρια δεν είχαν σβήσει από την πρόοδο της αλλοτρίωσης... Ήταν ένας κόσμος που δεν τρεφόταν αποκλειστικά με εικόνες – και δεν θα τολμούσαν να του δώσουν να φάει ή να πιει αυτό που η χημεία του υποκατάστατου δεν είχε τολμήσει ακόμα να εφεύρει".

 Με δυο λόγια μας ζητάνε να πάμε πίσω εκεί που η τοπιογραφία δεν ήταν ακόμα ανέφικτη και υπό τον όρο αυτής της αναδρομής (και μόνο) να εμπλακούμε στο παρόν και να δούμε - γύρω μας, μέσα μας. Είναι κάτι τέτοιο εφικτό;