7°
Οι πίνακες της Κατερίνας Ριμπατσιού είναι μη παραστατικής ζωγραφικής με έντονα εξπρεσιονιστικά στοιχεία. Τα θέματά της γεννιούνται μέσα από τη δράση, τη σύνθεση, τα χρώματα που βίαια απλώνονται και καταλαμβάνουν εξ’ολοκλήρου τον χώρο, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση συνεχούς κίνησης και μια υπόνοια επανάληψης σχημάτων, τα οποία όμως μεταβάλλονται συνεχώς.
Η ζωγραφική της θυμίζει, κάποιες φορές, τα γκραφίτι στους τοίχους των πόλεων, ένα σύμφυρμα χρωμάτων και σχημάτων. Η ίδια απορροφάται στους υπερμεγέθεις καμβάδες της, αποτυπώνοντας μια ψυχολογική καταιγίδα εικόνων μέσω ενός πρωτόγονου και υποσυνείδητου αυτοματισμού.
Μέσα από τις «ιερές», για την καλλιτέχνη, διεργασίες, προκύπτει ένα πλήρως αρμονικό αποτέλεσμα, συχνά μαθηματικής ακρίβειας, καθιστώντας το έργο καθεαυτό δίαυλο μεταξύ του συμμετρικά χαοτικού σύμπαντος και του φθαρτού, γήινου κόσμου.
Όπως σημειώνει στον κατάλογο της έκθεσης η ιστορικός τέχνης Γιώτα Κωνσταντάτου για την τεχνική και το έργο:
«Πηχτό λάδι που στάζει (dripping), κυλάει, στεγνώνει και κατασκευάζει συμβάντα, κάνει τον χώρο τρισδιάστατο, κινούμενο, συναισθητικό. Ορισμένοι πίνακες δείχνουν σχεδόν μεταλλικοί και ερμητικοί –μορφές, σχήματα και αφηγήσεις παρουσιάζονται πάνω στην ψευδαισθητική, σκούρα μονοχρωμία. Όμως κρύβουν πολλά κυβικά χρώματος σε μια επιφάνεια που είναι ένα διαρκές, σε εξέλιξη, πείραμα. Υλικά που απλώνονται, αφήνονται να στεγνώσουν, να φτιάξουν υφή πάνω στην υφή, γεγονότα και αφηγήσεις που σβήνονται και ξαναγράφονται. Μέχρι πού; Μέχρι εκεί που το σύνολο φτάνει στο τέλος του και ικανοποιεί. Η πρόκληση για τον ζωγράφο είναι να ξέρει πού να σταματά.»
INFO: 20/11- 14/12. Τρίτ., Πέμ., Παρ. 11.00- 15.00 και 17.30- 21.00, Τετ., Σάβ. 11.00-15.00
