8°
Συνοδοιπόροι στη ζωή, γλύπτες - πλαστουργοί, ακαδημαϊκοί - δάσκαλοι της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών και αέναοι μαθητές, ο Γιώργος Λάππας και η Αφροδίτη Λίτη, «συναντώνται» ξανά, περίπου τρία χρόνια μετά την απώλεια του κορυφαίου ΄Ελληνα δημιουργού του 20ού αιώνα.
Η έκθεση διοργανώνεται από την Ελληνογερμανική Αγωγή σε συνεργασία με την γκαλερί Citronne και την επιμέλειά της έχει η ιστορικός της τέχνης Τατιάνα Σπινάρη - Πολλάλη. Θα παρουσιαστούν έργα των δύο καλλιτεχνών, ένας διάλογος Ανθρωπο-γνωσίας (Λάππας) και Φυσιο-γνωσίας (Λίτη). Οι δύο γλύπτες συγκλίνουν ως προς την αφετηρία, καθώς και οι δύο ορμώνται από τη φύση, αλλά αποκλίνουν ως προς την έκφραση: ο Λάππας επικεντρώνεται στον άνθρωπο, η Λίτη στα έμβια όντα του περιβάλλοντος.
Για αυτές τις συγκλίσεις και τις αποκλίσεις μεταξύ τους, αλλά και για το καλλιτεχνικό και προσωπικό απόσταγμα μιας κοινής ζωής, η Αφροδίτη Λίτη θα συνομιλήσει με τη δημοσιογράφο της εφημερίδας «Καθημερινή», Μαργαρίτα Πουρνάρα, στο πλαίσιο των εγκαινίων της έκθεσης. Η συζήτηση θα μεταδοθεί σε “live streaming” από τον ιστότοπο του σχολείου και της γκαλερί Citronne. Την έκθεση θα προλογίσει η επιμελήτριά της, Τατιάνα Σπινάρη - Πολλάλη, Δρ Ιστορίας της Τέχνης.
Τα έργα
Στην έκθεση παρουσιάζονται δύο ομάδες έργων του Γιώργου Λάππα, έργα της εποχής των σπουδών του στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών και έργα της τελευταίας δεκαετίας της ζωής του. Η πρώτη κατηγορία (1979–1981) απαρτίζεται από έργα μικρών διαστάσεων, μπρούντζινα. Τα γλυπτά αυτά εστιάζονται στη «φυσιογνωμία» κοντινών του ανθρώπων, φίλων ή μοντέλων της Σχολής. Στα μεταγενέστερα έργα (2010-2015), το μοντέλο είναι ο ίδιος ο καλλιτέχνης. Είναι, κατά κάποιον τρόπο, αυτοβιογραφικές, γλυπτικές απεικονίσεις, καθώς τα θέματά τους συναντώνται στο σύνολο του έργου του - επί παραδείγματι, ο ταξιδιώτης, ο ισορροπιστής.
Στις γλυπτικές της εικόνες και εγκαταστάσεις, η Αφροδίτη Λίτη ανατέμνει και αναπαράγει εικόνες από τη φύση, από τον περιβάλλοντα φυσικό κόσμο. Δέντρα, έντομα, φυτά, πουλιά, πεταλούδες, ακόμη και πρόσωπα αποσπώνται από το φυσικό τους περιβάλλον, ώστε να αποδώσουν στη φύση ένα ενδότερο, σχεδόν μεταφυσικό νόημα.
