9°
Πόντος θα πει θάλασσα. Μεγάλη θάλασσα. Η λεγόμενη και Μαύρη Θάλασσα. Ή ως ευφημισμός, Εύξεινος Πόντος… Πόντος επίσης ονομάζεται η περιοχή βορειοανατολικά της Μικράς Ασίας που απλώνεται από την Σινώπη και την Απάμεια ή την Αμάσεια ως την Κερασούντα, την Τραπεζούντα, και το Μπατούμ. Και από τα όρη του Πόντου ως τον Καύκασο. Πόντος, η μυθική περιοχή την οποία θαλασσοδέρνει χωρίς σταματημό, η αρχέγονη θάλασσα - κοιτίδα των Ελλήνων. Πόντος. Δύσκολοι τόποι, δύσκολοι, απροσκύνητοι άνθρωποι. Αλλά κι ένας πολιτισμός που συνεχίζεται. Καλύτερα, που δεν σταμάτησε ποτέ να ξεδιπλώνει την ιδιαιτερότητα του. Αυτό είναι και το βαθύτερο νόημα της παρούσας, αισθητικής πρότασης του ζωγράφου Θωμά Τουρναβίτη. Υπάρχει, όντως, ποντιακός πολιτισμός σήμερα; Και μάλιστα μακριά από φολκλόρ γραφικότητες και κλισέ ευκολίες; Ο Τουρναβίτης απαντά ευθέως, επιμένοντας με στεντόρεια την φωνή: Ναι! Απόδειξη, τα παρουσιαζόμενα έργα τα οποία συνεχίζουν την κατακτημένη φόρμα του ζωγράφου αλλά και οικοδομούν ένα σύγχρονο «ποντιακό» σύμπαν, με χρώματα άλλοτε επιθετικά κι άλλοτε τρυφερά και διάφανα, με γραφές έντονα κινητικές - χορευτικές - και με φιγούρες γεμάτες από αισιόδοξη ενέργεια και χιούμορ που ήρθαν από πολύ μακριά για να χορέψουν εδώ μπροστά σας έναν πυρρίχιο. Εικόνες εμπειρίας αλλά και μνήμης. Συνειδητές αλλά και υποσυνείδητες. Μισοσβησμένες από την μνήμη σαν τις αγιογραφίες του Αγίου Ευγενίου Τραπεζούντος. Κι επειδή όσο περισσότερο ιστορούμε, δηλαδή όσο περισσότερο εξεικονίζουμε τον κόσμο τόσο ο κόσμος γίνεται όλο και πιο προσιτός, πιο ανθρώπινος. Ο Θωμάς Τουρναβίτης προτείνει έναν «ποντιακό εξπρεσιονισμό» και επιχειρηματολογεί πολύ πειστικά σχετικά, συνδυάζοντας την αίσθηση του δράματος με την αισθητική της ελπίδας. Μάνος Στεφανίδης
