Χρύσα Βέργη, Flumen Vitae

Διαγράφοντας μια πολυετή εικαστική διαδρομή γεμάτη επιτυχημένες εκθέσεις και συμμετοχές σε διεθνείς φουάρ, η Χρύσα Βέργη επανέρχεται στην Αθήνα, μετά από 14 χρόνια, με νέα ατομική έκθεση στην Evripides Art Gallery.

Η αναζήτηση της σταθερότητας μέσα στη ρευστότητα της σύγχρονης ζωής αλλά και της σύγχρονης Τέχνης βρίσκονται στο επίκεντρο της νέας  έκθεσης της Χρύσας Βέργη, ενώ το νερό αποτελεί και πάλι το κεντρικό θέμα στη ζωγραφική της αλλά με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο. Αυτή τη φορά, η φύση και ειδικότερα το υγρό στοιχείο, γίνονται η  αφορμή για την ζωγραφική υπέρβαση στο έργο της, καθώς το νερό ρέει με δύναμη, ξεγλιστρά και αντιστέκεται σε κάθε τι που βρίσκεται στο διάβα του. Σκορπάει τα φερτά υλικά και λειτουργεί λυτρωτικά και εξαγνιστικά αναζητώντας διέξοδο, σε μια διαδρομή με αντιστάσεις και εμπόδια, όπου η αφαίρεση ως εικαστική προσέγγιση γίνεται αναγκαιότητα.

Ο ρόλος της συναισθηματικής μνήμης είναι καθοριστικός στη νέα ενότητα έργων της Βέργη, καθώς δίνει έμφαση στην αυτονομία της σύνθεσης, απογυμνώνοντας την εικόνα για να φθάσει να επικεντρωθεί στην ουσία της ζωγραφικής πράξης. Παλαιότερα θέματα επανέρχονται υπό το πρίσμα, όμως, μιας εσωτερικής ανασύνθεσης, που προδίδει τις ανατρεπτικές και ανανεωτικές προθέσεις της δημιουργού. Η συνεχής εναλλαγή συναισθημάτων και εικόνων, που διατρέχουν τα νέα της έργα διαμορφώνουν μια προσωπική πραγματικότητα και μια σύγχρονη οπτική, γεμάτη αντικατοπτρισμούς και υδάτινες διαδρομές σπάνιας ομορφιάς.

Νέα τοπία και νέες εικόνες οδηγούν στον πυρήνα της καινούργιας δουλειάς της Χρύσας Βέργη, όπου ο ζωγραφικός ρυθμός ακολουθεί την ορμητική πορεία του νερού, λειτουργώντας ως πηγή ζωής, δύναμη αλλαγής, ανανέωσης μέσα από τη φυσική αλλοίωση και διάβρωση. Η ζωγραφική της «συνοδεύεται» από «ήχους» και στοιχεία της ίδιας της φύσης, που ξεπηδούν μέσα από τις εικόνες, που με τόση οξυδέρκεια αποτυπώνει στον καμβά της, ενώ ακόμη και η παλέτα των χρωμάτων της και η τονικότητα έχουν αλλάξει αισθητά υποδηλώνοντας μια προσωπική ενδοσκόπηση και εμβάθυνση στην εικαστική της γραφή.

Το φως στη νέα της δουλειά γίνεται σταδιακά «Απολλώνιο», εκτυφλωτικό, αναδεικνύοντας την ομορφιά του τοπίου. Από τις σκιές των φυλλωμάτων, βγαίνει στον καυτό καλοκαιρινό ήλιο του Αιγαίου, ενώ το «Ποτάμι της Ζωής» συνεχίζει την πορεία του προς την θάλασσα, διασχίζοντας υπόγειες διαδρομές και μυστικά μονοπάτια.

Ένα νέο θεματικό στοιχείο- έκπληξη- εμφανίζεται στο έργο της, που μας προκαλεί να το ανακαλύψουμε, υπογραμμίζοντας την αναγκαιότητα της σταθερότητας, της στιβαρότητας και της αντίστασης σε έναν ρέοντα κόσμο. Μια θεματική κορύφωση, που εντείνει την αντίθεση ανάμεσα στη ρευστότητα και την ύλη, ερμηνεύοντας αυτό το ισχυρό δίπολο της ζωής. Ακόμη, όμως, και υπό αυτές τις συνθήκες, το νερό ενυπάρχει. Μέσα από υπόγειες διαδρομές, διαβρώνει, σμιλεύει  το φυσικό τοπίο και καταλήγει στη θάλασσα για να ξαναρχίσει ο κύκλος της αέναης ζωής του.   

Η δύναμη του ελληνικού τοπίου ενώνεται με την εκφραστική δεινότητα της καλλιτέχνιδας, οδηγώντας σε έργα με βάθος και ενάργεια, που χαρακτηρίζονται από την ενσυνείδητη επιλογή της «να κοιτά πάντα προς το φως», το οποίο ξέρει να μετουσιώνει, με δεξιοτεχνικό τρόπο, σε ζωγραφική πράξη.