Γράφοντας πρόσφατα για το έργο του Γάλλου φιλοσόφου Paul Virilio (1932 – 2018) με αφορμή τον θάνατό του, ο καθηγητής Πολιτισμού και ΜΜΕ McKenzie Wark, εξηγεί ότι ο Virilio έχει με θαυμαστή διαφάνεια προβλέψει μια εποχή που είναι ταυτόχρονα εποχή αναγκαίας αποδοχής και απόλυτου πολέμου, καθώς ο σύγχρονος κόσμος, αποτελεί μια πολεμική συνθήκη εξακολουθητικών γεωπολιτικών ανακατατάξεων, μετακινήσεων και πληροφοριών. «Και η αρχιτεκτονική του, δεν αποδεικνύεται απλά τρωτή στις βόμβες αλλά ανίσχυρη απέναντι στα πυκνά κύματα των ανατροπών, των νέων τεχνολογιών και των πληροφοριών που διαχέονται κάτω από τις πόρτες και ανάμεσα στους τοίχους των σπιτιών μας, ανακατατάσσοντας γοργά τον χωροχρόνο εντός του οποίου υποθέτουμε ότι ζούμε…».
«Ο Paul Virilio», καταλήγει ο McKenzie Wark, «περισσότερο παρατηρητής και λιγότερο ηθικολόγος», «περισσότερο οξύνους και λιγότερο αισιόδοξος», «ακροβατώντας μεταξύ μελαγχολίας για την οριστική απώλεια του παλαιού αργού κόσμου και σαγήνης για το κατεπείγον άγνωστο που ελαύνει», ήδη κατά τα τέλη του 20ου αιώνα, διέκρινε τη νέα γεωπολιτική συνθήκη όχι μόνο ως ένα μόρφωμα συνδεδεμένο με τα εμπόλεμα εδάφη, τα ρευστά σύνορα και τις δραματικές ανακατατάξεις τους, αλλά και ως μια πρωτόλεια συνθήκη αντικρουόμενης ζώσας δομής και επιθετικής επικοινωνίας, μια συνθήκη όπου ο πόλεμος των εδαφών συνεχίζεται με ακόμη μεγαλύτερη μανία στην εξαθλιωμένη πόλη και στον κυβερνοχώρο.
Εάν ο Virillio επιβεβαιώνεται στις ημέρες μας με τρόπο πικρό για ζητήματα που στην πραγματικότητα θα προτιμούσαμε να αγνοούμε, η τέχνη παραμένει η πιο ανεξάρτητη και ανεμπόδιστη ίσως φωνή, ικανή να μιλήσει με τρόπο άμεσο για όσα δονούν το βλέμμα, τη σκέψη και την ψυχή μας.
Ζώντας και δουλεύοντας στην καρδιά της Αθήνας, ο Νίκος Χιωτίνης καταθέτει την καθημερινή αλήθεια του θραυσματικού αυτού και περιπλανώμενου σύμπαντος στην πρώτη ατομική έκθεση της δουλειάς του. Οι ήρωες των έργων του, προερχόμενοι από διαφορετικές εθνότητες, θρησκείες και γλώσσες, συγκεντρώνουν τα ράκη της προέλευσης και της μνήμης τους, επιδιώκοντας να υπάρξουν εντός μιας ρέουσας και ανασφαλούς περιοχής. Συγκροτώντας ένα καινούριο ποτάμι νευμάτων και συναισθημάτων, επάνω από το οποίο ενσκύπτει με ορατή τρυφερότητα ο ίδιος, αφουγκραζόμενος και διασώζοντας μικρές πολύτιμες στιγμές ατομικής ύπαρξης.
Πρόκειται για ένα προσωπικό ημερολόγιο καταγραφής των καθημερινών διαδρομών και οπτικών ερεθισμάτων του νέου ζωγράφου. για την απόπειρα σύνθεσης μιας ανήσυχης ενδοχώρας προσώπων που ζωγραφίζονται από μνήμης, επικαλούμενα τα ενδογενή συστατικά της βιαιότητας των βιωμάτων και της ταραχώδους πρώτης ύλης τους.
Διατυπωμένο με λιτή μα εντατική γραφή και ζωηρό χρωστήρα με τολμηρές αντιθέσεις, οριζόμενο με πρωτογενείς δυναμικές φόρμες και αδρά περιγράμματα που συχνά αναφέρονται στην art brut, το πλήθος του Νίκου Χιωτίνη ξεπερνά την αρχική του προέλευση, μεταπηδά σε έναν επαναδιατυπωμένο ενιαίο χώρο που μας επανασυστήνει την ατομική μονάδα ως προορισμό και τη δυνατότητα κατανόησής της ως κάτι πολύτιμο.
Μιλώντας μέσω του έργου του με μέσα θαρραλέα, ειλικρινή και ανεπεξέργαστα για τη διαφορετικότητα εντός μιας συντελεσμένης παγκοσμιοποίησης, ο Νίκος Χιωτίνης προτείνει το δικαίωμα της διαφοράς ως ζωτική οδό ανάγνωσής της. Κι ακόμη, τη δυνατότητα της συμπόνιας, της σύμπλευσης και του αλληλοσεβασμού ως τρόπο εξοικείωσης, κατανόησης, συνύπαρξης και αντίστασης.
Επιμέλεια: Ίρις Κρητικού
