Ατομική έκθεση φωτογραφίας της Νανάς Καραμαγκιώλη

Ο Πλάτων Ριβέλλης σημειώνει για την έκθεση και τη Νανά Καραμαγκιώλη: «Δεν είναι εύκολο να γράφω για τη δουλειά μιας φωτογράφου, η οποία εκτός από μαθήτρια μου (κυριολεκτικά και ιστορικά η πρώτη), εκτός από συνεταίρος και διευθύντρια του Φωτοχώρου, εκτός από ιδρυτικό μέλος και αντιπρόεδρος του Φωτογραφικού Κύκλου, είναι και σύζυγός μου. Η συσσώρευση των ανωτέρω ιδιοτήτων στο πρόσωπο της Νανάς Καραμαγκιώλη αποβαίνει σε βάρος της μαθητείας. Και είναι αλήθεια ότι η Νανά δέχτηκε τη μικρότερη καθοδήγηση από εμένα σε σχέση με όλους τους άλλους φωτογράφους-μαθητές μου, πράγμα που σημαίνει τη λιγότερη βοήθεια αλλά ταυτόχρονα και την περισσότερη ελευθερία.

Το φωτογραφικό έργο της Νανάς κατανέμεται σε δύο διακριτές περιόδους. Η πρώτη αντιστοιχεί στην αναλογική εποχή, στο ασπρόμαυρο τριανταπεντάρι φιλμ, στον τριανταπεντάρη φακό, αλλά και στη φωτογραφία προς τα «έξω». Είναι περισσότερο (σύμφωνα με τη γνωστή ορολογία) ένα «παράθυρο». Η δεύτερη αντιστοιχεί στην ψηφιακή εποχή στο έγχρωμο αποτέλεσμα, το τετράγωνο φορμά, στην ελευθερία χρήσης φακών, αλλά και στη φωτογραφία προς τα «έσω». Είναι περισσότερο ένας «καθρέφτης». Οι δύο αυτές περίοδοι αντιστοιχούν και σε διαφορετική οργάνωση της καθημερινότητάς της. Η πρώτη ήταν περίοδος ταξιδιών και εξωστρέφειας και η δεύτερη η περίοδος (που διαρκεί ακόμα) της επιλογής της Σύρου και του νέου μας σπιτιού ως μόνιμης κατοικίας, περίοδος δηλαδή μεγαλύτερης εσωστρέφειας.

Αυτές όμως οι δύο φωτογραφικές περίοδοι συνδέονται και με μια άλλη θεματολογία που τις διατρέχει, η οποία επίσης παρακολουθεί τις τεχνικές και φορμαλιστικές αλλαγές  που προαναφέρθηκαν. Πρόκειται για τη μεγάλη σειρά από πορτραίτα φίλων που εδώ και τριάντα χρόνια η Νανά συγκεντρώνει και που αποτέλεσαν το περιεχόμενο της έκθεσης της πριν ακριβώς από έναν χρόνο. Στην παρούσα έκθεση παραλείπονται αυτά τα πορτραίτα και η έμφαση δίνεται στις έγχρωμες τετράγωνες φωτογραφίες της  των τελευταίων δέκα (ψηφιακών) χρόνων, με την προσθήκη περιορισμένων δειγμάτων τής δουλειάς των πρότερων είκοσι (αναλογικών) χρόνων, για να υπαινιχθεί η συνέχεια και να υπογραμμιστούν οι αλλαγές.

Η Νανά έχει εντάξει μέσα στη ζωή της τη φωτογραφία και έτσι δεν την επιβαρύνει με μεγάλες απαιτήσεις και προσδοκίες που συχνά καταπνίγουν την ουσία της. Με τις φωτογραφίες της δεν επιχειρεί να κτίσει ένα έργο. Απλώς συνοδεύει τη ζωή της σημειώνοντας με φωτογραφικά βοτσαλάκια, σαν το παραμύθι του «Κοντορεβυθούλη», τη διαδρομή της μέσα σε αυτήν. Η αγάπη για τους φίλους της, η γνώση της για τα χρώματα, τα σπίτια που σχεδιάζει, που επιμελείται και φροντίζει, τα ταξίδια μας και οι εκδρομές μας, όλα αυτά συνιστούν τη μαγιά του φωτογραφικού της κόσμου. Επειδή κι εγώ είμαι ένα μέρος της μαγιάς της δυσκολεύομαι, είναι αλήθεια, να αντιμετωπίσω τη δουλειά της ως δάσκαλος και επιμελητής. Έγινα και ο ίδιος ένα βοτσαλάκι».